27 kwietnia 1792 r. w Petersburgu przeciwnicy reform Sejmu Czteroletniego ze Stanisławem Potockim i Sewerynem Rzewuskim na czele, pod hasłem obrony zagrożonej wolności, zawiązali za zgodą Rosji konfederację przeciw Stanisławowi Augustowi i Konstytucji 3 Maja.

Konfederacja targowicka zaprowadziła w Rzeczypospolitej rządy terroru, przy pomocy wojska rosyjskiego dokonując licznych grabieży i kontrybucji dóbr patriotów. Zrujnowany kraj musiał znosić finansowe skutki pobytu 100-tysięcznej rosyjskiej armii okupacyjnej.

Miarą upadku targowiczan było uroczyste poselstwo przywódców konfederackich 14 listopada 1792 do carycy Katarzyny II, którzy podziękowali jej za "przywrócenie wolności i ustroju republikańskiego w Polsce.

W sytuacji wojskowej przewagi Rosjan, ponaglany przez carycę, Stanisław August uznał dalszy opór za bezcelowy. 23 lipca przedstawił rosyjskie ultimatum na naradzie Straży Praw zwołanej na Zamku Królewskim. Za jego przyjęciem opowiedziało się siedem osób. Był wśród nich podkanclerzy koronny Hugon Kołłątaj, który ponaglał króla: "Dziś jeszcze, Miłościwy Panie, przystąpić potrzeba do konfederacji targowickiej, nie jutro; każdy moment jest drogi, bo krew Polaków go oblewa". Pięciu uczestników zebrania, w tym m.in. marszałek sejmu Stanisław Małachowski i Kazimierz Nestor Sapieha głosowało za kontynuowaniem wojny.

Po uzyskaniu zapewnienia o zachowaniu przez Rosję integralności terytorialnej Rzeczpospolitej, mając nadzieję na uratowanie choć części reform Sejmu Czteroletniego, król zadecydował o zakończeniu działań zbrojnych, zgłaszając akces do konfederacji.

W wyrazie sprzeciwu wobec jego decyzji wielu polskich dowódców, w tym ks. Józef Poniatowski i Tadeusz Kościuszko podało się do dymisji. Kraj opuściło spore grono przedstawicieli polskich elit, m.in. marszałek sejmu Stanisław Małachowski oraz marszałek wielki litewski Ignacy Potocki.

Epilogiem wojny polsko-rosyjskiej 1792 r. i rządów Targowicy był II rozbiór Polski, którego dokonały w styczniu 1793 r. Rosja i Prusy. Dla zwolenników Konstytucji 3 Maja konfederacja targowicka stała się symbolem zdrady narodowej. Podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 r. wielu jej przywódców, m.in. hetmana wielkiego litewskiego Szymona Kossakowskiego, skazano na śmierć i infamię oraz publicznie wieszano na szubienicach. Na tych, których nie udało się schwytać, m.in. na Stanisławie Potockim, Sewerynie Rzewuskim i Franciszku Branickim, wykonano wyrok "na wizerunku" (in effigie).

Skrajne opinie budzi postawa króla Stanisława Augusta, któremu z jednej strony zarzuca się brak zdecydowania w działaniu (mimo, iż jeszcze w maju 1792 r. przekonywał, że był gotów osobiście stanąć do walki w obronie Polski) i zbytnią uległość wobec Rosji, z drugiej zaś podkreśla się bezsens sytuacji, w jakiej monarcha znalazł się po ogłoszeniu konfederacji i wybuchu wojny z Rosją. "(...) czy ustąpię, czy się oprę, zarówno ściągnę na siebie naganę. W pierwszym przypadku będą mi wyrzucali moją słabość, w drugim złożą na karb mego zuchwalstwa wzrost nieszczęścia, jakie stąd wyniknie" - przekonywał po wybuchu wojny z Rosją polski monarcha.

pd/im/bm

I rozbiór Polski

Po zajęciu przez Prusy i Austrię fragmentów ziem polskich ogarniętych partyzantką barską caryca Katarzyna II podjęła ostateczną decyzję o rozbiorze Rzeczypospolitej z udziałem dwóch pozostałych mocarstw Europy Środkowej. 5 sierpnia 1772 w Petersburgu podpisano traktat rozbiorowy. Na jego mocy Rzeczpospolita utraciła łącznie 211 tys. km kwadratowych powierzchni i około 4,6 mieszkańców.

Sejm Rozbiorowy

19 kwietnia 1773 na żądanie zaborców powołano w Warszawie Sejm Rozbiorowy, aby zatwierdzić cesję zabranych ziem Rzeczypospolitej. Trwał on prawie dwa lata i zakończył się 11 kwietnia 1775 uchwaleniem szeregu decyzji, istotnych dla dalszych losów państwowości polskiej.

Marszałkiem sejmu został Adam Poniński – szlachcic pozostający na utrzymaniu rosyjskim i w pełni lojalny Katarzynie II. Przeciw niemu uformowała się opozycja z posłami Tadeuszem Reytanem i Tadeuszem Korsakiem na czele. To właśnie tutaj odbyła się znana scena, uwieczniona na obrazie Jana Matejki. Reytan położył się na progu drzwi wejściowych do Sali obrad zapowiadając, że nie wpuści nikogo, ponieważ złamana została zasada wolnego sejmu. Po 36 godzinach bez jedzenia i picia, wyczerpany nerwowo i fizycznie opuścił salę sejmową.

Jego bohaterski opór, uznawany za jedną z ostatnich pozytywnych prób zastosowania liberum veto, nie przeszkodził jednak w ratyfikacji I rozbioru przez Sejm. Ostatecznie nastąpiło to 30 września 1773.

- Sejm od samego początku został uznany jako skonfederowany. Wykorzystano sytuację, że do takiego sejmu mogli dołączyć tylko Ci, którzy popierali konfederację, a więc zamierzenia organizatorów sejmu – mówił na antenie Polskiego Radia prof. Jacek Staszewski.

Dodatkowo RP zawarła układy handlowe z zaborcami, w tym bardzo niekorzystny traktat celny z Prusami, izolujący kluczowy dotąd Gdańsk. W 1774 roku jedna z najważniejszych osób w państwie, hetman wielki koronny Franciszek Ksawery Branicki przeszedł do antykrólewskiej opozycji, skupiając wokół siebie rzesze niezadowolonej szlachty. Przyszły targowiczanin stał się symbolem zdrady narodowej.

Komisja Edukacji Narodowej

W uchwałach Sejmu Rozbiorowego można jednak dostrzec także zmiany, które pozytywnie wpłynęły na historię Polski.

W czasie jałowych debat sejmowych do Polski dotarła wieść, że papież Klemens XIV rozwiązał zakon jezuitów. Doprowadziło to do zupełnie nowej sytuacji szkolnictwa w Polsce, gdyż do tej pory to szkoły jezuickie kształciły młodzież szlachecką. W tej sytuacji 14 października 1773 powołano Komisję Edukacji Narodowej.

Prace nad reformą trwały szereg lat. Dopiero dziesięć lat później wydano ustawę szkolną, która ostatecznie ukształtowała szkolnictwo w Polsce. - Komisja Edukacji Narodowej była pierwszym ministerstwem oświaty w Europie – zaznaczył historyk.

Posłuchaj losów Sejmu Rozbiorowego i Komisji Edukacji Narodowej.

mjm

18 czerwca 1792 roku wojska polskie pokonały Rosjan w bitwie pod Zieleńcami.

Wojska rosyjskie wkroczyły do Polski pod pretekstem udzielenia "przyjacielskiej" pomocy wszystkim zagrożonym tyranią i absolutyzmem Sejmu Wielkiego. O pomoc poprosili przywódcy konfederacji targowickiej.

Armia Rzeczpospolitej była w fazie organizacji. Spodziewano się wojny. Gorączkowo powiększano stan liczbowy i uzbrojenie, jednak czasu było niewiele. Armia rosyjska liczyła ponad 100 tysięcy żołnierzy. Wojska Rzeczpospolitej mogły wystawić około 60 tysięcy.

Dowódca armii koronnej został bratanek króla książę Józef Poniatowski. Na czele jednej z podległych mu dywizji stanął gen. Tadeusz Kościuszko, zaś armię litewska prowadził książę Ludwik Wirtemberski. Zdrada tego ostatniego znacznie skomplikowała sytuację wojsk polskich.

Na froncie południowym Poniatowski dążył do koncentracji sił i skrócenia frontu. Podczas odwrotu w kierunku Ostrowa 18 czerwca doszła do bitwy pod Zieleńcami.

11-tysięczny korpus rosyjski pod wodzą gen. Irakija Morkowa zaatakował polski oddział pod dowództwem gen. Ludwika Trokina i gen. Józefa Zajączka. Co ciekawe, obaj polsko-litewscy dowódcy później przeszli na rosyjską stronę.  Trokin związał się z konfederacją barską i złożył przysięgę wierności carycy Katarzynie, zaś Zajączek zakończył karierę jako namiestnik marionetkowego Królestwa Polskiego, które utworzono po klęsce Napoleona.

Kilknij w obrazek i dowiedz się więcej o próbach ratowania ojczyzny przez Polaków:

Rosyjski dowódca był przekonany, że dopadł mały konwój i niewielkim kosztem zdoła odciąć Polakom drogę odwrotu. Atak kawalerii i kozaków przełamał pierwsza linię wojsk polskich, jednak błyskawiczne zapełnienie luki i atak piechoty pod wodzą samego ks. Poniatowskiego oraz samorzutna interwencja polskiej artylerii skutecznie powstrzymały ataki jegrów nacierających od południa. Silne kontruderzenie zmusiło Rosjan do ucieczki.

Do zwycięstwa pod Zieleńcami przyczynił się także Tadeusz Kościuszko, którego dywizja osłaniała armię i opóźniała pościg. Nie pozwolił na okrążenie wojsk Poniatowskiego.

Sukces bardzo uradował króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Z okazji zwycięskiej bitwy zrealizował przygotowany w tym czasie projekt ustanowienia słynnego odznaczenia Virtuti Militari. 20 złotych i 40 srebrnych krzyży Virtuti Militari trafiło do najwaleczniejszych oficerów, podoficerów i szeregowych żołnierzy.

bm

3 maja 1791 Sejm Czteroletni po burzliwej debacie przyjął przez aklamację ustawę rządową, która przeszła do historii jako Konstytucja 3 maja. Była ona drugą na świecie i pierwszą w Europie ustawą regulującą organizację władz państwowych, prawa i obowiązki obywateli. Była ostatnią próbą ratowania Rzeczypospolitej. Dawała nadzieję na wzmocnienie państwa polskiego, w którym przez wieki dominowała zasada "liberum veto".

Kliknij w obrazek i dowiedz się więcej:

Monarchizm konstytucyjny

Analizę sytuacji w Polsce, która doprowadziła do uchwalenia Konstytucji 3 maja przedstawił Michał Montowski w audycji z cyklu "Sezon na Dwójkę". W programie nadanym z okazji 220. rocznicy przyjęcia tego dokumentu wzięły udział: prof. Zofia Zielińska i prof. Anna Grześkowiak-Krwawicz.

- My uważamy, iż ustrój, który stworzyła Konstytucja 3 maja możemy nazwać monarchizmem konstytucyjnym, bo określał go ten akt prawny - komentowała prof. Zofia Zielińska. - To był przełom w Polsce. Nie było u nas takiego ustroju nigdy. Reakcja państw europejskich pokazała, że słusznie sądziliśmy, iż to wzmocni państwo polskie. Autorzy konstytucji uważali, że pozwoli ona nam zerwać ze słabością państwa. Ale to nie było na rękę zarówno Rosji, jak i Prusom.

Odzyskanie niepodległości

Według prof. Henryka Samsonowicza, Konstytucja 3 maja stanowi ważny element pamięci zbiorowej, bez której żadna wspólnota istnieć nie może. Jego zdaniem, Polska odzyskiwała niepodległość trzykrotnie: właśnie 3 maja 1791 oraz 11 listopada 1918 i 4 czerwca 1989.

Konstytucja 3 maja, będąca skutkiem dążeń do naprawy stosunków wewnętrznych w Polsce po I rozbiorze (1772), pozostawiała w Polsce ustrój stanowy, wprowadzając jednak pewne zmiany. Zmniejszono wpływy polityczne magnaterii na zarząd kraju poprzez wykluczenie z sejmików szlachty nie posiadającej ziemi, będącej warstwą najbardziej podatną na wpływy i przekupstwo. W prawie wyborczym feudalny cenzus urodzenia szlacheckiego zastąpiono cenzusem posiadania.

Mieszczanom zatwierdzono prawo nabywania dóbr ziemskich i uzyskiwania szlachectwa. Utrzymując poddaństwo chłopów, konstytucja pozbawiała jednak szlachtę prawa najwyższej zwierzchności wobec poddanych, przyjmując ich "pod opiekę prawa i rządu krajowego". Indywidualne umowy chłopów z dziedzicami o zamianę pańszczyzny na czynsz nie mogły już być samodzielnie unieważniane przez szlachtę.

Oryginalny manuskrypt Konstytucji 3 Maja. Wikimedia Commons/dp

Centralizacja państwa

Postanowienia Konstytucji centralizowały państwo, znosząc odrębność między Koroną i Litwą, wprowadzając jednolity rząd, skarb i wojsko. Za religię panującą uznano katolicyzm, przy tolerancji dla innych uznawanych przez państwo wyznań. Konstytucja wprowadziła trójpodział władzy: władzę ustawodawczą miał sprawować dwuizbowy parlament, składający się z Sejmu - 204 posłów spośród szlachty-posesjonatów i 24 plenipotentów miast oraz Senatu (złożonego z biskupów, wojewodów, kasztelanów i ministrów pod prezydencją króla), którego rolę znacznie zmniejszono.

Zniesiono instrukcje poselskie, konfederacje i liberum veto, decyzje miały zapadać zwykłą większością głosów. Kadencja Sejmu trwała 2 lata, posiedzenia zwoływane były w razie potrzeby, co 25 lat miano zwoływać Sejm w celu "poprawy konstytucji".

Władzę wykonawczą przyznano królowi wraz z Radą, tzw. Strażą Praw, złożoną z prymasa i pięciu ministrów: policji, pieczęci (spraw wewnętrznych), interesów zagranicznych, wojny i skarbu, mianowanych przez króla. Ministrowie odpowiadali przed Sejmem za podpisane przez siebie akty. Król był przewodniczącym Straży, miał prawo nominacji biskupów, senatorów, ministrów, urzędników i oficerów, w razie wojny sprawował naczelne dowództwo nad wojskiem.

Koniec wolnej elekcji

Zniesiono wolną elekcję - po śmierci Stanisława Augusta Poniatowskiego tron miał być dziedziczny, tylko w razie wymarcia rodziny królewskiej szlachta miała wybierać nową dynastię.

Konstytucja zapowiadała reorganizację sądownictwa, przewidując stworzenie stale urzędujących sądów ziemskich i miejskich oraz sprawujących nad nimi nadzór w drugiej instancji - Trybunału Koronnego i sądów asesorskich.

Próba wprowadzenia konstytucji w życie została przekreślona już w połowie 1792 roku. Przyczyniła się do tego konfederacja targowicka (zawiązana przez przywódców obozu magnackiego w celu przywrócenia poprzedniego ustroju Rzeczypospolitej pod hasłami obrony zagrożonej wolności) i wkroczenie wojsk rosyjskich w granice Polski.

Zwrot w historii

W opinii prof. Zofii Zielińskiej z Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, Konstytucja 3 maja stanowiła zasadniczy zwrot w porównaniu z ustrojem wcześniejszym, zdecydowanie republikańskim.

- Konstytucja oznaczała pokonanie wielowiekowych słabości państwa polskiego, zwłaszcza liberum veto. Sejm odtąd miał podejmować decyzje większością głosów i stawał się rzeczywiście centralnym, państwowym organem ustawodawczym, konfederacje miały być zakazane - słyszymy w komentarzu.

- Silna jak na polskie tradycje centralna władza wykonawcza, silna w niej pozycja króla, wreszcie istotne prerogatywy, jakie zachowywał władca w Sejmie, przesądzają o tym, że ustrój stworzony przez Ustawę Rządową możemy uznać za monarchizm, którego granice wyznaczała konstytucja, a więc za monarchizm konstytucyjny - stwierdziła prof. Zofia Zielińska.

Konstytucja 3 maja była drugą na świecie (po Stanach Zjednoczonych) i pierwszą w Europie ustawą regulującą organizację władz państwowych, prawa i obowiązki obywateli.

Posłuchaj, jakie rozwiązania proponowali autorzy Konstytucji 3 maja i dlaczego nie wszyscy chcieli, by zostały one zrealizowane.

pd/bs/im