Witold Mrozek od kilku sezonów uważnie przygląda się temu, co dzieje się w polskim teatrze. Jako recenzent teatralny od niedawna pisze o spektaklach pokazywanych na prywatnych scenach. Wywołało to zdziwienie wielu czytelników. – Do teatru prywatnego podchodziło się przez długi czas jak do czegoś wstydliwego – tłumaczył.

I choć gra się tam sztuki i chodzi tam publiczność, uważa się, że liczą się placówki, które realizują misję. Problem w tym, że tej misji jest coraz mniej. – Mamy sytuację, w której część publicznych scen warszawskich stawia na repertuar rozrywkowy często nie najwyższych lotów, a któryś z teatrów prywatnych pokazuje nierzadko znacznie ciekawsze spektakle – mówił Witold Mrozek.

Wobec nadchodzącej rocznicy 250 lat teatru publicznego w Polsce owe rozmywające się granice każą patrzeć ze smutkiem na rolę tego teatru. Jak uważa gość Dwójki, wbrew powszechnemu mniemaniu bowiem szereg głośnych spektakli ostatnich lat nie podjął zbyt wielu naprawdę istotnych tematów...

***

Tytuł audycji: 250 lat teatru publicznego w Polsce
Prowadzenie: Maciej Nowak
Gość: Witold Mrozek (recenzent teatralny)

Data emisji: 12.12.2014

Godzina emisji: 15.00

mc/bch

- Gdybym był filmowcem, szukałbym tematów właśnie w teatrze. W polskich kinach przepracowuje się dopiero problem relacji polsko-żydowskich, który budził największe emocje jakieś 10 lat temu - zwrócił uwagę Paweł Demirski. Często powracający zarzut o "publicystykę zamiast sztuki" gość Macieja Nowaka odrzucił jako nietrafiony. - Przecież Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, założycielowi polskiego teatru publicznego, chodziło właśnie o kształtowanie światopoglądu i tożsamości obywateli - przypomniał w Dwójce.

A jak rozpoznać istotne dla ogółu tematy? - Z Moniką Strzępką odkryliśmy, że to, co budzi największe emocje w naszej domowej kuchni, okazuje się zwykle ważkim problemem także dla społeczeństwa, do którego należymy - odpowiedział Demirski. Poza aktualnością dramaturg wskazał na poważny ton jako na unikatową wartość współczesnego teatru publicznego. - Nasz świat jest przesycony ironią. Na scenie posługujemy się nią oczywiście jako środkiem wyrazu, ale nie jako postawą wobec rzeczywistości - uzasadnił.

Czy rozwój prywatnych teatrów zagraża polskiej tradycji scenicznej? Dlaczego w Polsce marnuje się talenty aktorskie? I czy grozi nam kryzys, którego doświadcza teraz Wielka Brytania?

***

Tytuł audycji: 250 lat teatru publicznego w Polsce
Prowadzenie: Maciej Nowak
Gość: Paweł Demirski (dramaturg)
Data emisji: 16.01.2015
Godzina emisji: 15.00

mm/mc

Minister kultury i sztuki, reżyser teatralna i filmowa, krytyk filmowy, dyrektor artystyczna Teatru Ateneum w Warszawie, Izabella Cywińska przyznała w radiowej Dwójce, że doświadczenie, które zdobyła pracując w różnych instytucjach teatralnych, pozwala jej na dobre rozumienie problemów dotyczących teatru publicznego.

- Byłam dyrektorem w różnych sytuacjach: w teatrze powiatowym, wojewódzkim i stołecznym. Myślenie o różnych publicznościach, konieczność zrozumienia i odpowiedzenia na potrzeby tych trzech różnych grup widzów, nauczyło mnie wiele o teatrze publicznym – wspominała była minister kultury.

Izabella Cywińska podkreślała, że bardzo wiele nauczyła się podczas prowadzenia teatru w Kaliszu.

- Było to najbardziej pouczające. Dzięki temu zrozumiałam, co to znaczy publiczność, dla kogo się gra. Ci ludzie są bardzo często stęsknieni teatru, sztuki, literatury, dlatego, że mają rzadki dostęp do centrów kultury. Do mojego teatru zjeżdżała się publiczność z wielu okolicznych miasteczek i wiosek. Była ona reprezentatywna dla Polski, bardziej niż ta warszawska – podkreśliła.

Izabella Cywińska nie zgodziła się jednak z twierdzeniem, że tacy "małomiasteczkowi" miłośnicy teatru niezbyt akceptują teatralne eksperymenty. A w czym gustują? O tym posłuchaj w dźwięku.

***

Tytuł audycji: 250 lat teatru publicznego w Polsce
Prowadzenie: Maciej Nowak
Gość: Izabella Cywińska
Data emisji: 13.02.2015
Godzina emisji: 15.00

pp/mc