"To miasto ma całkowicie zniknąć z powierzchni ziemi i służyć jedynie jako punkt przeładunkowy dla transportu Wehrmachtu. Kamień na kamieniu nie powinien pozostać" – tak w rozkazie z 9 października 1944 pisał Heinrich Himmler. Niemcy byli blisko osiągnięcia tego celu. Zniszczyli prawie całą Warszawę. Zbombardowano setki bezcennych zabytków, zniknął Zamek Królewski, katedra warszawska i Pałac Saski.

Stolica była niszczona w wieloletnim procesie. Już we wrześniu 1939 roku w gruzach legło 10 proc. miasta. Kolejne zniszczenia nastąpiły po likwidacji getta oraz po upadku Powstania Warszawskiego, kiedy zburzono resztę tego, co pozostało.

Pod koniec wojny, w styczniu 1945 roku w Warszawie zniszczonych było 85 proc. budynków, 90 proc. zakładów przemysłowych, wszystkie mosty i 30 proc. urządzeń podziemnych. W mieście znajdowało się 20 milionów metrów sześciennych gruzu, olbrzymie ilości min i niewybuchów.

Powstanie Warszawskie - zobacz serwis specjalny

Już na początku 1945 roku pierwsi warszawiacy zaczęli wracać na lewy brzeg Wisły. Widzieli zdewastowane, martwe ruiny. Silne jednak było przywiązanie do tego miejsca i chęć pozostania w nim. I choć decyzja o odbudowie stolicy miała charakter polityczny, bez zaangażowania mieszkańców nie zostałaby zrealizowana. 3 stycznia 1945 Krajowa Rada Narodowa podjęła decyzję o konieczności odbudowy Warszawy i ustanowienia jej stolicą niepodległej Polski.

– Zgoda na odbudowę Warszawy była powszechna i podjąłby ją każdy suwerenny rząd, ale niesuwerenny i tymczasowy rząd ówczesny, wbrew prawdzie, chciał się zaprezentować społeczeństwu jako jedyny orędownik tej oczywistej idei – mówił dr Janusz Osica.

Doburzanie stolicy

Bolesław Bierut oznajmił, iż "odbudowa stolicy jest koniecznością, choć będzie to zadanie wymagające wielkiego wysiłku".

Według historyka lubelski PKWN i zastępujący go od nowego roku Rząd Tymczasowy miał niewiele atutów propagandowych, więc decyzja ówczesnych władz o odbudowie Warszawy była celną inicjatywą. Zgadzała się ona z opinią większości Polaków, którzy uważali, że stolicę trzeba odbudować jak najszybciej i to bez względu na cenę.

Ten entuzjazm władze wykorzystały do przekształcenia Warszawy na socjalistyczną modłę. W 1945 roku nowe władze przeprowadziły bezprecedensową akcję doburzania Warszawy. Było to związane z planami Biura Odbudowy Stolicy, które powstało w lutym 1945 roku. Urbaniści z BOS, zgodnie z modernistycznymi prądami przedwojennymi i niejako zapowiadając nadchodzący socrealizm, przewidywali, że odbudowana Warszawa ma być miastem szerokich arterii. W tym celu wyburzone zostały zachowane po wojnie kamienice m.in. na Marszałkowskiej, Lesznie i Chłodnej.

Przenosiny stolicy?

Pojawiały się również głosy tych, którzy zszokowani bezmiarem zniszczeń Warszawy uważali, że – ten ocean ruin należy pozostawić jako symbol hitlerowskiego barbarzyństwa – dodawał dr Janusz Osica – przestrogę dla przyszłych pokoleń, a stolicę kraju przenieść do innego miasta np. niezniszczonej i usytuowanej w centrum kraju Łodzi.

Decyzja o rekonstrukcji zabytków, odtworzeniu Starego Miasta, Nowego Miasta, zabudowy Krakowskiego Przedmieścia i Nowego Światu, była niezwykle odważna i zupełnie pionierska w skali świata. Była ona złamaniem obowiązujących doktryn konserwatorskich.

W 1980 roku zrekonstruowane warszawskie Stare Miasto wpisano na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO jako unikatowe dzieło konserwatorskie i architektoniczne.

mk/bm

20 stycznia 1971 roku decyzję o odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie podjęło Biuro Polityczne KC PZPR.

Podczas II wojny Zamek Królewski w Warszawie uległ całkowitemu zniszczeniu, najpierw podczas kampanii wrześniowej w wyniku artyleryjskich i lotniczych bombardowań, później na skutek niemieckich konfiskat i grabieży. Po upadku Powstania Warszawskiego pozostałości budowli zostały wysadzone przez Niemców. Ocalały jedynie piwnice, dolna część Wieży Grodzkiej, fragmenty Biblioteki Królewskiej i Arkad Kubickiego. Warszawscy muzealnicy ocalili z Zamku tylko fragmenty wyposażenia i dekoracji, ukryto także dokumentację placówki.

Odbudować Zamek

Głosy wzywające do odbudowy Zamku Królewskiego odezwały się tuż po zakończeniu wojny. Inicjatywa spotkała się z chłodnym przyjęciem władz tak ze względu na przewidywane koszty, jak i z powodów ideologicznych. Ostatecznie generalnemu konserwatorowi zabytków prof. Janowi Zachwatowiczowi udało się przekonać decydentów do odbudowy, odwołując się do "poczucia odpowiedzialności wobec przyszłych pokoleń".

W czerwcu 1945 roku powstała Pracownia Odbudowy Zamku. W Pracowni stworzono plan odbudowy nawiązujący do historycznej architektury. W roku 1947 rozpoczęto budowę Trasy W-Z i w ramach prowadzonych prac odtworzono Bramę Grodzką Zamku. W 1949 roku architekci Trasy skierowali do władz pismo wzywające do odbudowy Zamku w formie zewnętrznej zgodnej ze stanem z roku 1939 roku, wnętrza natomiast miały zostać zaadaptowane dla nowego użytkownika - Muzeum Kultury Polskiej. Postanowiono jednak, że w odtworzonej według nowego projektu budowli znajdzie się siedziba najwyższych władz i Pałac Kultury Polskiej.

W tym samym roku zainaugurowano konsultacje poświęcone odbudowie. Utworzono Komitet Odbudowy Zamku Warszawskiego , ogłoszono konkurs na jego projekt. Zwyciężył pomysł prof. Jana Bogusławskiego zachowujący historyczny kształt zamku. Odbudowany zamek miał być wyższy o kilka metrów od dawnego, z wnętrzami z okresu Stanisława Augusta i z przeznaczeniem muzealnym.

Skąpy Gomułka nie chciał odbudowy

Po dojściu w 1956 roku do władzy ekipy Władysława Gomułki pojawiła się kolejna szansa na odbudowę. Powołano Pracownię Architektoniczną "Zamek" pod przewodnictwem prof. Bogusławskiego, Społeczny Komitet Odbudowy Zamku i Komisję ds. Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie kierowaną przez prof. Zachwatowicza. Gremia te postulowały stworzenia w Zamku Muzeum Tysiąclecia przybliżającego dorobek kulturalny państwa.

Na początku lat 60. jednak, w związku z brakiem poparcia Gomułki dla odbudowy, zamknięto Pracownię "Zamek", decydując się jedynie na uporządkowanie obszaru zajmowanego przez Zamek. Dziedziniec wyłożono płytami kamiennymi, postawiono ławki i betonowe donice z kwiatami.

Towarzysz Gierek decyduje

Ostateczną decyzję o odbudowie stołecznego Zamku Królewskiego podjęło 19 stycznia 1971 roku Biuro Polityczne KC PZPR pod przewodnictwem nowego I sekretarza Edwarda Gierka. 26 stycznia zainaugurowano działalność Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie pod kierownictwem szefa stołecznego PZPR Józefa Kępy, ale wiceprzewodniczącym został zasłużony muzealnik prof. Stanisław Lorentz.

Wykonanie robót zlecono Pracowni Konserwacji Zabytków, generalnym projektantem mianowano - prof. Bogusławskiego, a uprawnienia do zatwierdzania projektów otrzymała Komisja Architektoniczno-Konserwatorska prof. Zachwatowicza.

Na zdjeciu: Zdjęcie zrobione przed całkowitym zrównaniem zamku z ziemią po Powstaniu Warszawskim (1940), źr. Jerzy Piorkowski (1957) "Miasto Nieujarzmione", Wikipedia/dp

Obszerna dokumentacja pomogła stworzyć wierne projekty odbudowy. Wykonano także dodatkowe prace archeologiczne, a w nową budowlę wzorowaną na przedwojennym kształcie, włączono zachowane mury. Budowę sfinansowano głównie ze składek społecznych i datków Polonii. W sumie zebrano miliard złotych i ponad 800 tysięcy dolarów oraz liczne dary rzeczowe na rzecz wyposażenia.

Budynek w stanie surowym oddano w 1974 roku, pięć lat później uchwałą rządu nazwano go Pomnikiem Historii i Kultury Narodowej. Miały odbywać się w nim uroczystości państwowe oraz o charakterze kulturalnym i naukowym, a sama placówka miała przybliżać dorobek kultury polskiej. Pierwszym dyrektorem placówki został w 1980 roku prof. Aleksander Gieysztor. W tym samym roku Stare Miasto z Zamkiem Królewskim wpisano na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO.

39 lat po wojnie...

30 sierpnia 1984 roku dokonano uroczystego otwarcia Zamku, jednak prace wykończeniowe trwały jeszcze kilka lat. Ostatecznym zwieńczeniem odbudowy było otwarcie w 2009 roku odtworzonych Arkad Kubickiego.

mk