Przyszłość POR-u, historia Horowitza i współczesność teatralna

Ostatnia aktualizacja: 29.12.2010 14:31
Plany repertuarowe Polskiej Orkiestry Radiowej, najlepsze spektakle minionego roku oraz najnowsza biografia słynnego pianisty.
Audio
  • Robert Ginalski: To nie jest książka plotkarska. To portret artysty jako wrażliwego człowieka.
  • Jacek Sieradzki: Teatr musi byc wyścigiem indywidualnosci, ale teatr jest sztuką zbiorową, sztuką wspólnego wysiłku.
  • Łukasz Borowicz opowiada o planach fonograficznych i koncertowych na 2011 rok

 W środowym "Wybieram Dwójkę" Łukasz Borowicz, szef Polskiej Orkiestry Radiowej, podsumował mijający rok, w którym ukazały się kolejne ważne nagrania płytowe POR-u. Zarejestrowano operę Romana Statkowskiego Maria, ukazały się dwie płyty z dziełami symfonicznymi Andrzeja Panufnika, a także wybór słowiańskich arii operowych z Piotrem Beczałą jako solistą. Ale POR to nie tylko muzyka poważna. Wśród fonograficznych nowości znajdujemy też płytę, na której Orkiestra akompaniuje Irenie Santor.

- Działalność nagraniowa to popularyzacja muzyki polskiej. Nagrody, które dostajemy (np. Diapason d'Or dla pierwszej płyty z koncertami skrzypcowymi Grażyny Bacewicz) to tylko wzmocnienie promocji tych dzieł.

Łukasz Borowicz opowiedział również o planach na 2011 rok.

Sezon teatralny podsumował Jacek Sieradzki. Znany krytyk teatralny przedstawił pięć najlepszych, według niego, spektakli mijającego roku. Były to: "Babel" w reż. Mai Kleczewskiej, "Migrena" w reż. Anny Augustynowicz, "Biała Bluzka" w reż. Magdy Umer, "Lalka" - musical z muzyką Piotra Dziubka w reż. Wojciecha Kościelniaka oraz "Wesele hrabiego Orgaza" w reż. Jana Klaty. Na szczególną wzmiankę zasłużyli Monika Strzępka i Paweł Demirski.

"Horowitz – Życie  i muzyka": tak zatytułowana jest książka wydana przez oficynę Niebieska studnia w serii "Muzyka na poważnie".  Jej autorem jest legendarny nowojorski krytyk muzyczny  Harold Schonberg. Wedle słów Allana Kozinna, Schonberg "ustanowił standardy krytyki muzycznej oraz dziennikarstwa". Przekładu na język polski dokonał Robert Ginalski, z którym rozmawiała Anna Skulska.

Schonberg znał Horowitza bardzo długo, ale ich stosunki nigdy nie miały charakteru przyjaźni. Zasadą w "New York Times" było, aby unikać takich relacji z artystami, których występy się recenzuje. Dzięki temu Schonberg mógł stworzyć książkę opartą na faktach i obiektywną. Dzięki współpracy z Horowitzem przy pisaniu jego nieukończonych pamiętników, Schonberg miał też dostęp do wielu unikalnych materiałów.

- Jest to portret Horowitza jako artysty i jako wrażliwego człowieka - mówi Robert Ginalski.

Zaletą książki jest uaktualniona dyskografia Vladimira Horowitza.

 

Aby posłuchać fragmentów rozmów, wystarczy kliknąć ikonę dźwięku w boksie "Posłuchaj" po prawej stronie.

Czytaj także

Czarodziej fortepianu

Ostatnia aktualizacja: 29.12.2010 14:31
Vladimir Horowitz to dla wielu znawców muzyki najwybitniejszy pianista ubiegłego wieku. Grał pod wpływem emocji i potrafił doprowadzić słuchaczy do łez.
rozwiń zwiń