Zobacz galerię - Dzień na zdjęciach>>>

Urodzony na Ukrainie Demianiuk w ostatnich latach przebywał w domu spokojnej starości w Bawarii.

Po II Wojnie Światowej Demianiuk osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Dlatego znany był też pod imieniem John. W 1986 roku stanął przed sądem w Jerozolimie. Podejrzewano, że to on jest "Iwanem Groźnym" - ukraińskim strażnikiem więziennym w Treblince. W 1988 roku ten sam sąd uznał go za winnego wszystkich zarzutów i skazał na karę śmierci. Pięć lat później Demianiuk wyszedł jednak na wolność, gdy okazało się, że izraelski wymiar sprawiedliwości pomylił się. W 2002 roku znaleziono jednak dowody na jego obecność jako strażnika w innych obozach pracy, tym w Sobiborze. W 2002 z tego powodu pozbawiono go amerykańskiego obywatelstwa

W 2009 roku Demianiuk został deportowany ze Stanów Zjednoczonych do Niemiec. W maju 2011 roku przed sądem w Monachium zakończył się jego półtoraroczny proces. Ostatecznie Demianiuk został wypuszczony na wolność. Przyczyną był zaawansowany wiek, sąd uznał też, że nie będzie on mógł już uciec przed wymiarem sprawiedliwości, ponieważ nie ma już żadnego obywatelstwa.

Zobacz także serwis specjalny poświęcony II wojnie światowej>>>

Jak podała agencja dpa, prokuratura wszczęła rutynowe postępowanie w sprawie śmierci Demianiuka.

mr

Prace archeologiczne na terenie obozu zagłady istniejącego w latach 1942-1943 w Sobiborze trwały od 2000 do 2011 roku. Początkowo były to badania geofizyczne o charakterze nieinwazyjnym, które pomogły określić obszar poszukiwań. Archeolodzy opierali się także m.in. na wspomnieniach i szkicach dawnych więźniów, którzy przeżyli obóz oraz na niemieckich zdjęciach lotniczych w okresu wojny.

-Nasze badania wykopaliskowe na terenie obozu w Sobiborze dotknęły również terenu, gdzie pochowane są ofiary. Szacunki odnośnie ich liczby się różnią - Yad Vashem ocenia, że mogło ich być nawet 250 tys., natomiast badacze holenderscy określają ich liczbę na 170 tys. Wydaje się jednak, patrząc na wielkość dołów śmierci, które mają głębokość sięgającą sześciu metrów, a rozmiary dochodzące do ok. 20 na 40 m, że liczba ofiar może być nawet jeszcze większa. Dotychczas zostało odnalezionych osiem grobów masowych i trzy groby mniejsze, które jednak mogły być związane z osobami, które likwidowały obóz - mówi archeolog Wojciech Mazurek.

Jak ocenia, maksymalna powierzchnia obozu mogła liczyć ok. 58 ha, natomiast część ściśle obozowa miała prawdopodobnie ok. 20 ha. - Obóz był podzielony na tzw. podobozy - w pierwszym mieszkali więźniowie, którzy pracowali w obozie np. przy sortowaniu odzieży czy wyrobów jubilerskich należących do więźniów. Drugi podobóz był przeznaczony tylko do selekcji - znajdował się tam duży plac, gdzie następowało rozdzielenie kobiet z dziećmi od mężczyzn, a kolejne grupy - nie wiedząc o tym - czekały w kolejce do komór gazowych. Podobóz trzeci był już typowo eksterminacyjny - relacjonował archeolog. Według ustaleń historyków, w lecie 1943 roku szef SS Heinrich Himmler zadecydował o stopniowym kończeniu eksterminacyjnej akcji "Reinhard" i przekształceniu obozu w Sobiborze w obóz pracy, gdzie miała być przerabiana amunicja rosyjska i dostosowywana do broni niemieckiej.

-Taka przynajmniej jest hipoteza. Według innej możliwości w odkrytym przez prof. Andrzeja Kolę, pioniera prac na terenie Sobiboru, podobozie IV, leżącym na północ od całości kompleksu obozowego, mieściła się po prostu strzelnica - dodaje Mazurek.

WIĘCEJ O NIEMIECKICH ZBRODNIACH W SERWISIE II WOJNA ŚWIATOWA

W jego ocenie, jeżeli chodzi o prace badawcze, jednym z najważniejszych ustaleń było poznanie przebiegu tzw. Himmelfahrtstrasse, określanej przez więźniów "drogą do nieba". -Ta droga zagłady, prowadząca od strony rampy kolejowej, gdzie wysiadali więźniowie i obozu II, gdzie odbywała się selekcja do komór gazowych, stanowiła swego rodzaju „kręgosłup” obozu. Myślę, że na terenie obozu pozostało jeszcze sporo do odkrycia i mam nadzieję, że mimo planów powstania tam upamiętnienia, prace archeologiczne będą trwały nadal - podsumował archeolog.

18 lat temu, 20 września 2005 roku zmarł Szymon Wiesenthal, żydowski działacz, tropiciel hitlerowskich zbrodniarzy wojennych, więzień dwunastu obozów koncentracyjnych m.in. w Płaszowie, Gross-Rosen i Buchenwaldzie.

Stracił całą rodzinę

Urodził się w Buczaczu, galicyjskim miasteczku koło Tarnopola, w którym przeważała ludność żydowska. Studiował architekturę w Pradze i we Lwowie. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa w 1941 roku został aresztowany. Trafił do getta, a następnie do Obozu Janowskiego, w którym więziono głównie Żydów. W kolejnych latach przeszedł przez dwanaście niemieckich obozów koncentracyjnych m.in. w Płaszowie, Buchenwaldzie, Gross-Rosen i Mauthausen w górnej Austrii. Kilkukrotnie otarł się o śmierć, cudem unikając egzekucji. W czasie II wojny światowej Wiesenthal stracił prawie całą najbliższą rodzinę.

Tropienie morderców

Już kilka dni po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie obozu koncentracyjnego w Mauthausen, które nastąpiło 5 maja 1945 roku, Wiesenthal włączył się w działania alianckich komórek ścigania zbrodniarzy wojennych. Tropienie hitlerowskich morderców stało się najważniejszym celem jego życia. Po kilku latach współpracy z aliantami Wiesenthal kontynuował tę działalność na własną rękę.

Stworzył Żydowskie Centrum Dokumentacji w Wiedniu, jedno z najbogatszych archiwów tego typu, zajmujące się gromadzeniem materiałów dotyczących zbrodni i zbrodniarzy hitlerowskich. W ciągu kilkudziesięciu lat udało się Wiesenthalowi odnaleźć, doprowadzić do schwytania i postawienia przed sądem ponad tysiąca zbrodniarzy nazistowskich.

Za jego największe sukcesy uważa się wytropienie oficera SS Adolfa Eichmanna, odpowiedzialnego za eksterminację milionów Żydów w Europie; Franza Stangla, komendanta obozu zagłady Treblinka oraz policjanta, który był odpowiedzialny za wydanie rodziny Anny Frank.

W imię sprawiedliwości

- Kto popełnił  ludobójstwo, kto pomagał wysłać na śmierć niewinnych ludzi, nie ma prawa umrzeć w pokoju - twierdził Szymon Wiesenthal. Czuł się powołany do ścigania morderców swojego narodu. Podkreślał, że swoją walkę z nazizmem prowadzi w imię uniwersalnej sprawiedliwości, a nie z chęci zemsty. Chciał upamiętnić wszystkie ofiary Holokaustu, bez względu na narodowość.

Posłuchaj

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

Dążąc do tego, by ludobójcy nie uszli karze, chciał dać przestrogę, by w przyszłości nie doszło do podobnych zbrodni.

- Jedyną wartością prawie pięciu dekad mojej pracy jest ostrzeżenie dla przyszłych morderców, że nigdy nie zaznają spokoju - mówił Szymon Wiesenthal w wywiadzie dla Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

Szymon Wiesenthal odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Otrzymał wiele prestiżowych nagród m.in.: tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze (1997) oraz tytuł szlachecki z rąk królowej Wielkiej Brytanii (2004).

Jego imieniem nazwano Centrum  w Los Angeles, międzynarodową agencję zajmującą się ochroną praw człowieka i zachowaniem pamięci o Holokauście. Wiesenthal był również dziennikarzem i pisarzem. Opublikował kilkanaście książek na temat wojny i Holokaustu. Zmarł w wieku 96 lat, 20 września 2005 roku w Wiedniu.

Więcej archiwalnych nagrań o Szymonie Wiesenthalu w serwisie - Radia Wolności >>>

mk