Najpierw było zwycięstwo na tegorocznym Krakowskim Festiwalu Filmowym oraz nagroda publiczności na tej prestiżowej imprezie. Film "Miłość" doceniła także widownia Sopot Film Festiwal, w której rankingu zajął drugie miejsce.

Obraz ten to pasjonująca opowieść, rozgrywająca się na przestrzeni dwóch dekad, o pięciu wybitnie uzdolnionych muzykach i przyjaciołach – Tymańskim, Trzasce, Możdżerze, Olterze i Sikale. To również historia o młodości, mierzeniu się z przeciwnościami, rywalizacji, wspólnych szaleństwach, wielkich przyjaźniach, konfliktach i rozczarowaniach.

– Miejscem narodzin "Miłości" była willa w Ossowie, która należała do pewnego nobliwego kapitana żeglugi wielkiej. Pod jego nieobecność willę wynajmował Mikołaj Trzaska. Tam przewinęły się masy ludzi, które uczestniczyły w różnego typu imprezach, perfomansach, jam sessions. Jako ciekawostkę można dodać, że w willi był ołtarzyk, na którym stały postacie Buddy, Jezusa i Coltrane’a, co mówi nam sporo o tym specyficznym fermencie, który się wokół "Miłości" wytworzył – opowiadał w Pop-południu Sebastian Rerak, autor książki "Chłepcąc ciekły hel. Historia yassu".

– Film powstał dość przypadkowo. Tymon podrzucił mi taśmy z sesji z Lesterem Bowie i zaproponował mi, żebyśmy zrobili z tego jakiś mały dokument. Materiału było za mało, aby coś z tego zrobić. Jednak na tyle mnie to zainspirowało, że spytałem Tymona, czy jest jakiś film o zespole "Miłość". Okazało się, że jest jakiś reportaż z dawnych czasów, ale nie ma nic większego. Pomyślałem, że tak samo jak ja widzowie chcieliby się dowiedzieć czegoś więcej o tym zespole. No i tak to się zaczęło – mówił w rozmowie z Martą Strzelecką Filip Dzierżawski, reżyser filmu "Miłość".

***

W "Pop-południu" gościem był również Adam Rusek - redaktor wydanego właśnie cyklu "Dawny polski komiks” . W audycji poruszyliśmy także temat Weibo - chińskiego odpowiednika Twittera - o którym z Pekinu opowiadał Tomasz Sajewicz.

Audycję przygotowała Marta Strzelecka.

- Nasz zespół narodził się w... radiu - wspominał Boccadoro. - Zanim staliśmy się grupą, "Sentieri selvaggi" był programem radiowym. Wraz z dwoma przyjaciółmi robiliśmy audycje z muzyką Steve’a Reicha, Philipa Glassa i im podobnych kompozytorów. Dostawaliśmy mnóstwo listów od słuchaczy, którzy byli zaintrygowani utworami, które prezentowaliśmy. Pomyśleliśmy, że przyszedł czas, by wziąć sprawy we własne ręce i założyć zespół, który będzie grał taką muzykę, jakiej chcielibyśmy słuchać - dodał.

Na koncertach Sentieri Selvaggi gra niemal wyłącznie nową muzykę. Czasem współpracują z innymi muzykami - rockowcami i jazzmanami, ale też aktorami, artystami czy nawet architektami. Na ich występy przychodzi mnóstwo młodych ludzi. - Jako pierwsi we Włoszech zaczęliśmy opowiadać o utworach podczas koncertów. Teraz już wszyscy tak robią - mówił Boccadoro. - Jeśli się wytłumaczy słuchaczom, że kompozytorzy muzyki nowej to nie są jacyś źli, agresywni ludzie, którzy chcą zniszczyć ich uszy, ale że to artyści szukający nowych brzmień, to publiczność natychmiast to rozumie - stwierdził.

- Jako zespół wybieramy nieudeptane ścieżki, którymi chcemy podróżować z muzyką - mówił dyrygent. - "Sentieri" to właśnie "drogi" a "selvaggi" znaczy "dzikie, niewykorzystywane". Poza tym nazwa zespołu to również włoski tytuł amerykańskiego westernu "The searchers" z Johnem Waynem. - Od początku istnienia zespołu gramy kompozycje Amerykanów. Niejednokrotnie nas za to krytykowano - opowiadał Boccadoro - Ale my chcemy grać taką muzykę, jaką lubimy. Amerykańska muzyka nie zapomina o tym, że słuchacz jest ważniejszy od kompozytora. To muzyka szczera i demokratyczna.

18 września na festiwalu Sacrum Profanum Sentieri Selvaggi wystąpił na koncercie zatytułowanym "Americana". Zagrał utwory Philipa Glassa, Michaela Daugherty'egu, Laurie Anderson oraz Steve'a Reicha.

Reżyser, scenarzysta filmowy, obecny również w przedsięwzięciach teatralnych i telewizyjnych. Jest absolwentem filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a także reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Ukończył również Mistrzowską Szkołę Reżyserii Andrzeja Wajdy i szkołę filmową w Amsterdamie. – Jestem opóźniony o dziesięć lat w stosunku do miejsca, w którym chciałbym być. Pochodzę z miejscowości i środowiska, które nie miało nic wspólnego z filmem i teatrem. Filmów nie robimy dla samych siebie, ale również dla widowni i to zawsze kosztuje sporo pieniędzy. Ukończyłem dużo szkół filmowych, abym umiał wykonywać wiele rodzajów pracy związanych z przygotowaniem filmu – podkreślał w rozmowie gość Dwójki.

Prowadząca spotkanie Magdalena Juszczyk spytała Marcina Wronę o początki kariery i jak sukces wpływa na dalszą pracę. – W Polsce nie powstaje wiele filmów i nie wszyscy, którzy chcą je robić, mają na to szansę. Można odnieść czasem wrażenie, że wraz z sukcesami pojawiają się nowi przyjaciele, ale w tej samej skali pojawiają się ci, którzy niespecjalnie dobrze Ci życzą. To się odczuwa, ale trzeba po prostu robić swoje – mówił Marcin Wrona.

Z naszym gościem porozmawialiśmy również o zakończonym niedawno 38. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. Magdalena Juszczyk poprosiła reżysera o krótkie podsumowanie festiwalu. – Każdy lubi określony rodzaj kina, ale z tegorocznym werdyktem jury w Gdyni w pełni się zgadzam. Wydaje mi się, że tych nagród było trochę za dużo, nie dlatego, że filmy były słabsze lub gorsze, ale po prostu uśrednianie ich nie jest dobre. Tak samo jak i demokracja w sztuce nie jest dobra – opowiadał Marcin Wrona.

Audycję prowadziła Magdalena Juszczyk.

WŁ