Tadeusz Łomnicki zwykł powtarzać, że "sukces to praca, praca i jeszcze raz praca". I tak właśnie żył. W opowieściach przyjaciół i współpracowników legendarne są jego przygotowania do poszczególnych spektakli, kreowanie roli od postawy, przez gesty i po słowa, aż po całkowitą metamorfozę.

Kiedy budował postać Artura Ui, oprawcy ze sztuki Brechta, czytał mnóstwo książek, by zrozumieć nikczemność tego człowieka i móc ją oddać na scenie. - Interesuję się wszystkim, co dotyczy mego zawodu. Mnie interesuje zarówno film, jak i teatr, telewizja, a także radio, w którym bardzo dużo czytam - mówił w jednym z wywiadów dla Polskiego Radia. Sztukę aktorską porównywał z pisaniem książek czy rzeźbieniem.

- Łomnicki uchodzi za najwybitniejszego polskiego aktora teatralnego i filmowego. Idziemy podobną drogą, co teatr, który prowadził Tadeusz Łomnicki. Teatr oparty na trzech filarach: wybitnych reżyserach, świetnym aktorstwie i dobrym tekście - opowiada Szymon Majewski, rzecznik Teatru na Woli, którym Łomnicki kierował w latach 1976-1981.

W audycji "Kultura bez tajemnic" Ewy Heine można posłuchać fragmentów archiwalnych nagrań Tadeusza Łomnickiego, fragmentu książki Marii Bojarskiej "Król Lear nie żyje" w interpretacji Barbary Utlińskiej oraz refleksji dwóch młodych aktorów: Grzegorza Kwietnia i Sebastiana Świerszcza.

Audycję w 20. rocznicę śmierci wybitnego polskiego aktora, reżysera i pedagoga, Tadeusza Łomnickiego przygotowała Ewa Heine.

(ed)

- To tekst bardzo trudny i karkołomy, ale też wyjątkowo mi bliski - mówił gość Jacka Wakara o "Ja, Feuerbach" Tankreda Dorsta. - Główny bohater to stary aktor, który nie znajduje dla siebie miejsca w "nowym teatrze".  Ja też należę do "starego teatru". Uważam, że najważniejsze jest słowo, które trzeba wypowiedzieć, aby je zrozumieć...

Szczególnego znaczenie nabierają w tym kontekście medialne sugestie Piotra Fronczewskiego, że nowy spektkal w Teatrze Ateneum może okazać się jego ostatnim. - Nie przepadam za współczesnym światem - przyznaje wybitny aktor. - Nigdy zresztą nie płynąłem z głównym nurtem wydarzeń - dodaje. Te słowa zaskakiwać mogą słuchaczy wychowanych w latach 80., kiedy Fronczewski święcił spektakularne sukcesy w kinie, telewizji oraz... na scenie polskiej muzyki disco. Choć wtedy na dobre zagościł on w masowej wyobraźni, najważniejsze dla jego kariery były chyba wcześniejsze lata.

Zwłaszcza okres pracy w Teatrze Dramatycznym, w okresie największej być może świetności tej sceny, gdy kierował nią Gustaw Holoubek. - Gdy jako nastolatek zacząłem chodzić na spektakle, to miałem okazje podziwiać wielu wybitnych aktorów. Ale to właśnie "Gucio" sprawił, że do teatru przylgnąłem - mówi Fronczewski. - Nie przypuszczałem, że będę miał kiedyś zaszczyt stanąć koło niego na scenie.

Jak przyznał aktor w rozmowie z Jackiem Wakarem, to właśnie za sprawą Gustawa Holoubka zrozumiał nadrzędną rolę słowa w teatrze. Ogromny wpływ wywarli na niego także Erwin Axer (jako dyrektor stołecznego Teatru Współczesnego) oraz Tadeusz Łomnicki, z którym relacje nie układały się już tak gładko... Z kolei Jerzy Jarocki w słynnej inscenizacji "Ślubu" Gombrowicza chciał zaprosić do roli Henryka zupełnie innego aktora, a do Fronczewskiego przekonał go dopiero Holoubek. Potem Jarocki bywał naprawdę zaskoczony kreacją młodego aktora...

- Miałem wyjątkowe szczęście do mistrzów - potwierdził Piotr Fronczewski, który w rozmowie z Jackiem Wakarem opowiadał także o pozostałych "nauczycielach", introwertycznej naturze oraz znaczeniu Tadeusza Łomnickiego i Polskiego Radia dla jego debiutu reżyserskiego. Zachęcamy do wysłuchania całego wywiadu.