W "Notatniku Dwójki” rozmawialiśmy z duetem artystycznym KwieKulik, czyli z Zofią Kulik i Przemysławem Kwiekiem. Okres ich najintensywniejszej pracy przypada na ostatnie lata epoki PRL-u.
- Sztuka była dla nas sposobem, by poznać rzeczywistość, a potem ją naprawić - mówiła Zofia Kulik w Dwójce.
Ostatnio ukazała się monumentalna monografia poświęcona działalności Kulik i Kwieka. Książka powstawała podczas blisko pięcioletniego procesu opracowywania ich prywatnego archiwum, największego archiwum gromadzącego materiały dotyczące sztuki awangardowej i kultury wizualnej PRL.
- Naszą działalność w tej książce ujęliśmy w 203 wydarzenia. Z tym, że one mają bardzo różny status, to może być remont domu i bardzo ważne wystąpienie artystyczne w galerii. Traktowaliśmy wszystko równoznacznie - mówiła Kulik w audycji Aleksandry Łapkiewicz.
KwieKulik programowo łączyli działalność artystyczną z życiem codziennym - działali wspólnie w latach 1971-1987 i nadawali swojej sztuce radykalnie polityczny charakter. Należeli do pierwszego pokolenia artystów polskich, którzy odrzucili tradycyjne środki wyrazu i skupili się na performansie, "działaniach” (określenie artystów) oraz wykorzystaniu mediów i mechanicznej rejestracji i reprodukcji obrazów.

mat.prasowe

usc

Fundacja ta została złożona przez entuzjastów, którzy już od pięciu lat starają ratować od zapomnienia dawne zdjęcia. Jednak, jak podkreślała Karolina Ziębińska-Lewandowska, początki nie były łatwe. - Nie mieliśmy ani pieniędzy, ani odpowiedniego sprzętu. Pozyskanie do archiwum zbiorów Dłubaka i Chrząszczowej było możliwe tylko dzięki naszej wcześniejszej współpracy z rodzinami tych artystów - wyjaśniała.

Pracy nie ułatwiały także wskazówki naniesione przez samych autorów zdjęć. - Na przykład fotografie Zofii Chomętowskiej są źle podpisane. Kiedy je nanosiła, musiała mieć już problemy ze wzrokiem, bo niektóre daty się nie zgadzają - opowiadała Karolina Puchała-Rojek. - Wskazówki autorów też wymagają weryfikacji - dodała.

Założycielki Fundacji żałują, że w naszym kraju nie istnieje żadna inna organizacja, która zajęłaby się archiwizacją zabytkowych kadrów. - W Polsce nie ma instytucji zajmującej się ochroną tego typu fotografii. Spadkobiercy artystów mogą przekazać zdjęcia do agencji fotograficznych, ale żadna z nich nie ma warunków do ich przechowywania - mówiła Karolina Ziębińska-Lewandowska.

szr

W "Notatniku Dwójki" – rozmowa o bioarcie i sztuce transgenicznej, która jest wykwitem posthumanizmu i przejawem zmiany, jaka zachodzi we współczesnej kulturze w postrzeganiu miejsca człowieka w świecie. Człowiek przestaje być miarą wszechrzeczy, a coraz częściej akcentuje się powiązania i zależności między światem ludzi a światem zwierząt i roślin.
Sztuka transgeniczna prowokuje pytania o granice człowieczeństwa, ale też wzbudza kontrowersje co do samej swej istoty. Czy produkowanie zielonych fluorescencyjnych królików (słynna praca Eduarda Kaca) jest dziełem sztuki? Na to pytanie odpowiedzieli filozof Wolfgang Welsch oraz Michał Brzeziński – artysta tworzący sztukę wpisującą się w nurt bioartu i kulturoznawca.