– Koncepcja opiera się na sześciu naszych patentach – tłumaczy Paweł Nowak, prezes firmy Dynaxo, która stworzyła połączenie kuchenki gazowej z płytą ceramiczną. – Sekret polega na tym, by wykorzystać ciepło spalania gazu pod szybą ceramiczną. To daje możliwość komfortowego gotowania, a jednocześnie pozwala zachować czystość w kuchni.

Dziś na rynku mamy do dyspozycji płyty z otwartym ogniem, płyty indukcyjne, czyli napędzane prądem i płyty elektryczne, ceramiczne, również napędzane prądem.

– Zaczęliśmy myśleć jednocześnie o ekonomii i komforcie gotowania – opowiada Paweł Nowak. – Płyta, którą stworzyliśmy jest zarówno bardzo oszczędna, jak i wygodna w użyciu. Gdy grzeją wszystkie palniki – zużywa mniej prądu niż zwykła żarówka.

Ale czy kuchenka gazowo-ceramiczna jest bezpieczna? Jak twierdzi Paweł Nowak, kuchenki gazowo-indukcyjne wydzielają ok. 10 razy mniej spalin niż zwykłe kuchenki gazowe.– Rozwijamy tą technologię od sześciu lat – mówi Nowak. – Sprawdziliśmy ją już nawet w trudnych warunkach campingowych i do dziś nic nie wybuchło.

W nowej kuchence palniki znajdują się bezpośrednio pod szybą. Zapalić je można po przyciśnięciu odpowiedniego guzika w panelu sterowania. – Wtedy włącza się system kontroli płomienia, który zabezpiecza nas przed ewentualnym "bum" – tłumaczy Nowak. – Dopiero potem możemy spokojnie dalej gotować posiłek.  

Więcej o nowoczesnej kuchence gazowo-indukcyjnej słuchaj w audycji "Czwarty wymiar" klikając w ikonkę dźwięku, która znajduje się w ramce po prawej stronie artykułu.

(kd)

75 proc. produkcji tego warzywa we Francji pochodzi z żyznych ziem nad Loarą.

Białe szparagi uprawiane są także w landach na południe od Bordeaux, zaś rzadziej spotykane fioletowe i popularne zielone pochodzą także z Prowansji.

Kolor zależy od tego jak długo szparagi wystawione są na działanie światła: zielony - długo, fioletowy - bardzo krótko, a białe - wcale.

Spróbujmy się zmierzyć ze szparagową babką.

Szpragi, gdy sa już obrane, można wrzucić do wody z lodem. Gotujemy je zawsze "na stojąco" najlepiej luźno związane nitką w dwóch miejscach. Białe dłużej, zielone krócej! Ważne, żeby główki wystawały nad wodę, w ten sposób gotują się jedynie na parze, a trzony w osolonej wodzie.

A zatem - obieramy! Najpierw odcinamy zdrewniałą nogę, potem ostrożnie zdejmujemy nożykiem ciemnoliliową łuskę porastającą miejscami łodygę.

Do obu poraw musimy odciąć główkę. Do babki wyrabiamy ciasto takie jak na babeczki tylko cieńsze i wypiekamy w foremce. Śmietanę 30 proc. podgrzewamy, wrzucamy parmezan i ciągle mieszając rozpuszczamy do powstania gęstej masy.

Na patelni zarumieniamy cienko pokrojoną szalotkę, obrane z twardych włókien łodygi szparagów kroimy na kawałki, gotujemy i miksujemy z szalotką. Mieszamy z kremem, wsadzamy do ciasta babkowego, posypujemy kolendrą, dekorujemy główkami szparagów wetkniętymi w krem, dodajemy nieco ostrej papryki lub świeżo zmielonego pieprzu i serwujemy!

Aby usłyszeć, z jakim winem najlepiej smakuje babka szparagowa, wystarczy kliknąć w ikonę dźwięku w boksie "Posłuchaj" w ramce po prawej stronie.

Audycji "Kulisy Kulinarnej Akademii" można słuchać w poniedziałki o 7.40 oraz w czwartki o 16.50.

(asz)

Karczoch, którego łodyga może sięgać 2 metrów, pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Znali je już starożytni Grecy i Rzymianie, a Egipcjanie cenili ze względu na właściwości lecznicze.

Także dziś karczochy cenione są przez przemysł farmaceutyczny przerabiający je na lekarstwa na obniżenie cholesterolu. Są one dodatkiem do różnego rodzaju toników oczyszczających skórę.

Fioletowe pochodzą z Prowansji, a ziolonogłowe z Bretanii.

Karczochy można przyrządzać na wiele sposobów. Najsmaczniejsze jest tak zwane serce, czyli środek, do którego jednak dostać się można po mozolnych zabiegach. Je się także wewnętrzne listki karczocha.

Listki karczocha są świetnym dodatkiem do sałat, a można je także jeść na zimno z winegretem. My przygotujemy dwie potrawy. Najpierw karczoch jako dodatek.

Karczochowi ukręca się nogę. To ważne! Nie obcina, tylko ukręca. Po obcięciu nożem trudno jest wyjąć z jego serca wszystkie włókna. Wnętrze karczocha jest bardzo podobne główki dojrzałego ostu – ta sama czupryna.. Dalej, zdejmuje się kilka warstw liści, a nożem do obierania warzyw ściąga się z łodygi zdrewniałe włókna. Małym nożykiem obieramy stwardniałą podstawę warzywa, tak, aby nie pozostało już nic twardego, ale uważając, żeby nie ściąć za dużo bo się karczoch nam rozpadnie. Ważne, aby karczochy wysmarować cytryną, bo inaczej ściemnieją. Gotujemy je w wodzie z kilkoma kroplami cytryny i dwoma łyżkami mąki.

A teraz coś trudniejszego - fioletowy karczoch faszerowany. 

Obieramy podobnie, a pod koniec zabiegu obcinamy w połowie liściastą koronę karczocha i całe warzywo tniemy wzdłuż na pół – i główkę i nóżkę. Łyżeczką do herbaty lub nożem wyjmujemy "ostowate" wnętrze i po wysmarowaniu cytryną także gotujemy w wodzie z mąką. Po pół godzinie, ostrzem noża sprawdzamy czy karczoch jest miękki, jeśli tak to jest już ugotowany.

Farsz, to rozpuszczony w śmietanie parmezan z estragonem, pomidory obrane ze skórki, wypatroszone z pestek, pocięte na paski, a potem na kwadraciki i gotowane na oleju z masłem, a na to wszystko pocięty na drobniutkie kawałeczki wędzony łosoś posypany świeżą bazylią i ostrym pieprzem.

A skoro jesteśmy w Prowansji za sprawą fioletowych karczochów to świetnie pasuje do tego dania różowe, zimne wino z winnic pod prowansalskim niebem.