Frida Kahlo i jej mąż Diego Rivera

/fot.wikimedia/Carl van Vechten

W życiu artystki symboliczne znaczenie miały kolory. Błękit na przykład oznaczał spokój i kontemplację. I choć ściany w jej domu były niebieskie, drzwi pomalowano tam na zielono. Jej symbolem, rozpoznawalnym do dziś, stały się kwiaty we włosach i długie spódnice w stylu indiańskim. - To niezwykle barwna postać i być może z tego wynika jej popularność, która mimo upływu lat nie słabnie - mówi Przemysław Głowacki, historyk sztuki i autor bloga art.done.pl. - Kahlo chętnie malowała swoje portrety, chętnie malowała swoje życie. W obrazach bezpośrednio odnosiła się do tego, co przeżywała. Chyba ten osobisty wymiar prac wciąż nas w nich fascynuje.

Dziś w Mexico City mieszka 35 mln ludzi, ale gdy mieszkała tam Frida Kahlo wraz ze swoim mężem Diego Riverą, miasto to było znacznie mniejsze. Jej dom położony jest w bogatej dzielnicy, zamieszkanej przez artystów. Życie Fridy Kahlo było burzliwe, pełne zakrętów. - Jej dzieciństwo naznaczone było chorobą. Jako dziewczynka Kahlo przeszła polio, czego następstwem było to, że jedna z jej nóg była krótsza, co artystka, jako dorosła kobieta, starała się maskować długimi sukniami. Trenowała także boks i studiowała medycynę - opowiada Helena Postawka-Lech, historyk sztuki.

W 1925 roku Kahlo uczestniczyła w poważnym wypadku komunikacyjnym, po którym długie miesiące leżała przykuta do szpitalnego łóżka, a do końca życia zmagała się z nawracającym bólem. Kilkakrotnie zachodziła także w ciążę, jednakże z uwagi na doznane w wypadku obrażenia ciała, nigdy nie doczekała się dziecka. Żyła jednak szybko i intensywnie. - Ona i jej mąż Diego byli lewicujący i należeli do partii. Dlatego pod swój dach przyjęli Lwa Trockiego, z którym Frida wdała się w romans. Po tym incydencie Trocki wraz z żoną musiał opuścić niebieski dom, a niedługo potem zginął - mówi Honorata Zapaśnik, która od sześciu lat mieszka w Meksyku.

Czytaj także: Grace Kelly - anioł z Monako <<<

Pokój, w którym malowała Frida Kahlo.

Muzeum w Mexoco City/fot. PAP/Susana Gonzales

Przed śmiercią Kahlo miała powiedzieć: mam nadzieję, że śmierć jest radosna i że nigdy tu nie wrócę. - Kahlo była kobietą pełną kontrastów. Całe jej życie zawieszone było pomiędzy wielkim nieszczęściem i dramatem, a jednocześnie namiętnością i miłością - mówi Postawka-Lech.

Frida Kahlo zmarła w wieku 47 o lat w 1954 roku, a już w 5 lat później w jej domu zorganizowano muzeum, w którym wystawiono jej obrazy, rysunki i stroje, listy, fotografie, notatki, a także urnę z jej prochami. Są także gorsety, w których musiała chodzić ze względu na zły stan zdrowia. Znajduje się tu 10 pokojów, z których każdy poświęcony jest innemu rozdziałowi życia, w każdym znajdują się inne prace. Muzeum odwiedza miesięcznie aż 25 tys. ludzi.

(kd/ag)

W 1947 roku Marlon Brando wziął udział w zdjęciach do filmu "Buntownik bez powodu". Produkcja powstała ostatecznie osiem lat później, ale w roli głównej wystąpił James Dean. Brando nie przeszedł pierwszego castingu, a na kolejne już nie poszedł.

To jedna z wielu ról, w których ten wybitny aktor nie wystąpił i być może potem żałował. Z różnych powodów - finansowych, braku porozumienia z reżyserem, ale też trudnego charakteru. Lista filmów, które ostatecznie przeszły mu obok nosa jest imponująca. Znajdziemy na niej takie tytuły jak: "Lot nad kukułczym gniazdem", "W samo południe", "Lawrence z Arabii", "Bulwar zachodzącego słońca", czy "Wielki Gatsby". Rola w ostatnim z wymienionych nie przypadła mu w udziale ze względu na wysokość gaży, jakiej sobie zażyczył - 4 miliony dolarów. W 1974 roku były to niebotyczne pieniądze.
Z perspektywy czasu wydaje się najdziwniejszym i najmniej zrozumiałym właśnie to, że nie wystąpił w "Buntowniku bez powodu", bo rola ta wydawała się wręcz stworzona dla niego. - Jego życiowe losy stanowią wręcz idealny scenariusz tej produkcji. Był to człowiek trudny, skomplikowany, regularnie wikłający się w różne problemy. Inkasował jak na tamte czasy bardzo wysokie gaże, ale pieniądze zupełnie się go nie trzymały -opowiada Bartosz Sztaszczyszyn, krytyk filmowy, w "Ściądze z popkultury" przybliżył postać aktora.

PRZECZYTAJ: Marilyn Monroe - kobieta nieodkryta i niezrealizowana

Wiele o Brando możemy się dowiedzieć na podstawie książki "Marlon Brando o sobie samym". W czerwcu 1978 roku Lawrence Grobel odwiedził aktora w jego samotni na tahitańskiej wyspie Tetiaroa i powstał w ten sposób wywiad-rzeka. - Okoliczności były niezwykłe, bo Grobel zabiegał o tę rozmowę przez wiele długich miesięcy, a Brando chciał sobie zastrzec, żeby jedyne pytania dotyczyły wątków walki o praw Indian. Zupełnie nie chciał rozmawiać o sobie, swoim życiu, wyborach i to właśnie dużo mówi o nim samym. Był człowiekiem-enigmą - skwitował Sztaszczyszyn.
Pomimo, że pamiętamy go do dziś, dostał dwa Oscary, zapisał na koncie tak legendarne role jak Stanleya Kowalskiego w "Tramwaju zwanym pożądaniem" oraz przede wszystkim Vito Corleone w "Ojcu chrzestnym", wielu krytyków uważa go za aktora niespełnionego. Sam Brando miał mocno krytyczny stosunek do branży filmowej. Był nią zmęczony i często zniesmaczony, stąd wielokrotne przerywanie aktywności zawodowej na długie lata. - Nie wiemy jednak, czy rzeczywiście tak czuł, czy była to jedynie poza. Natomiast bardzo wcześnie, bo już od szóstego planu filmowego, na którym się pojawił, sprawiał wyłącznie problemy. Wtedy też zaczął w wywiadach powtarzać, że aktorstwo jest bardzo przeceniane, Oscary wynoszą je do roli, na które nie zasługuje i sam umniejszał kino jako dziedzinę sztuki - wspominał krytyk.
ZOBACZ TEŻ: Jack Nicholson - aktor, który ma moc przyciągania

Brando w zasadzie nigdy nie był nauczony swojej roli, na planie filmowym głównie improwizował. Praca z nim była dla producentów udręką, ponieważ miał ogromne problemy z relacjami w grupie. Podobnym chaosem było jego życie prywatne, naznaczone wieloma tragicznym epizodami (córka popełniła samobójstwo, syn popełnił morderstwo), nałogami, a przede wszystkim ciągłymi romansami z kolejnymi zjawiskowymi kobietami, którym Brando nie umiał odmawiać.
Więcej o życiu, rolach i często nietrafionych wyborach Marlona Brando - w zapisie audycji "Ściąga z popkultury".
ac/kd

Aleksander Gierymski był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu oraz prekursorem luministycznych i kolorystycznych eksperymentów w malarstwie polskim końca XIX w. Dziś zaliczany jest do grona najważniejszych naszych malarzy.

- Początkowo artysta był człowiekiem bardzo towarzyskim i eleganckim, ale potem mu to przeszło - opowiada Ania Lewandowska z Muzeum Narodowego w Warszawie. - Wydaje mi się, że nazywanie go odludkiem nie jest na wyrost. Mieszkał sam, niewiele osób wpuszczał do pracowni.

Eksperymentator Gierymski w Muzeum Narodowym >>>

O jego życiu towarzyskim wiemy niewiele, za to jego twórczość mówi o nim wszystko. - Gierymski miał większy repertuar narzędzi malarskich niż spotykamy u innych artystów tworzących w XIX wieku - mówi gość "Stacji Kultura". - Korzystał nie tylko z pędzli. Używał także szpachli, noży, własnych palców. Na jego obrazach można tez odnaleźć ślady grzebieni o różnym rozstawie zębów.

Aleksander Gierymski pozostawił po sobie ok. 120 obrazów i szkiców olejnych, ok. 70 rysunków, jeden szkicownik, a także blisko 110 drzeworytów wykonanych według rysunków artysty.

(kul / ac)