Lubił ludzi. Pewnie dlatego większość fotografowanych przez niego osób jest pogodna. Od połowy lat 60. ubiegłego wieku przez 11 lat przemierzał Polskę z aparatem. Robił zdjęcia wielkim budowlom socjalizmu i pierwszomajowym paradom, przyglądał się życiu studenckiemu i odpoczynkowi klasy pracującej, był świadkiem ważnych wydarzeń kulturalnych i zwyczajnej krzątaniny. - To był głęboki PRL. Mój naczelny, aby mieć dobre tematy dla ówczesnej propagandy, bywał w KC na obiadkach i tam się spotykał z różnymi ludźmi - wspominał Harry Weinberg. - Wiedzieliśmy dokładnie, co mamy fotografować.

Nasz gość ukończył technikum fotograficzne przy ul. Spokojnej 13 w Warszawie. - Poszedłem do szkoły z ogólniaka, nie miałem pojęcia, jak się wywołuje zdjęcia, jak się robi odbitki, ani aparatu jeszcze nie miałem. Byłem bardzo zielony - przyznał. - Pan dyrektor pozwolił mi siedzieć w nocy. Uczyłem się, kiedy nikogo nie było, a rano kubeł zimnej wody z laboratorium i brałem udział w lekcjach.

Czytaj także:

• Wojtek Wieteska: dzisiaj można łączyć ze sobą różne dziedziny sztuki
• Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Łodzi po raz 20

Przez dwa lata Harry Weinberg pracował z wybitnym polskim fotografem, bratem poetki Julii Hartwig i lekarza Walentego Hartwiga, mężem także fotografki Heleny Hartwig. - Ktoś mi powiedział, że pan Edward szuka asystenta - wspominał dokumentalista. - Wtedy zobaczyłem, jak się fotografuje w teatrze.

Po próbie asystent rozkładał sprzęt i razem z reżyserem wybierał ujęcia. Ze sceny trzeba było zejść do ciemni. - Dopiero wtedy zobaczyłem, co to jest zrobić wielkoformatową odbitkę - podkreślił rozmówca. - W kubłach z gorącą wodą tarliśmy te zdjęcia - perfekcyjne odbitki.

Gerda Taro. Świat zawdzięcza jej fotografie z wojny domowej w Hiszpanii

Na wystawie "Karuzela" można obecnie zobaczyć 45 zdjęć Harry’ego Weinberga z lat 1966–1973, wykonanych do wschodniej edycji miesięcznika "Polska" ("Polsza"). Przygotowała je Fundacja Archeologia Fotografii, która od 2020 roku zajmuje się cyfrowym archiwum autora. To pierwsza odsłona dorobku Weinberga w galerii przy ul. Chłodnej 20 w Warszawie.

Oprócz fotografii dokumentalnej Harry Weinberg znany jest także z portretowania polskich gwiazd muzyki rozrywkowej, a także projektów okładek ich płyt.

***

Tytuł audycji: O wszystkim z kulturą

Prowadził: Michał Nowak

Gość: Harry Weinberg (dokumentalista)

Data emisji: 23.06.2021

Godzina emisji: 17.30

Harry Weinberg: fotograf powinien być niewidoczny

"Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek" to historie kobiet pokazujących bardzo różne oblicza Polski, począwszy od lat 70., aż po czasy współczesne. Były silnie zaangażowane w reportaże społeczne, fotografię polityczną, artystyczną, a nawet sportową. Tą ostatnią dziedziną, szczególnie zdominowaną przez mężczyzn, zajęła się Maja Sokołowska.

- Kiedy ostatni ktoś poprosił mnie, żebym pomogła wskazać nazwiska polskich fotografów, specjalizujących się w sporcie, trudno mi było wskazać więcej, niż dwa nazwiska. W czasie, w którym Maja Sokołowska pracowała w nieistniejącym już magazynie Sportowiec, to wśród znakomitych fotografów była tylko ona jedna - mówiła Monika Szewczyk.

Czytaj także:

• Wojtek Wieteska: dzisiaj można łączyć ze sobą różne dziedziny sztuki
• Międzynarodowy Festiwal Fotografii w Łodzi po raz 20

- Podczas każdej naszej rozmowy coraz szerzej otwierały mi się oczy. Bo to przecież postać, która pracowała w bardzo trudnych czasach – również sprzętowo. Te aparaty były bardzo powolne, optyka była zupełnie inna, a sale były w inny sposób oświetlane. Trzeba było wykazać się nie lada sprytem, żeby zrobić bardzo dobre zdjęcia. A ja, przeglądając zdjęcia pani Mai Sokołowskiej, byłam pod ogromnym wrażeniem.

Książka Moniki Szewczyk jest również zapisem zmian, jakie dokonywały się w technologii, a także podejściu do fotografowania. W PRL niewiele rzeczy było dostępnych, więc już samo zdobycie aparatu fotograficznego nie należało do najłatwiejszych.

- Bohaterki mówią o tym, jak zmiany technologii wpłynęły na ich pracę, ale także na życie prywatne. Zanim zrobiły zdjęcia, wywołały negatyw, potem zrobiły odbitkę i zawiozły do redakcji, to tak naprawdę był wieczór, a było ileś tematów w ciągu dnia do zrobienia i z tym wszystkim trzeba było zdążyć. Wejście fotografii cyfrowej wiele ułatwiło, jednak nie wszystkie bohaterki lubią z niej korzystać. To też jest fajne, bo można się dowiedzieć, co ta fotografia cyfrowa daje, ale też co zabiera - dodała autorka książki.

Czytaj też:

• Gerda Taro. Świat zawdzięcza jej fotografie z wojny domowej w Hiszpanii
• Agnieszka Traczewska. Kobieta fotograf w świecie chasydów

Jak zauważyła rozmówczyni Jakuba Jamrozka, mimo że często fotografki musiały tworzyć zdjęcia, które nie dawały szansy na pokazanie swoich ogromnych umiejętności, to jednak oglądając archiwa z ich zdjęciami, za każdym razem była pod ogromnym wrażeniem. – W ich fotografiach znalazłam bardzo autorskie podejście i styl charakterystyczny dla każdej z pań. Po samych zdjęciach jestem w stanie powiedzieć: to Marzena Chmielewicz, to Ania Sokołowska. Widząc ich zdjęcia, często robiłam: "wow" - opowiadała Monika Szewczyk.

***

Tytuł audycji: Wybieram Dwójkę

Prowadził: Jakub Jamrozek

Gość: Monika Szewczyk (autorka publikacji "Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek")

Data emisji: 25.06.2021

Godzina emisji: 16.30

am