Elżbieta Cherezińska napisała "powieść o tych, którzy nie poddali się nikomu". O Brygadzie Świętokrzyskiej, narodowcach, którzy przez całą wojnę walczyli na dwa fronty, z Niemcami i Sowietami, by w styczniu 1945 roku umknąć na Zachód. Książka "Legion” to opowieść o ludziach, którzy zostali przez historię nazwani "żołnierzami wyklętymi".

- Z faktami historycznymi ciężko jest dyskutować - mówi Cherezińska w Czwórce. - Trzeba je zaakceptować, choć podlegają one nieustannej politycznej obróbce. Również te dotyczące Brygady Świętokrzyskiej.

Autorka podkreśla, że ona sama w swoich publikacjach, stara się faktów nie "naciągać", ani nie "przycinać". To, co pisze, nie jest jej wizją, ale sposobem pokazywania historii, a interpretację pozostawia czytelnikowi. - Nie żyjemy w czasach, w których wolno komukolwiek narzucić jakikolwiek pogląd - podkreśla gość "4 do 4" .

W swojej poprzedniej książce pt. "Korona śniegu i krwi" Cherezińska przedstawiła historię Piastów. Opisywane przez nią wydarzenia mają oprawę fantazy, bo według autorki, w ten sposób najlepiej oddaje się ducha tamtej epoki.

- Aby zrozumieć tamten czas trzeba przestać stawiać przysłowiowy cudzysłów albo mrużyć oko - tłumaczy gość Czwórki. - Bohaterowie historii średniowiecznej wierzyli w cuda świętych, w smoki i opowieści o potworach mitycznych. Wierzyli, a to znaczy, że dla nich to działo się naprawdę. I to też jest część historii.

Kolejna książka Elżbiety Cherezińskiej będzie historią o królu Władysławie Łokietku. - Wszyscy pamiętamy go jako zadziornego, nieugiętego człowieka, a on był po prostu gościem, który całe życie miał "pod górkę", a mimo to nigdy się nie załamał - zapowiada gość audycji Krzysztofa Grzybowskiego.

(jł)

Królowa polskiego kryminału - tak napisał o niej Zygmunt Miłoszewski. - Jest to dla mnie olbrzymi komplement. Oczywiście znamy się osobiście, jak zresztą wszyscy w tym środowisku. Zygmunt nie jest skłonny do chwalenia na każdym kroku, więc tym bardziej mi miło. Na tyle długo jednak działam na rynku, że wydaje mi się, iż trochę na to zasłużyłam - przyznaje gość "Stacji Kultura".

okładka książki

Opowiadając o swojej nowej powieści, ale też ogólnie odnosząc się do stylu pisania i inspiracji, Katarzyna Bonda wskazuje na twórców skandynawskich. Stąd objętość "Pochłaniacza" (672 strony), jak i treść. - Moje kryminały wychodzą ponad intrygę i budowę w stylu Agaty Christie. Zawieram bogate tło społeczne i obyczajowe, dużo jest psychologii, a główna zagadka rozwiązywana jest poprzez kryminalistykę, czego wcześniej w Polsce nie było. Pierwsza użyłam osmologii, czyli badań zapachowych. Podeszłam do tematu bardzo poważnie, wsparłam się pomocą laboratorium kryminalistycznego w Lublinie, czyli jest to dokładna, precyzyjna praca - zapewnia. Autorka dodała, że niezwykle przydatna przy tym był jej upór i dążenie do tego, żeby czytelnik obcując z fikcją literacką, miał jednocześnie poczucie, że jest ona jak najbardziej bliska rzeczywistości.
Główną bohaterką powieści Bondy jest Sasza Załuska. Jak zdradza autorka, takiej postaci w polskiej literaturze kryminalnej wcześniej nie było. - Ja się cieszę, że udało się ją wprowadzić, bo tutaj nie chodzi tylko o to, że jest kobietą i jest profilerką, ale też chciałam, żeby to był archetyp współczesnej kobiety. Z jednej strony silna, niezależna, fachowa w tym, co robi, ale zarazem mająca mnóstwo swoich małych, różnych problemów. Starałam się napisać taką postać, z którą czytelniczki mogłyby się identyfikować - deklaruje. Autorka dodaje jednak, że Załuska zyskała też dużo sympatii i szacunku od męskich odbiorców książki. To, że odebrali oni bohaterkę jako osobę antypatyczną, którą niełatwo z miejsca polubić, było zarazem zamierzeniem Bondy.
"Pochłaniacz" jest pierwszą z czterech części, których bohaterką jest Sasza Załuska.
(ac/pj)

Chociaż wspaniałej poetki nie ma już z nami, pamięć o niej jest wiecznie żywa. I nie dotyczy to tylko jej dokonań literackich. W "Stacji Kultura" Katarzyna Oklińska zebrała wspomnienia dotyczące specyficznych pasji, zainteresowań i upodobań Wisławy Szymborskiej, a opowiedział literaturoznawca Michał Rusinek. - Uważała, że w kiczu jest jakaś mądrość o świecie. To była absolutnie jej pasja, zbieranie różnych pamiątek, symboli. Część z nich trafiała później w ręce innych ludzi - mówi dawny sekretarz noblistki.

Przyjaciele pisarki i osoby z jej otoczenia z pewnością nigdy nie zapomną spotkań, na które ich zapraszała. Każda kolacja u niej kończyła się loterią. - Ta zabawa wzięła się jednak nie z ekscentrycznej, a bardzo pragmatycznej potrzeby. Miała zwykle za mało pieniędzy, żeby przywieźć z różnych wyjazdów wystawne prezenty dla wszystkich znajomych, więc kupowała dużo najtańszych drobnostek i sprawiedliwie je rozdzielała. To ślepy los decydował, co kto dostanie i tak na przykład raz Czesław Miłosz dostał... kropidło - opowiada Rusinek.

PRZECZYTAJ TEŻ: Wisława Szymborska lubiła pamiętać o rocznicach

Oryginalne były też wyjścia Szymborskiej do galerii. Miała teorię, że nasz mózg ma ograniczoną pojemność. - W pewnym momencie, po obejrzeniu kilku obrazów, stwierdzała, że coś jej chlupie, że już za dużo. Poza tym zdarzało się jej dostrzegać w obrazach coś, czego nikt inny nie widział, np. jakiegoś pieska, czy ściereczkę, gdzieś zupełnie na siódmym tle - wspomina rozmówca Kasi Oklińskiej.

W domu Szymborskiej na każdym kroku można się było natknąć na popielniczki. - Nie powiedziałbym jednak, że była ich kolekcjonerką. Tutaj też górą był zwykły pragmatyzm. Paliła bardzo dużo, więc w mieszkaniu porozkładała je w wielu miejscach, żeby zawsze mieć którąś z nich pod ręką - wyjaśnia Rusinek.

ZOABCZ: Sekretarz Szymborskiej pisze o podwójnym życiu... pralki

Sekretarz wybitnej polskiej noblistki stwierdza za to, że jak najbardziej można ją było nazwać kolekcjonerką pocztówek. Zbierała je podczas wojaży po całym świecie. Im bardziej kiczowata była kartka, tym jej wydawała się piękniejsza. A żeby je wszystkie posegregować, potrzebnych jej było mnóstwo szuflad. Uważała, że to najważniejszy mebel i zarazem wynalazek tej samej wagi, co chociażby koło. jak przyznaje Rusinek, wynikało to zapewne z jej umiłowania do porządku.

Zapraszamy do wysłuchania nagrania całej rozmowy z Michałem Rusinkiem, kóry zdradził niezwykłe sekrety Wisławy Szymborskiej.

(ac/kd)