- Dobry efekt komediowy osiąga się ciężką pracą - opowiadał w rozmowie z Jackiem Wakarem Krzysztof Tyniec. - Potem to wszystko wygląda na lekkie i zwiewne, ale wymaga to długiego czasu, żeby znaleźć właściwą postać, żeby ona była zabawna, a nie śmieszna - podkreślał.

Trudność gry w farsach i komediach polega na błyskawicznej reakcji zwrotnej od publiczności. Aktor na bieżąco dowiaduje się, czy to co ma być zabawne, jest tak przez widzów odbierane.

Jednym z potencjalnych wskaźników braku komizmu w sztuce jest dla wielu artystów moment, w którym salwy śmiechu pojawiają się już w trakcie prób. - Jeśli za dobrze bawimy się na próbach, mam podejrzenie, że to jest śmieszne tylko dla nas - opowiadał Andrzej Grabowski.

Jednocześnie gość audycji podpowiadał, że kluczem do odpowiedniego rozgrywania scen komediowych jest umiejętność przyciśnięcia i odpuszczenia we właściwym czasie. - Nie trzeba się bać momentów, kiedy publiczność się nie śmieje. Trzeba wiedzieć, kiedy ma się śmiać.

Wiedzę o tych punktach spektaklu z reguły zdobywa się dopiero w trakcie pierwszego publicznego przedstawienia. - Premiera komedii czy farsy jest rozpoznaniem w boju - zwracał uwagę Krzysztof Kowalewski. - Wtedy dowiadujemy się, co jest śmieszne, co należy podkreślić, a co należy odpuścić...

Więcej o sztuce rozbawiania w nagraniu audycji.

bch

Ludzie niewidzący to potężny procent wszystkich społeczeństw. Jaki jest ich świat? Uczestnicy grudniowej konferencji zorganizowanej w Warszawie na temat problemów ludzi niewidomych usłyszeli dramatyczne wołanie: "My nie widzimy nic, a Wy – czy widzicie nas?".  W "Klubie Ludzi Ciekawych Wszystkiego" w 205. rocznicę urodzin Louisa Braille'a rozmawialiśmy o sytuacji osób niewidomych w Polsce.
S. Elżbieta i s. Hieronima ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża – zgromadzenia , którego celem jest służba niewidomym, prowadzącego słynny Zakład dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą –  podzieliły się swoim doświadczeniem w pracy z osobami dotkniętymi całkowitą lub częściową utratą wzroku. Jak podkreślały, formy tej pracy są bardzo różne i zależą od wielu czynników: choćby od wieku osoby niewidomej, od tego, czy dana osoba straciła wzrok stopniowo, nagle, czy może niedowidzi od urodzenia.
Wsparcie, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa, stworzenie warunków do rozwoju ważne są od samego początku . – Pewna matka od pierwszego karmienia wiedziała, że dziecko nie będzie widziało – opowiadała s. Elżbieta jedną z jakże znamiennych historii. – Przyjechała z 3-miesięcznym, pogadalim trochę. Idziemy do przedszkola. Dzieci bawiły się samorzutnie, duża sala, każde coś tam robiło. Matka zapytała się kierowniczki: "A które nic nie widzi?". Kierowniczka rozejrzała się. "O, to, co tam szaleje na zjeżdżalni". Oddech ulgi. "To znaczy, że jest szansa dla mojego dziecka…".
Osobie, którą dotyka trudne doświadczenie, jakim jest utrata wzroku, potrzeba jest innych osób niepełnosprawnych, mówiła s. Elżbieta. – Bo to jest pierwszy dobry szok, pierwsze, co jest potrzebne rodzicom. Myśl, że można normalnie żyć.
Na czym polega idea wczesnego wspomagania rozwoju niewidomego dziecka? Czym jest tak zwana kompensacja zmysłu wzroku? Jak zaradzić problemom, przed którymi stają w Polsce osoby niewidome? Choćby: jak uzyskać psa przewodnika?
Gośćmi "Klubu Ludzi Ciekawych Wszystkiego" byli s. Elżbieta i s. Hieronima z Lasek, Jadwiga Dziura i Władysław Lucjan Gołąb.
Audycję prowadziła Hanna Maria Giza.

jp