8 października 1943 roku członkowie "Sonderkommando 1005", utworzonego w celu zatarcia śladów zbrodni niemieckich, wydobyli zwłoki zamordowanych dwa lata wcześniej profesorów lwowskich. Ciała zwieziono na stos, gdzie następnego dnia zostały spalone.

Mord profesorów lwowskich

Mordu profesorów wyższych uczelni Lwowa specjalna jednostka policyjna III Rzeszy dokonała rankiem 4 lipca 1941 roku. Na Wzgórzach Wuleckich hitlerowcy rozstrzelali przedstawicieli polskich elit intelektualnych. Zginęło 22 profesorów lwowskich wyższych uczelni oraz 18 członków ich rodzin, przyjaciół i znajomych.

Wśród zamordowanych byli wybitni uczeni: prawnik Roman Longchamps de Berier i lekarz medycyny sądowej Włodzimierz Sieradzki - rektorzy Uniwersytetu Jana Kazimierza, inżynier Kasper Weigel - kierownik Katedry Miernictwa Politechniki Lwowskiej, matematyk Włodzimierz Stożek, chemik Stanisław Pilat, światowej sławy lekarz stomatolog Antoni Cieszyński oraz krytyk literacki i pisarz Tadeusz Boy-Żeleński. Mordowanie profesorów we Lwowie trwało do końca okupacji niemieckiej.

Kto bezpośrednio ponosi odpowiedzialność?

Po 72 latach nadal nie do końca wyjaśniono okoliczności lwowskiej zbrodni. Kierował nią SS-Brigadenfuehrer Eberhard Schoengarth, który wcześniej w listopadzie 1939 roku dokonał aresztowania profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Lista, na podstawie której zatrzymywano lwowskich uczonych w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku, powstała prawdopodobnie znacznie wcześniej, w środowisku ukraińskich studentów w Krakowie. Nie wiadomo jednak, kto zlecił jej sporządzenie.

Dr Piotr Łysakowski z Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej podkreśla, że przyczyn mordu było przynajmniej kilka i dodaje, że ustalenie wszystkich okoliczności zbrodni jest niezwykle trudne.

Zacieranie śladów

Aby zatrzeć ślady swoich działań, Niemcy wysłali 8 października 1943 roku "Sonderkommando 1005”, złożone z Żydów przebywających wówczas w niemieckim obozie koncentracyjnym we Lwowie (Obozie Janowskim), w celu wydobycia zwłok profesorów pochowanych na Wzgórzach Wuleckich i przewiezienia ciał na teren obozu, gdzie zostały spalone. Prochy rozsypano.

Niemcy nie przewidzieli, że jeden z członków tego Sonderkommando przeżyje. Zwykle dla swojego bezpieczeństwa hitlerowcy po przeprowadzeniu akcji zabijali więźniów, którzy brali w niej udział. Tym razem jednemu z więźniów udało się cudem ocalić życie – był nim Leon Weliczker, który opisał dokładnie, jak wydobywano zwłoki profesorów lwowskich.

"Gdy już wszystkie trupy z grobu są wyciągnięte, kilku ludzi (później specjalna brygada) przeszukuje grób. Rękoma wybierają każdą kość i włos, które wkładają do wiadra i wrzucają następnie do ognia. […] Stojący w dole oskrobują zielone od trupów ściany i posypują opróżniony dół chlorkiem aby zagłuszyć smród. Teraz dół zostaje zasypany i ziemia zaplantowana. Później przejeżdża się jeszcze po byłej mogile broną, ciągnioną przez nas zamiast konia, na koniec zasiewa się na tym miejscu mieszankę nasion różnych traw, jakie tu rosną naokoło. Po kilku tygodniach zarasta to miejsce tak, że nie można poznać, że coś było ruszane" – pisał w swym dzienniku Leon Weliczker.

Upamiętnienie

Jak wspominał prof. Stanisław Grzędzielski, astronom, syn zamordowanego przez Niemców prof. Jerzego Grzędzielskiego, rodziny zamordowanych z 3 na 4 lipca profesorów bardzo długo nie chciały przyjąć do wiadomości, że ich ojcowie, mężowie już nie żyją. - Wydawało się, że to jest taki absurd i tak niezgodny z tradycjami kraju europejskiego jak Niemcy, że coś takiego nie mogło się wydarzyć. Przez cały czas niemieckiej okupacji myśmy żyli w tym mniemaniu, iż prawdopodobnie jest jeszcze szansa, że oni wrócą, żyją w jakimś obozie koncentracyjnym.

Na miejscu zbrodni, dzięki staraniom rodzin pomordowanych, postawiono w latach 90. pomnik z listą ofiar tragedii w języku polskim i ukraińskim.

W 2011 roku odsłonięto pomnik wykonany według projektu profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych Aleksandra Śliwy. Jest to siedmiometrowa brama, złożona z kamiennych bloków przedstawiających dziesięć przykazań. Blok z rzymskim numerem V, czyli przykazaniem "nie zabijaj", jest lekko poruszony. Znajduje się tam także tablica z listą zabitych i informacją, co wydarzyło się w tym miejscu. W przyszłości ma powstać także muzeum informujące o przebiegu tragedii.

mk/PAP/IAR/im

Andrzej Munk rozpoczął produkcję filmu pod tytułem "Pasażerka" zainspirowany słuchowiskiem radiowym "Pasażerka z kabiny 45" na podstawie tekstu Zofii Posmysz - pisarki, która przeżyła Auschwitz. Poprosił autorkę o przygotowanie scenariusza Teatru Telewizji (emisja w 1960 roku), a następnie scenariusza filmowego. 

- Munk zaproponował mi napisanie scenariusza filmowego - wspominała na antenie Polskiego Radia w audycji Aleksandra Laskowskiego w 2010 roku Zofia Posmysz. - Wtedy profesor Jerzy Pomianowski powiedział, że jeśli Munk ma to reżyserować, to żeby się nie wahać. Powiedziałam Munkowi, że nie umiem pisać scenariuszy. On odparł, że wystarczy, jeśli napiszę nowelę i na tej podstawie oboje napiszemy scenariusz. Nowela miała ponad sto stron - opowiadała autorka "Pasażerki".

 
Munk zrealizował większość zdjęć do filmu, znacznie wydłużając sekwencję obozową. Zdjęcia powstawały w autentycznych lokacjach: obozie Auschwitz-Birkenau i na statku Batory. 

Podwójna historia

Film Munka opowiada historię Lizy, Niemki (w tej roli Aleksandra Śląska), która po wojnie, płynąc statkiem wraz z mężem do Europy, widzi kobietę, Martę (Anna Ciepielewska), której widok ją przeraża. Zauważa to jej mąż, więc Liza opowiada mu historię tej znajomości, jednakże jest to wersja dla męża, przedstawiająca Lizę w dobrym świetle. Dowiadujemy się, że w czasie wojny elegancka Niemka, będąc nadzorczynią w obozie koncentracyjnym i "wykonując tylko swoje obowiązki", poznała tam młodą dziewczynę Martę, którą postanowiła sobie podporządkować.

Jednocześnie traktowała ją sprawiedliwie i kilka razy ocaliła życie. Po tej opowieści Liza sama sobie opowiada inną wersję swojej obozowej przeszłości, która jest już bardziej dramatyczna i bardziej prawdopodobna, pełna okrucieństwa i dziwnych zależności między więźniarką a nadzorczynią. W tej wersji Liza jest osobą, która chce mieć absolutną władzę nad więźniarkami. Próbuje złamać pełną dumy Martę, drwiącą z Niemców, w tle zaś toczy się okrutnie zwyczajne obozowe życie: bezsensowne prace, gazowanie więźniów czy palenie ciał. 

Nieskończone dzieło

Film Munka jest ostatnim jego fabularnym dziełem, a czwartym z kolei. Reżyser nie dokończył filmu osobiście - zrobił to za niego jego przyjaciel i współpracownik, Witold Lesiewicz. Andrzej Munk zginął tragicznie w wypadku samochodowym 20 września 1961 roku, a premiera jego "Pasażerki" odbyła się w drugą rocznicę jego śmierci. Film ten był radykalną odmianą w stosunku do poprzedniego - komedii "Zezowate szczęście" - i ugruntował renomę reżysera.

Nie wiadomo, czy znana nam wersja jest taka, jak wyobrażał sobie Munk, mimo to zdobyła wiele wyróżnień na festiwalach filmowych, takich jak Wenecja czy Cannes, a nawet stała się polskim kandydatem do Oscara. Film był ostatnim przedstawicielem polskiej szkoły filmowej, najwyżej cenionym przez Jeana-Luca Godarda - wybitnego reżysera francuskiej Nowej Fali. 

Zbrodnia bez kary

Bardzo ważna jest w "Pasażerce" sfera moralna opowiadanej historii. Z jednej strony mamy polską odwagę i dumę, z drugiej niemieckie poczucie wyższości i obowiązku. Liza jest również pełna dumy, ale i wstydu - boi się powiedzieć mężowi o swojej przeszłości, a gdy już znajduje w sobie trochę odwagi - nie mówi całej prawdy. Choć reżyser nie opowiada się wyraźnie za jedną wersją jej opowieści, to jednak czuć, że ta pierwsza jest zbyt piękna, a druga bardziej możliwa.

Andrzej Munk pokazał w swoim filmie nie tylko beznamiętne, systematyczne, podyktowane poczuciem wyższości zło na przykładzie konkretnego człowieka a w dodatku kobiety, wydającej się bardziej delikatną. Co dużo bardziej niezwykłe, pokazał również z całą psychologiczną głębią ciąg dalszy losów takiego człowieka, jak po latach radzi sobie ze swoją winą - i to jest z pewnością głównym tematem "Pasażerki".

Powojenne historie niemieckich oprawców - zwykłych przecież obywateli, którzy wykonywali rozkazy swoich przełożonych - pełne są takich przypadków. Wyłania się z tego dość pesymistyczny obraz ludzi, którzy nie dość, że brali udział w zbrodniach wojennych, nie dość, że nie ponieśli za nie kary, to jeszcze zupełnie nie poczuwają się do winy, a nawet nie do końca zdają sobie z niej sprawę.

To jest najbardziej wstrząsający aspekt "Pasażerki", choć ukazany dość delikatnie. Wydaje się, że dawna esesmanka bardziej niż konfrontacji z dawną więźniarką boi się zdemaskowania, ujawnienia prawdy o sobie przed bliskim człowiekiem.

az

Trybunał amerykański skazał siedmiu oskarżonych na karę śmierci, dziewięciu na karę dożywotniego lub terminowego pozbawienia wolności, zaś siedmiu postawionych przed sądem uniewinniono.

Wyroki śmierci przez powieszenie wykonano 2 sierpnia 1948 roku w więzieniu Landsberg. Ponieważ kary pozbawienia wolności były stopniowo łagodzone, do 1960 roku pozostali skazani byli już na wolności.

Amerykański trybunał wojskowy przeciwko nazistowskim lekarzom

Był to pierwszy z 12 procesów norymberskich, przeprowadzonych przed amerykańskimi trybunałami wojskowymi po zakończeniu głównego procesu 22 niemieckich zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze.

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

Na ławie oskarżonych zasiadły 23 osoby, wśród nich: główny oskarżony dr Karl Brandt (komisarz III Rzeszy ds. zdrowia, lekarz przyboczny Adolfa Hitlera); dr Karl Gebhardt (ostatni prezes hitlerowskiego Czerwonego Krzyża, lekarz przyboczny Heinricha Himmlera); dr Joachim Mrugowsky (dyrektor Instytutu Higieny Waffen-SS); dr Waldemar Hoven (lekarz obozowy w Buchenwaldzie); Wolfram Sievers (sekretarz generalny Towarzystwa Ahnenerbe zajmującego się dowodami na wyższość rasy aryjskiej).

" Mengele - "Anioł Śmierci" z Auschwitz"

Pseudomedyczne eksperymenty

Wszyscy zostali oskarżeni o popełnienie zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości, a także przynależność do organizacji przestępczej SS. Zarzucono im przede wszystkim przeprowadzanie eksperymentów na więźniach niemieckich obozów koncentracyjnych. Zbrodnicze eksperymenty na więźniarkach Ravensbrück osobiście przeprowadzał dr Karl Gebhardt i dr Herta Oberheuser.

Podobną zbrodniczą działalność jako lekarz obozowy w Buchenwaldzie prowadził dr Waldemar Hoven. Dr Karl Brandt wydawał rozkazy i osobiście nadzorował wszystkie eksperymenty. Z kolei Viktor Brack był odpowiedzialny za przeprowadzenie akcji Einsatz Reinhard (zagłady Żydów w Generalnym Gubernatorstwie i regionie białostockim) oraz plany sterylizacji całych narodów. Brack przewodził też akcji T4 (eutanazji umysłowo chorych oraz inwalidów) i akcji eksterminacji niezdolnych do pracy więźniów obozów koncentracyjnych. 

mk/im

- W nocy obudzono nas, syreny obozowe wyły - wspominała inna uczestniczka dramatycznych wydarzeń, Jadwiga Apostoł-Staniszewska. - Żadna z nas nie wiedziała co się dzieje. Między blokami paliły się ogniska i Niemcy wrzucali w nie jakieś dokumenty. Wszystko się paliło. Wiedzieliśmy tylko tyle, że idziemy, że opuszczamy obóz.

Pod koniec grudnia do więźniów dotarły informacje o zbliżającym się froncie i natarciu wojsk radzieckich. - Możliwe były dwa scenariusze – powiedziała Jadwiga Apostoł-Staniszewska. - Albo nas wszystkich spalą w krematoriach, które wciąż dymiły, wciąż były czynne, albo po prostu stanie się jakiś cud, bramy obozu się otworzą i ze wszystkich obozów, podobozów pójdziemy sobie grzecznie do domu.

Świadkowie historii

17 stycznia 1945 roku rozpoczęła się ewakuacja więźniów obozu Auschwitz-Birkenau. Wyruszyli o 9.00 rano, szli przez Brzeszcze do Wodzisławia. Dostali bochenek chleba i jedną konserwę. Do świadków, uczestników marszu śmierci dotarła w 1981 r. Ewa Sekudewicz. W swym reportażu "Biały trakt" przedstawiła losy tych, którym udało się ocalić życie w obozie i którzy przeżyli wielokilometrową wędrówkę w trzaskającym mrozie.

- Miałam takie trzewiki stare, ale były też kobiety, co miały trepy - opowiadała Jadwiga Zasępowa. - Nie byłyśmy w nic przebrane, nie dano nam nic dodatkowego do okrycia.

- Za bramą dołączali do nas po obu stronach SS-mani, tzw. ochrona – mówił Józef Mikusz. – Stali co pięć, sześć kroków z karabinami.

- O mężu nie myślałam, ale o dziecku to ciągle – powracała pamięcią do zdarzeń sprzed lat jedna z bohaterek. - Żebym jeszcze je chociaż zobaczyła, nie wiedziałam, co z nim zrobili. Byłam aresztowana z mężem i z 3-letnim synkiem. W obozie widziałam go ostatni raz, jak leżał pchnięty kolbą przez SS-mana i krzyczał, żebym go wzięła ze sobą. Po drodze myślałam tylko o tym, żebym go jeszcze przed śmiercią mogła zobaczyć.

Ewakuacja - nadzieja i śmierć

Wymarsz z Auschwitz-Birkenau, podobnie jak w przypadku innych obozów koncentracyjnych, nastąpił na kilkanaście dni przed nadejściem frontu. Niemcy sądzili, że uda im się wykorzystać więźniów jak siłę roboczą na terenie III Rzeszy.

- Ja właściwie nie myślałam, mnie nie wolno było rozpatrywać minusów – mówiła w reportażu Jadwiga Apostoł-Staniszewska. – Takie postawiłam sobie zadanie. Wiedziałam, że jestem głodna, ale wmawiałam sobie, że jeszcze nie tak bardzo. Czułam, że nie mogę poruszać nogami, ale wmawiałam sobie, że parę kroków jeszcze przejdę. Nie myślałam o słabych stronach. Przeciwnie, wyobrażałam  sobie, jak ślicznie wyglądało Podhale w czasie zimy i jak bardzo mi te tereny Pszczyny, po których szliśmy, przypominają w tym ośnieżeniu i w tym słońcu moje Podhale.

Wolność - czy kiedyś nadejdzie?

Marsze dawały więźniom nadzieję, że może wolność za chwilę nadejdzie, ale dla wielu skończyły się śmiercią. Dziennie musieli pokonać ok. 20-30 km, noclegi najczęściej odbywały się pod gołym niebem. Mróz, brak jedzenia, wyczerpanie. Niektórzy próbowali uciekać, ale w wielu wypadkach kończyły się niepowodzeniem Niemcy strzelali do każdego, kto taką próbę podejmował.

- Ja starałem się na całej trasie znaleźć kolegów, sprawdzić czy żyją, czy nie żyją, patrząc na te trupy w czasie postoju – opowiadał Józef Mikusz. - Bez przerwy myślałem o tym, czy spotkam matkę, jakiś znajomych. Myśmy sądzili, że Niemcy podprowadzą nas na jakieś 5-10 km i załadują do wagonów. Ale tak się nie stało. Na drugi dzień ewakuacji więźniowie zaczęli słabnąć, więc staraliśmy się im pomóc. Brało się ich do środka, bo maszerowaliśmy piątkami. Prowadziliśmy ich, ale to było bardzo trudne, słaniali się na nogach.

W drodze do Ravensbrück

Więźniów doprowadzono do stacji w Wodzisławiu Śląskim. Ci, którzy się jeszcze nadawali zostali załadowani do pociągów. – Wieziono nas przez Berlin do Ravensbrück – mówiła Jadwiga Zasępowa. – W naszym wagonie było 15 trupów, w końcu trzeciego dnia dostałyśmy się na bloki obozowe. Ja przeleżałam tak podobno dzień i noc, koleżanki myślały, że już jestem nieżywa. Ale otworzyłam oczy, podali mi coś do picia i świadomość zaczęła mi wracać.

Z obozu Auschwitz-Birkenau wyruszyło 17 stycznia 1945 ok. 56 tys. osób. Szacuje się, że ok. 15 tys. marszu nie przeżyło.  

Posłuchaj dramatycznych wspomnień świadków historii.

4 lipca 1998 roku w domu opieki w Wuppertalu zmarł Kurt Franz - ostatni komendant niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Treblince. W latach 60. został skazany na karę dożywotniego więzienia - z powodu złego stanu zdrowia opuścił je jednak w 1993 roku. Podobnie potoczył się los Ludwika Hahna - zbrodniarza uczestniczącego między innymi w pacyfikacji powstania w getcie warszawskim. Nazista w więzieniu spędził zaledwie osiem lat - ostatnie chwile życia spędził na wolności.

Erich Koch - tajemnica Bursztynowej Komnaty utrzymywała go przy życiu

Ludwik Hahn

Hahn urodził się 23 stycznia 1908 roku. Na początku lat 30. ukończył naukę na Uniwersytecie w Jenie, otrzymując tytuł doktora praw. Jeszcze w trakcie studiów związał się z ruchem nazistowskim – początkowo był członkiem NSDAP, następnie SA i w końcu SS. W 1934 roku został jednym z funkcjonariuszy gestapo.

We wrześniu 1939 roku Hahn wkroczył do Polski, jako szef Einsatzkommando - formacji działającej na tyłach wojsk niemieckich, zajmującej się izolacją lub mordowaniem ideologicznych i politycznych przeciwników III Rzeszy.

Do sierpnia 1940 roku sprawował funkcję komendanta SD i policji bezpieczeństwa w dystrykcie krakowskim. Był jedną z głównych osób odpowiedzialnych za realizację Nadzwyczajnej Akcji Pacyfikacyjnej, potocznie zwanej Akcją AB – jej celem była likwidacja polskiej inteligencji, co miało doprowadzić do osłabienia "narodowej materii Polaków". Następnie do lata 1941 roku stacjonował kolejno na Słowacji i w Grecji, gdzie brał udział w kampanii bałkańskiej.

W sierpniu 1941 roku Hahn został ponownie skierowany na ziemię polskie – tym razem do Warszawy, gdzie był komendantem służby i policji bezpieczeństwa, odpowiedzialnym za terror stosowany wobec ludności stolicy.

Powstanie w getcie - zobacz serwis historyczny

Uczestniczył również w pacyfikacji powstania w getcie warszawskim i jego ostatecznej likwidacji – z jego inicjatywy do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Treblince deportowano około trzysta tysięcy Żydów.

W czerwcu 1944 roku Kierownictwo Walki Podziemnej (ośrodek dyspozycyjny Komendy Głównej Armii Krajowej) podjęło próbę likwidacji Hahna – zamach nie doszedł do skutku. Gdy wybuchło Powstanie Warszawskie, Hahn uczestniczył w jego tłumieniu - doprowadził między innymi do wymordowania około dwóch tysięcy osób w ruinach dawnego Generalnego Inspektoratu Polskich Sił Zbrojnych mieszczącego się przy Alejach Ujazdowskich.

Po wojnie do 1950 roku Hahn ukrywał się w Niemczech pod pseudonimem. W latach 50. pracował w Hamburgu – w tym czasie posługiwał się swoim rzeczywistym nazwiskiem i nie taił swojej wojennej przeszłości. Śledztwo przeciw niemu zostało wszczęte w 1960 roku, jednak oskarżony stanął przed sądem dopiero wiosną 1972 roku. Rok później został skazany na karę dwunastu lat pozbawienia wolności - sąd uznał, że można mu "jedynie" udowodnić wymordowanie około stu więźniów Pawiaka latem 1944 roku. Proces został wznowiony - w efekcie w 1975 roku Hahn został skazany na dożywocie. Z więzienia wyszedł jednak osiem lat później z przyczyn zdrowotnych.

Zmarł 10 listopada 1986 roku w Hamburgu jako wolny człowiek. 

Kurt Franz

Urodził się 17 stycznia 1914 roku. Członkiem NSDAP został w 1932 roku, a w 1937 roku wstąpił w szeregi SS.

Jesienią 1939 roku Franz był jednym z wykonawców Akcji T4 – tajnego programu eksterminacji osób niepełnosprawnych umysłowo i psychicznie chorych, realizowanego na terenach III Rzeszy.

Wiosną 1942 roku został przeniesiony do Polski, do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Bełżcu. We wrześniu tego samego roku Franza skierowano do obozu śmierci w Treblince, gdzie został zastępcą komendanta Franza Stangla.

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

Chociaż przez swój wygląd był przez więźniów nazywany "Lalką", jego oblicze nie oddawało jego prawdziwej natury. Franz słynął ze swojego okrucieństwa, które szybko sprawiło, że stał się najbardziej znienawidzonym członkiem załogi obozu. Niemal codziennie przeprowadzał obchód po obozie, który zawsze kończył się śmiercią któregoś z więźniów. Znany był z tego, że szczególnie lubował się w wymierzaniu kar chłosty i szczuciu  agresywnego psa na więźniów. Również wyciągać z tłumu przypadkowych ludzi i do nich strzelał..

Jego sadyzm szczególnie dobrze pokazują inne jego pomysły – organizował "zawody bokserskie", w których sam uczestniczył, kabarety a nawet żydowskie śluby i pogrzeby. Na jego polecenie muzyk żydowski Artur Gold skomponował "Hymn Treblinki", którą każdy więzień musiał znać i śpiewać. Wielu nie wytrzymywało tych tortur i popełniało samobójstwo, inni ginęli w komorach gazowych.

Gdy 2 sierpnia 1943 roku w Treblince wybuchło powstanie, Franz nie przebywał w obozie. Konsekwencją buntu i masowej ucieczki osadzonych była likwidacja obozu, którą kierował Franz. Przez pewien czas był też w obozie zagłady w Sobiborze. W czasie wycofywania się Niemców przed prącą na zachód Armią Czerwoną Franz uciekł do Austrii, gdzie dostał się w 1945 roku do amerykańskiej niewoli. Udało mu się jednak z niej zbiec.

Po II wojnie światowej Franz do 1949 roku pracował przy budowie mostów w Niemczech. W latach 50. natomiast pracował jako kucharz w Dusseldorfie. Został aresztowany dopiero w grudniu 1959 roku. W latach 1964-1965 zasiadł na ławie oskarżonych podczas pierwszego procesu załogi Treblinki – sąd skazał go na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Z więzienia został warunkowo zwolniony w 1993 roku ze względu na zły stan zdrowia – ostatnie pięć lat życia spędził w domu spokojnej starości.

Aribert Heim

Heim przyszedł na świat 28 czerwca 1914 roku w Austrii. W styczniu 1940 roku otrzymał doktorat na Uniwersytecie Wiedeńskim – wówczas już od pięciu lat był członkiem NSDAP i SA. W 1938 roku – po zajęciu przez III Rzeszę Austrii - stał się funkcjonariuszem SS.

W 1940 roku Heim został lekarzem w nazistowskim obozie koncentracyjnym położonym w mieście Sachsenhausen na terenie III Rzeszy. Rok później został przeniesiony do obozu śmierci zlokalizowanego w Mauthausen.

Mimo iż przebywał tam zaledwie dwa miesiące, zdążył dopuścić się straszliwych zbrodni wobec więźniów, którzy nazywali go "Doktorem Śmierć". Haim przeprowadzał na osadzonych nieludzkie eksperymenty – na zupełnie zdrowych ludziach, bez narkozy i znieczulenia, wykonywał skomplikowane operacje serca, żołądka, wątroby, co najczęściej kończyło się śmiercią pacjentów. Testował też na więźniach różnorakie trucizny.

Po wojnie pracował między innymi jako ginekolog w Baden-Baden. Śledztwo przeciw niemu zostało rozpoczęte dopiero w latach 60. Mimo wydania międzynarodowego nakazu aresztowania, Heima nigdy nie udało się pojmać. Wielokrotnie zmieniał miejsca zamieszkania – przebywał między innymi w Danii, Hiszpanii i Maroko. Ostatnie lata życia prawdopodobnie spędził w Egipcie, gdzie zmarł w 1992 roku.

Heinz Reinefarth

Reinefarth przyszedł na świat 26 grudnia 1903 roku w Gnieźnie. W 1930 roku – ukończywszy studia prawnicze na Uniwersytecie w Jenie – rozpoczął pracę jako notariusz i adwokat. Do NSDAP wstąpił latem, a do SS w grudniu 1932 roku.

Wiosną 1940 roku Reinefarth wziął udział w kampanii przeciwko Francji, a rok później w walkach na froncie wschodnim. W 1942 roku przeszedł do rezerwy i został przydzielony do sztabu Głównego Inspektora SS w Protektoracie Czech i Moraw. Od 1944 roku pełnił funkcję wyższego dowódcy SS i Policji w okupowanej przez Niemców części Polski zwanej Krajem Warty. Reinefarth uczestniczył w prowadzonej przez Niemców polityce zagłady mieszkańców tych ziem.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Po wybuchu Powstania Warszawskiego otrzymał rozkaz sformułowania oddziałów i wyruszenia do stolicy. Jego żołnierze brali udział między innymi w walkach na Woli. Nazista był odpowiedzialny za eksterminację mieszkańców tej dzielnicy zwaną "Rzezią Woli"- liczbę zabitych cywilnych mieszkańców Warszawy szacuje się na od trzydziestu do sześćdziesięciu pięciu tysięcy osób. Człowiek ten bez zawahania i z pełnym oddaniem wykonywał rozkaz nakazujący mordowanie warszawiaków - bez wględu na to, czy byli to powstańcy, czy osoby cywilne. 

Po wojnie znalazł się w amerykańskiej niewoli. Początkowo alianci odmówili władzom polskim wydania zbrodniarza. Do 1948 roku przebywał on w obozach internowania, a następnie został wypuszczony na wolność. Wraz z rodziną osiadł na niemieckiej wyspie Sylt na Morzu Północnym, gdzie zmarł w 1979 roku.

Erich von dem Bach-Zelewski

Bach-Zalewski urodził się 1 marca 1899 roku. Po wybuchu I wojny światowej, na ochotnika zgłosił się do wojska. W latach 1919-1921 wszedł w skład Freikorpsu, czyli niemieckiej ochotniczej organizacji paramilitarnej, która walczyła przeciwko Polakom podczas powstań śląskich.

Powstania Śląskie. Serwis specjalny

W 1924 roku został zdemobilizowany i kolejne lata spędził jako strażnik graniczny na granicy z Polską. Do NSDAP wstąpił w 1930 roku, a rok później zasilił szeregi SS. Od 1938 roku pełnił funkcję Wyższego Dowódcy SS i Policji na Dolnym i w niemieckiej części Górnego Śląska.

Jesienią 1939 roku, Bach-Zalewski został mianowany przez Himmlera pełnomocnikiem do spraw umacniania niemczyzny na - wcielonym do III Rzeszy - Górnym Śląsku. Do swojego zadania podszedł z entuzjazmem - nie tylko wysiedlił18 tysięcy Polaków, lecz także skierował do obozów zagłady blisko 3 tysiące przedstawicieli polskiej inteligencji. W czerwcu 1940 roku z jego inicjatywy na terenie Oświęcimia wybudowano niemiecki nazistowski obóz śmierci Auschwitz-Birkenau.

Gdy III Rzesza napadła na ZSRR, Bach-Zalewski objął dowództwo nad jednostkami policji i SS, które zajmowały się eksterminacją ludności żydowskiej w Europie Wschodniej. Kierował między innymi masakrami w Mohylewie, Mińsku czy w Rydze, gdzie rozstrzelano ponad 30 tysięcy Żydów.

W sierpniu 1944 roku Bach-Zalewski został mianowany dowódcą formacji SS mających się zająć pacyfikacją Powstania Warszawskiego. Jego oddziały dopuściły się niezliczonych zbrodni wojennych na warszawskich cywilach. Gdy dwa miesiące później powstańcy skapitulowali, Bach-Zalewski został przeniesiony do Budapesztu. 

Po zakończeniu II wojny światowej nazista jako świadek zeznawał podczas procesów norymberskich. W 1951 roku stanął przed komisją denazyfikacyjną, która skazała go na dziesięć lat obozu pracy – kara została ostatecznie zamieniona na areszt domowy. W latach 60. trzykrotnie stawał przed sądem – nigdy jednak nie odpowiadał za zbrodnie ludobójstwa. Bach-Zelewski zmarł w szpitalu więziennym w Monachium w 1972 roku.

jb

Podczas pracy korzystałam z artykułu Anny Zechenter "Erich von dem Bach-Zelewski", opublikowanym w 7-8 numerze "Biuletynu IPN" z 2019 roku, wywiadu Filipa Gańczaka i Macieja Foksa z doktorem Philippem Martim pt. "Zbrodnie nierozliczone. Heinz Reinefarth i Powstanie Warszawskie" ("Biuletyn IPN" 7-8/2017) i artykułu Souada Mekhenneta i Nicholasa Kulisha "Uncovering Lost Path of the Most Wanted Nazi", który ukazał się 4 lutego 2009 roku na stronie internetowej gazety "New York Times". 

Czterdziestu sześciu oskarżonych

Procesy toczyły się od czerwca 1946 roku do końca grudnia 1947 roku. Łącznie było ich siedem - nie licząc spraw indywidualnych, które były rozpatrywane przez sąd osobno. Największy, a zarazem najdłuższy trwał od 12 czerwca 1946 roku do 22 stycznia roku kolejnego. 

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

Pierwotnie oskarżeniem kierował prokurator podpułkownik Robert J. Shaw, jednak po jego nagłej śmierci w czerwcu 1946 roku, zastąpił go podpułkownik William Denson, który wcześniej uczestniczył w procesach załóg niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych w Dachau i Mauthausen. Głównym obrońcą natomiast – do października 1946 roku – był major Ernst Oeding.

Na ławie oskarżonych zasiadło czterdzieści sześć osób i każdej zarzucono popełnienie zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciw ludzkości. Wśród nich był szef obozowego gestapo Konrad Blomberg, dowódca kompanii wartowniczej Bruno Skierka, komendanci podobozu Albert Roller i Ludwig Schwarz oraz kierownik komanda więźniarskiego Christian Mohr. 

Przeczytaj też:

• 75 lat temu ogłoszono wyroki w proces zbrodniarzy wojennych w Norymberdze
• Historyk o procesach norymberskich: efekty były skromne
• Trybunał w Norymberdze – rozliczenie z nazizmem

Bestie w ludzkiej skórze

Historyczka Greta Louise Lawrence w swojej pracy doktorskiej "The United States and the Concentration Camp Trials at Dachau, 1945-1947" pisze, że podczas rozprawy przesłuchano ponad sto czterdzieści osób. Ich zeznania pozwalają dostrzec i zrozumieć ogrom cierpienia, jakiego doświadczyli więźniowie Flossenbürga.

Jak podają akta sprawy, jeden ze świadków poświadczył, że Konrad Blomberg uczestniczył w egzekucjach Polaków i Rosjan, które miały miejsce w obozie w kwietniu i maju 1944 roku. Inny zeznał, że widział, jak szef gestapo bije, torturuje i rzuca przedmiotami w osadzonych. Albert Roller – podczas ewakuacji więźniów z dowodzonego przez siebie podobozu Lengefeld do podobozu Zwickau – rozkazał zamordować chorych i słabych, którzy nie byli w stanie iść o własnych siłach. Sam również brał aktywny udział w rozstrzeliwaniu. Według szacunków doprowadził wówczas do śmierci blisko dwustu osób. Christian Mohr natomiast - jak podali świadkowie - znany był ze swojego sadyzmu. Regularnie znęcał się nad więźniami, bił ich, a także uczestniczył w egzekucjach, za co otrzymywał alkohol i papierosy.

Zbrodnia i kara

Po półrocznym procesie zapadły wyroki. Czterdziestu jeden oskarżonych uznano za winnych, pięciu uniewinniono – więźniów funkcyjnych Karla Buttnera, Aloisa Friedricha Karla Gieselmana, Georga Hoinischa, Theodora Retzlaffa i Petera Herza.

Piętnastu nazistów skazano na karę śmierci - dziesięciu z nich powieszono 3 października 1947 roku w więzieniu Landsberg pod Monachium. Wśród nich byli także Konrad Blomberg, Albert Roller i Christian Mohr. Trzem oskarżonym kary śmierci zamieniono na dożywocie, dwaj pozostali natomiast – kierownik komanda więźniarskiego Cornelius Schwanner i więzień funkcyjny August Ginschel – zostali pozbawieni życia 15 października 1947 roku.

Dwunastu zbrodniarzy otrzymało karę dożywotniego więzienia. Inni dostali niższe wyroki – od trzydziestu lat do zaledwie roku pozbawienia wolności.

Podczas procesu sądzono również Rapportführera Ericha Muhsfelda, który od lipca 1940 roku do listopada 1941 roku był kierownikiem komand więźniarskich i blokowym w niemieckim nazistowskim obozie zagłady Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Amerykanie skazali go na karę dożywotniego pozbawienia wolności, a następnie przekazali polskim władzom. Zbrodniarz zasiadał na ławie oskarżonych w pierwszym procesie oświęcimskim, który toczył się w Krakowie w 1947 roku. Na mocy wyroku sądu 24 stycznia 1948 roku został powieszony w krakowskim więzieniu Montelupich. 

Zobacz także: 

• Auschwitz. Pierwszy proces oświęcimski
• Drugi proces oświęcimski – załoga Auschwitz-Birkenau przed sądem

jb

Podczas pracy korzystałam z pracy doktorskiej historyczki Grety Louise Lawrence "The United States and the Concentration Camp Trials at Dachau, 1945-1947" oraz z akt procesów załogi niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Flossenbürg, które znajdują się na stronie internetowej Jewish Virtual Library. 

80 lat temu, 3 listopada 1943 roku, Niemcy przeprowadzili akcję "Erntefest" ("Dożynki"), której celem było wymordowanie wszystkich ocalałych do tej pory Żydów w Generalnym Gubernatorstwie. W tym dniu w obozach na Majdanku, w Poniatowej i Trawnikach oraz w innych obozach w dystrykcie lubelskim zgładzono niemal wszystkich więźniów pochodzenia żydowskiego - około 42 tysiące osób.

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjny

W obawie przed buntami

Mord przeszedł do historii również pod nazwą "Krwawej środy". Była ona ostatnim akordem prowadzonej od 16 marca 1942 akcji "Reinhardt". Jej celem było wymordowanie Żydów z Generalnego Gubernatorstwa. Dlaczego w listopadzie następnego roku Niemcy zdecydowali się na przyspieszenie eksterminacji? Jednym z czynników były bunty zamkniętych w gettach i obozach koncentracyjnych. W kwietniu 1943 roku wybuchło powstanie w getcie warszawskim, w sierpniu broń podnieśli Żydzi z getta w Białymstoku. Bunty więźniów wybuchały w obozach w Sobiborze (2 sierpnia) i w Treblince (14 października). Obawa przed kolejnymi wystąpieniami skłoniła Heinricha Himmlera, Reichsführera SS i Policji, drugą osobę w III Rzeszy, do wydania rozkazu o natychmiastowej eksterminacji pozostałych Żydów. 

Więźniowie najpierw zostali zmuszeni do kopania rowów - rozpuszczono wśród nich pogłoskę, że mają to być okopy na wypadek ataku partyzantów. Nie wiedzieli, że kopią własne groby. Masakra rozpoczęła się nad ranem. 

W mordowaniu Żydów brały udział załogi obozów, Sicherheitspolizei (policji bezpieczeństwa) i żołnierze Waffen-SS. Odgłosy strzałów i krzyki konających zagłuszano muzyka - z głośników ciężarówek wypożyczonych od oddziału propagandy NSDAP rozbrzmiewała melodie walców Straussa. 

- Widzimy na szosie z Lublina, w kierunku obozu, wijącą się czarną wstęgę. Podchodzi bliżej, okazuje się, że to pędzą w kierunku obozu tysiące ludzi. Popędzani ze strasznym krzykiem przez SS-manów. Nie idą koło naszej bramy. Widzimy tylko takie podskakujące głowy, bo są w biegu. Od czasu do czasu rozlega się strzał. To giną ci, którzy nie mogła nadążyć - wspominał jeden z więźniów Majdanka na antenie Polskiego Radia. 

"Majdanek to było piekło". 77 lat temu wyzwolony został niemiecki obóz śmierci

Niezatajona zbrodnia

Świadectwo mordu w obozie koncentracyjnym na Majdanku, gdzie Niemcy zabili tego dnia 18 tysięcy osób, dają byli więźniowie: Ewa Kozłowska-Walecka, Michał Wójtowicz oraz Marian Lipecki.

- Prowadzili więźniów do baraku po pięćdziesięciu. Tam kazali im się rozbierać. Nadzy wychodzili z tej szopy. SS-mani mordowali ludzi pięćdziesiątka po pięćdziesiątce; to było tak zorganizowane, że momentalnie oni potrafili całe setki i tysiące przepędzać i rozstrzeliwać. Krematorium nie mogło nadążyć ze spaleniem ponad 18 tysięcy ludzi. Ciała układali warstwami i podpalali całe stosy. Widok był makabryczny. I te płonące ciała wydzielające okropny odór - wspomina Marian Lipecki.

Pod koniec egzekucji z 45 tys. Żydów zgromadzonych w obozach na terenie Lubelszczyzny pozostawiono 650 żydowskich więźniów. Pozostałe przy życiu Żydówki zmuszono do przeszukiwania mienia pozostawionego przez ofiary. Większość z kobiet zginęła w 1944 roku w Auschwitz. Mężczyzn zatrudniono do palenia ciał ofiar. Większość po wykonaniu zadania została zamordowana. 

Akcja palenia zwłok miała na celu utajnienie zbrodni. Stało się inaczej. Pamięć o wydarzeniach przechowali polscy więźniowie obozu na Majdanku, którym udało się przeżyć wojnę. 

mk/bm

115 lat temu, 31 grudnia 1908 roku urodził się Szymon Wiesenthal, żydowski działacz, tropiciel niemieckich nazistowskich zbrodniarzy wojennych, więzień dwunastu obozów koncentracyjnych m.in. w Płaszowie, Gross-Rosen i Buchenwaldzie.

Stracił całą rodzinę

Szymon Wiesenthal przyszedł na świat w Buczaczu, galicyjskim miasteczku koło Tarnopola, w którym przeważała ludność żydowska. Studiował architekturę w Pradze i we Lwowie. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941 roku został aresztowany. Trafił do getta, a następnie do Obozu Janowskiego, w którym więziono głównie Żydów. W kolejnych latach przeszedł przez dwanaście niemieckich obozów koncentracyjnych m.in. w Płaszowie, Buchenwaldzie, Gross-Rosen i Mauthausen w górnej Austrii. Kilkukrotnie otarł się o śmierć, cudem unikając egzekucji. W czasie II wojny światowej Wiesenthal stracił prawie całą najbliższą rodzinę.

Tropienie morderców

Już kilka dni po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie obozu koncentracyjnego w Mauthausen, które nastąpiło 5 maja 1945 roku, Wiesenthal włączył się w działania alianckich komórek ścigania zbrodniarzy wojennych. Tropienie hitlerowskich morderców stało się najważniejszym celem jego życia. Po kilku latach współpracy z aliantami Wiesenthal kontynuował tę działalność na własną rękę.

Stworzył Żydowskie Centrum Dokumentacji w Wiedniu, jedno z najbogatszych archiwów tego typu, zajmujące się gromadzeniem materiałów dotyczących zbrodni i zbrodniarzy hitlerowskich. W ciągu kilkudziesięciu lat udało się Wiesenthalowi odnaleźć, doprowadzić do schwytania i postawienia przed sądem ponad tysiąca zbrodniarzy nazistowskich.

Za jego największe sukcesy uważa się wytropienie oficera SS Adolfa Eichmanna, odpowiedzialnego za eksterminację milionów Żydów w Europie; Franza Stangla, komendanta obozu zagłady Treblinka oraz policjanta, który był odpowiedzialny za wydanie rodziny Anny Frank.

W imię sprawiedliwości

- Kto popełnił  ludobójstwo, kto pomagał wysłać na śmierć niewinnych ludzi, nie ma prawa umrzeć w pokoju - twierdził Szymon Wiesenthal. Czuł się powołany do ścigania morderców swojego narodu. Podkreślał, że swoją walkę z nazizmem prowadzi w imię uniwersalnej sprawiedliwości, a nie z chęci zemsty. Chciał upamiętnić wszystkie ofiary Holokaustu, bez względu na narodowość.

Posłuchaj

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

Dążąc do tego, by ludobójcy nie uszli karze, chciał dać przestrogę, by w przyszłości nie doszło do podobnych zbrodni.

- Jedyną wartością prawie pięciu dekad mojej pracy jest ostrzeżenie dla przyszłych morderców, że nigdy nie zaznają spokoju - mówił Szymon Wiesenthal w wywiadzie dla Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

Szymon Wiesenthal odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Otrzymał wiele prestiżowych nagród m.in.: tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze (1997) oraz tytuł szlachecki z rąk królowej Wielkiej Brytanii (2004).

Jego imieniem nazwano Centrum w Los Angeles, międzynarodową agencję zajmującą się ochroną praw człowieka i zachowaniem pamięci o Holokauście. Wiesenthal był również dziennikarzem i pisarzem. Opublikował kilkanaście książek na temat wojny i Holokaustu. Zmarł w wieku 96 lat, 20 września 2005 roku w Wiedniu.

Więcej archiwalnych nagrań o Szymonie Wiesenthalu w serwisie - Radia Wolności >>>

mk