Order Wojenny Virtuti Militari został ustanowiony 22 czerwca 1792 roku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami, w której cztery dni wcześniej polskie wojska pokonały Rosjan.

Nagroda za męstwo

Na początku order miał formę owalnych złotych i srebrnych medali. Król przekazał 20 złotych odznaczeń dla oficerów, zaś 40 srebrnych dla podoficerów i szeregowych żołnierzy. Odznaczenie szybko przybrało kształt znanych obecnie krzyży podzielonych na pięć klas: Krzyż Wielki, Komandorski, Kawalerski, Złoty i Srebrny.

– Były pokryte czarną emalią z napisem VIRTUTI MILITARI. Na jego środku widniał Biały Orzeł, a na odwrotnej stronie znajdował się wizerunek Pogoni Litewskiej – mówiła historyk Izabela Prokopczuk-Runowska z Muzeum Wojska Polskiego w audycji Justyny Majchrzak z cyklu "Klucz Kulturowy".

Jean Pierre Norblin de la Gourdaine, szkic kompozycyjny epizodu z bitwy pod Zieleńcami, 1792. Fot. Muzeum Narodowe w Warszawie

Kawalerowie orderu nie cieszyli się długo wyróżnieniem. Po klęsce w wojnie w obronie Konstytucji 3 Maja oraz przystąpieniu króla do Targowicy, publiczne noszenie orderów Virtuti Militari zostało zabronione.

Zawiłe losy orderu

Order Virtuti Militari powrócił w epoce napoleońskiej. Wraz z powstaniem Księstwa Warszawskiego w 1807 roku zostały przywrócone polskie odznaczenia i ordery. Order Virtuti Militari był szczególnie potrzebny polskiemu wojsku, które walczyło w całej Europie u boku Napoleona Bonapartego. W tym czasie krzyż orderu został po raz pierwszy przyznany kobiecie.

– Była to Joanna Żubrowa, która razem z mężem walczyła w 1809 roku pod Zamościem i wsławiła się odwagą. Postanowiono ją nagrodzić, chociaż to nie było z początku oczywiste  – mówiła Izabela Prokopczuk-Runowska w audycji Polskiego Radia z 2019 roku. – Sam książę Józef Poniatowski powiedział, że jako kobiecie bardziej jej przynależy nagroda pieniężna. Żubrowa bardzo się oburzyła i stwierdziła, że nie jest najemnikiem tylko Polką i żąda odznaczenia krzyżem.

Odznaczenie przetrwało w okresie Królestwa Polskiego. Jego nadawaniem zajmowała się Komisja Rządowa Wojny, która weryfikowała nadania z lat 1812-1813. Nowe odznaczenia rozpoczęto przyznawać dopiero po wybuchu Powstania Listopadowego wraz z rozpoczęciem regularnej wojny pomiędzy Królestwem Polskim a Rosją.

Po klęsce powstania wszystkie odznaczenie nadane za zasługi w walce z Rosjanami zostały unieważnione. Zaborca postanowił pohańbić polskie odznaczenie i nadał je wszystkim uczestnikom wojny z Polakami. Polskie ordery i odznaczenia przestały istnieć aż do odzyskania niepodległości.

Odnowiony order

Order Wojenny Virtuti Militari był pierwszym odnowionym odznaczeniem po odzyskaniu niepodległości. Trudna sytuacja państwa otoczonego przez wrogów skłaniała do przywrócenia w pierwszej kolejności wojennego odznaczenia. To wtedy rozpoczęto tradycję nadawania Virtuti Militari miastom.

– Trzy miasta otrzymały krzyż Virtuti Militari. Pierwszym był Lwów, który został udekorowany przez marszałka Piłsudskiego Krzyżem Srebrnym. Piłsudski odznaczył też miasto Verdun, natomiast w 1939 roku została odznaczona Warszawa – powiedziała Izabela Prokopczuk-Runowska.

Po II wojnie światowej order Virtuti Militari został zawłaszczony przez PRL. Jednocześnie dopuszczone zostało nadawanie go nie tylko za męstwo na polu bitwy, ale także za inne zasługi – przede wszystkim polityczne.

Skandal wywołało odznaczenie Leonida Breżniewa orderem Virtuti Militari w 1974 roku. W proteście 12 emerytowanych generałów z okresu II Rzeczpospolitej złożyło 3 maja 1976 roku własne odznaczenia jako wotum na Jasnej Górze.

Przedwojenne insygnia orderu Virtuti Militari były przechowywane przez emigracyjny rząd w Londynie i powróciły do Polski w 1990 roku. Obecnie nie są nadawane, ponieważ polski system odznaczeniowy przewiduje możliwość nagradzania żołnierzy orderem Virtuti Militari jedynie w czasie wojny.

sa

Na przełomie lipca i sierpnia inicjatywa na froncie wojny polsko-bolszewickiej już od blisko dwóch miesięcy należała do Armii Czerwonej. Wojsko Polskie było spychane do odwrotu. W lipcu siły Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego przełamały front nad rzekami Autą i Berezyną.

Najważniejszym punktem polskiego oporu na drodze na Zachód stał się w tych dniach Brześć nad Bugiem. Wybudowana w XIX wieku przez Rosjan twierdza miała strategiczne znaczenie. Leżała nad Bugiem – naturalną zaporą oddzielającą rdzenne ziemie polskie od terenów byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Na północ od Brześcia rozciągała się Puszcza Białowieska, na południe od niego Prypeć rozlewała się na szerokich bagnach Polesia. To czyniło z twierdzy ujście leja, którym każda armia prąca z północnego wschodu na zachód musiała przejść.

Twierdza Brześć. Fot. NAC

To było piekło

Tak było i tym razem. Wojska Michaiła Tuchaczewskiego w marszu na Warszawę i dalej na Berlin miały według pierwotnego planu sowieckiej ofensywy spotkać się tutaj z Frontem Południowo-wschodnim Aleksandra Jegorowa. Wobec sukcesów Armii Czerwonej plan uległ zmianie – wojska Tuchaczewskiego miały iść na Warszawę, żołnierze Jegorowa mieli zająć Lwów.

Rozkaz Kamieniewa - Armia Czerwona idzie w stronę Warszawy i Lwowa

Brześć pozostawał jednak ważnym punktem w drodze Tuchaczewskiego na Warszawę. Twierdzę i miasto mieli zająć żołnierze z XVI Armii Frontu Zachodniego. Żołnierze Grupy Poleskiej dowodzonej przez gen. Władysława Sikorskiego bronili się przed przeważającymi siłami wroga przez sześć dni – od 28  lipca do 2 sierpnia.

Po zajęciu miasta rozpoczął się szturm cytadeli. Mieszkańcy Brześcia usiłowali w popłochu skryć się w murach fortecy przed najeźdźcami.

- Było 20 minut po czwartej, gdy trzema bramami równocześnie runęły do centrum fortecy jaszcze z armatami, wozy, konie, spanikowani  ludzie, wrzeszczący, biegnący na oślep, nieprzytomni ze strachu. Jak strumień wody, gdy podniesie się zaporę, przez chwilę zawisa w powietrzu, by potem toczyć się w pianie i szumie, porywać wszystko ze sobą, tak owe spanikowane oddziały wlały się trzema strumieniami do środka twierdzy. Na zbiegu dróg, w samym środku placu uderzyły o siebie wozy – wspominał Mieczysław Lisiewicz, porucznik, żołnierz Grupy Poleskiej.

Najcięższe walki trwały całą noc. Brześć trzeba było ewakuować na wieść o przekroczeniu Buga przez Armię Czerwoną na północ od miasta – twierdzy i całej Grupie Poleskiej groziło otoczenie.

- Wiadomo już było, że wszystkie forty Brześcia, prócz dwóch na zachód, były w ręku wroga. Zalała je po prostu masa ludzka. Powtórzyła się taktyka Brusiłowa z 1915 roku oparta na zasadzie: "stu polegnie, ale trzech przejdzie". Rosjanie zawsze nie dbali o ludzi. Mają ich dosyć. Dla nich ważniejszy jest cel niż człowiek – konkludował Mieczysław Lisiewicz.

Preludium do bitwy warszawskiej

Upadek Brześcia oznaczał rewizję planów polskiej obrony. "Wielka kombinacja" Piłsudskiego, której założeniem było zatrzymanie głównego impetu wojsk bolszewickich na ufortyfikowanych pozycjach i uderzenie z flanki w "miękkie podbrzusze" wojsk nieprzyjaciela miał być pierwotnie realizowany właśnie w oparciu o linię Bugu.

Manewr kontruderzenia w myśl pierwotnej wersji planu miał być wyprowadzony właśnie z twierdzy brzeskiej. Upadek Brześcia zmusił sztab do zmiany miejsca realizacji tej strategii. Ostatecznie bolszewicka nawała została zatrzymana pod Warszawą według dokładnie tego samego scenariusza.

Zobacz serwis narracyjny poświęcony bitwie warszawskiej - kliknij w obrazek poniżej:

bm

Niedługo potem, 12 sierpnia, rozpoczęła się wielka partia szachów, od której zależeć miały losy Polski i Europy. 

Analogia szachowa nie jest przypadkowa. Sam Piłsudski używał takiego porównania w swojej książce "Rok 1920". Pobicie Konarmii Siemiona Budionnego pod Beresteczkiem i Brodami umożliwiło realizację planowanej przez Piłsudskiego od połowy lipca operacji odrzucenia wojsk Frontu Zachodniego gen. Michaiła Tuchaczewskiego przy pomocy głębokiego uderzenia z flanki.

Bitwa Warszawska zaczęła się pod Beresteczkiem i Brodami

Pierwotnie plan – sformułowany w rozkazie Naczelnego Wodza nr 7433/III z dnia 9 lipca - zakładał uderzenie na Armię Czerwoną nad Bugiem, z rejonu Brześcia, jednak upadek twierdzy na początku sierpnia zmusił sztab Naczelnego Wodza do przesunięcia tego założenia na linię Wisły, pod Warszawę.

Tak redagowano plan bitwy

Na tych założeniach opierał się doprecyzowany przez szefa sztabu, gen. Tadeusza Rozwadowskiego, rozkaz operacyjny nr 8358/III. Sformułowanie rozkazu było owocem burzliwej debaty w sztabie, która zakończyła się w nocy z 6 na 7 sierpnia.

- Późnym wieczorem wrócił z konferencji w Belwederze płk Tadeusz Piskor, szef Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego, i przyniósł szkic ugrupowania i kierunków oraz notatki co do myśli przewodniej i wytycznych wykonawczych. Natychmiast przystąpiliśmy do redakcji rozkazu. Płk Piskor położył się zmęczony na kanapie w moim gabinecie i zaczęliśmy formułowanie rozkazu. Po przekazaniu mi zasadniczych myśli, pozostawił mi wykończenie szczegółowej redakcji. Praca była wykonana na koszulce, w ołówku, i tak została oddana Rozwadowskiemu – wspominał Bronisław Regulski, oficer sztabowy, na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. - Gdy otrzymałem później koncept ołówkowy do przepisania na maszynie, widziałem na nim parafę marszałka Piłsudskiego, gen. Rozwadowskiego i płk. Piskora. Była na nim naturalnie także moja parafa, jako kierownika sekcji odpowiedzialnego za redakcję rozkazu.

Polacy postanowili poinformować o założeniach planu przewodniczącego wojskowej części Misji Międzysojuszniczej, doświadczonego weterana Wielkiej Wojny, Maxime'a Weyganda.

- 7 sierpnia rano udałem się na polecenie płk. Piskora do gen. Weyganda, który również urzędował w Pałacu Saskim w sztabie, z poleceniem przekazania generałowi do wiadomości i – naturalnie – przetłumaczenia mu na język francuski rozkazu do przegrupowania. Generał przyjął do zrozumienia ten rozkaz bez zastrzeżeń, zwrócił jedynie uwagę na konieczność mocnego trzymania Wieprza z przedmościami – wspominał Regulski.

Jak pierwotnie wyglądała francuska propozycja rozegrania Bitwy Warszawskiej? Dowiesz się tego z serwisu www.bitwa1920.gov.pl [Kliknij obrazek poniżej] 

W szachy z losem

Zasadnicza myśl planu opierała się na podziale obrony na trzy fronty: Południowy otrzymał zadanie bierne – osłaniania całej operacji i powstrzymywania sił sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego, Front Północny – pod dowództwem gen. Józefa Hallera – miał odpierać główne natarcie bolszewików na Warszawę, wieńczące zadanie ataku na flankę nieprzyjaciela i odcięcie go od własnego zaopatrzenia miał wykonać Front Środkowy.

Cała ta misterna kombinacja mogła zostać przekreślona przez fakt, że 10 sierpnia rozkaz wpadł w ręce wroga. Na szczęście dla Polski i świata, Tuchaczewski nie uwierzył, że jest on prawdziwy - podejrzewał podrzucenie fałszywki w celu zmylenia przeciwnika. Piłsudski wiedział o tym dzięki danym dostarczanym przez radiowywiad. Plan został w jeszcze ściślejszej tajemnicy zmodyfikowany - V Armia gen. Władysława Sikorskiego otrzymała zadanie ofensywy nad Wkrą, co miało oddalić zagrożenie otoczenia Warszawy od zachodu. Rozkaz spisany ręką gen. Tadeusza Rozwadowskiego opatrzono fikcyjnym numerem 10 000.

bm

Głosów ludzi, którzy przyjeżdżali z różnych stron świata, by bronić polskiej niepodległości można posłuchać w serwisie bitwa1920.gov.pl:

W przełomowych dniach sierpnia 1920 roku Wojsko Polskie liczyło niespełna 800 tys. żołnierzy, z czego 385 tys. walczyło na froncie wojny z bolszewikami. 

Trzon Wojska Polskiego stanowili żołnierze Legionów Polskich, Polskiej Siły Zbrojnej, Korpusów Polskich w Rosji oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. Do nowo utworzonej armii zaciągali się też powracający z niewoli jeńcy, którzy w niemieckich i austriackich obozach znaleźli się jeszcze jako carscy żołnierze.

Od Chicago do Tobolska

Wojsko Polskie wzmacniały w ciągu lat odbudowy niepodległości kolejne formacje wojskowe. W kwietniu 1919 roku do Polski przybyła Błękitna Armia gen. Józefa Hallera. Licząca wówczas 70 tys. żołnierzy - byłych jeńców, ochotników ze Stanów Zjednoczonych i Kanady, a nawet rekrutów spośród Polonii z Brazylii i Argentyny - była najlepiej uzbrojoną formacją, która zasiliła szeregi Wojska Polskiego. Z żołnierzami Hallera do kraju przybyły m.in. pierwsze czołgi.

Armia Polska we Francji - dzieło polskich emigrantów

Podobną liczebność miała Armia Wielkopolski, siły zbrojne Powstania Wielkopolskiego. Została ona podporządkowana Naczelnemu dowództwu miesiąc po przybyciu hallerczyków do Polski, w maju 1919 roku.

Powyższe formacje nie miały okazji walki z bolszewikami. Zupełnie inne doświadczenia miały wojska, które przybyły do Polski ze wschodu. Z bolszewikami walczyli podczas fińskiej wojny domowej członkowie Legionu Polskiego, którego 400 żołnierzy przybyło później do Polski. 4 Dywizja Strzelców Polskich walczyła u boku "białych" Rosjan i sił Ententy, przechodząc szlak bojowy od Odessy, poprzez Naddniestrze, aż do Podola.

Na dalekiej północy Rosji, w Murmańsku i Archangielsku, u boku sił ekspedycyjnych państw Ententy walczyli Polacy, tzw. Murmańczycy powrócili do kraju razem z maskotką oddziału - polarną niedźwiedzicą Baśką. Najgorsze doświadczenia z bolszewizmem mieli żołnierze 5 Dywizji Syberyjskiej. Dywizja utworzona m.in. z potomków zesłańców na Sybir walczyła po stronie "białych" w rosyjskiej wojnie domowej.

Upadek gen. Aleksandra Kołczaka zmusił Polaków do poddania się. Kapitulacji nie uznała część żołnierzy, która przebiła się do Władywostoku i stamtąd dotarła do Polski. Historia przyznała im rację: bolszewicy nie dotrzymali warunków kapitulacji, a oficerowie 5 Dywizji Syberyjskiej wyszli z więzień dopiero wskutek podpisania traktatu ryskiego. 

Polska kupowała uzbrojenie z "demobilu", od Ententy. Żołnierze z różnych stron świata przyjeżdżali do Polski nierzadko z własnym umundurowaniem i wyposażeniem. Skutkiem tego była niezwykła różnorodność uzbrojenia Wojska Polskiego: z bolszewikami walczono karabinami niemieckim, rosyjskimi, austriackimi, francuskimi, angielskimi, amerykańskimi a nawet japońskimi i meksykańskimi. 

Armia Ochotnicza

Zagrożenie bolszewickie skutkowało mobilizacją społeczną. Żeby spożytkować ten entuzjazm, Rada Obrony Państwa powołała 12 sierpnia Armię Ochotniczą. W pierwszych dwóch tygodniach zaciągnęło się na ochotnika 35 tys. ludzi. Ostatecznie formacja osiągnęła stan 105 tys. żołnierzy. 

Poza Armią Ochotniczą formowane były też harcerskie baony wartownicze, których najważniejszym wkładem w wojnę polsko-bolszewicką było to, że zluzowywały wartownicze oddziały wojska, które mogły walczyć na polsko-bolszewickim froncie. 

bm