63 lata temu, 30 maja 1960 roku zmarł Borys Pasternak, wybitny rosyjski pisarz, wyróżniony Nagrodą Nobla za książkę "Doktor Żywago", którą wydał zaledwie na 3 lata przed śmiercią. Nagrody jednak ze względu na naciski polityczne nigdy nie odebrał.

Pochodził z bogatej moskiewskiej rodziny. Jego ojciec był cenionym malarzem, a matka pianistką. W domu Pasternaków bywali najbardziej znani rosyjscy intelektualiści. – To było dzieciństwo pełne wrażeń artystycznych, możliwości korzystania z zasobów kultury światowej – podkreślał Jan Gondowicz w audycji Anny Borkowskiej "Biografia dźwiękowa" z 2004 roku.

Pisarz z przypadku

Borys Pasternak poetą został przypadkiem. Chciał zostać muzykiem i podobno jego kompozycje cieszyły się wśród przyjaciół popularnością. – Wykonawcą był jednak ogromnie skrępowanym, zawsze go zjadała trema, gdy miał zagrać coś swojego i w końcu porzucił ten pomysł, żeby uprawiać muzykę – mówił Jan Gondowicz.

Następnie zakochał się w filozofii. Okazał się jednak osobą zbyt wrażliwą na tego rodzaju studia. Po rezygnacji ze studiów filozoficznych w Niemczech postanowił wybrać się w podróż po Europie, co pozwoliło mu nabrać dystansu i poszerzyć horyzonty.

Debiutował w 1914 roku, a jego poezja szybko została doceniona. – On od razu stał się klasykiem – zaznaczał Jan Gondowicz. – Jego twórczość z lat 20. i 30. postawiła go właściwie na wierzchołku hierarchii literackiej.

W 1934 roku przebywał w sanatorium. Powodem była choroba psychiczna. Przyczyniła się do niej wyprawa literatów do skolektywizowanej wsi, w której wziął udział. Pasternak głęboko przeżył biedę i zacofanie, które tam zobaczył, co skończyło się dla niego problemami psychicznymi.

Telefon od Stalina

W tym też roku odbył się zjazd pisarzy sowieckich, na którym zadekretowano realizm socjalistyczny. Od 1934 roku na zesłaniu przebywał też Osip Mandelsztam, przyjaciel Pasternaka. Ten wszelkimi sposobami chciał go wyciągnąć z kłopotów. Pewnego dnia do Borysa Pasternaka zadzwonił sam Józef Stalin.

– Stalin powiedział: "Czy to naprawdę jest taki dobry poeta, jak mi donoszą?" – opowiadał Jan Gondowicz. – Pasternak, który nie spodziewał się takiej rozmowy, zaczął coś bąkać. Powiedział, że to jest poeta klasyczny, kiedy on jest poetą nowoczesnym.
Na to Stalin miał odpowiedzieć: "Źle bronicie swojego przyjaciela, towarzyszu" i odłożył telefon. Jeszcze bardziej zdeterminowany Borys Pasternak zaczął działać na rzecz swojego kolegi.

Posłuchaj, jak zakończyła się historia Osipa Mandelsztama.

"Doktor Żywago"

Życie Borysa Pasternaka odmieniło się, kiedy poznał Olgę Iwińską. Piękna wybranka jego serca stała się największą miłością jego życia i inspiracją, dzięki której napisał "Doktora Żywago". Lara, obiekt uczuć tytułowego bohatera powieści, jest wzorowana na postaci Olgi.

Jesienią 1949 roku Iwińska została aresztowana i usiłowano ją zmusić do zeznań obciążających Pasternaka, jakoby powieść, którą pisze, ma charakter antyradziecki. Oczywiście nie zgodziła się na złożenie takich zeznań i tym samym została zesłana na Sybir na 5 lat. Wróciła stamtąd jako inna osoba: schorowana i wyniszczona.

Po tych wydarzeniach Pasternak już otwarcie krytykował władzę. Nie pomogło mu to oczywiście przy publikacji "Doktora Żywago", który gotowy był już w 1955 roku, a do czytelników trafił dopiero 2 lata później (ponadto wydany we Włoszech). Po wyróżnieniu Borysa Pasternaka przez Komitet Noblowski nagonka na pisarza osiągnęła apogeum. Zmarł 30 maja 1960 roku.

mb

22 marca 1832 roku zmarł Johann Wolfgang Goethe, niemiecki poeta, główny przedstawiciel okresu zwanego czasem "Burzy i Naporu", który poprzedzał epokę romantyzmu.

Teatr

Goethe już w dzieciństwie zafascynował się teatrem. W jego domu rodzinnym wystawiano co roku teatr lalek, co miało niemały wpływ na jego późniejszą działalność. W latach 1791-1817 kierował teatrem oraz wszystkimi instytucjami oświatowo-kulturalnymi Weimaru. Ustąpił ze stanowiska, kiedy jedna z jego aktorek wprowadziła na scenę psa. Dla Goethego było to pogwałcenie kanonicznych zasad teatru.

– Goethe stworzył pewną rzeczywiście wyrazistą i utrzymującą się po jego śmierci szkołę aktorstwa – mówił teatrolog dr Tomasz Kubikowski w audycji "Biografie niezwykłe" z 2001 roku. – Łatwo było odróżnić aktorów o szlifie weimarskim od aktorów ukształtowanych w innych stolicach teatralnych Niemiec.

"Faust"

– "Faust" był przedziwnym dramatem, który powstawał przez 60 lat, co się zresztą odbija się w bogactwie tego dzieła – podkreślał dr Tomasz Kubikowski. – Prawdopodobnie najwcześniejsze partie tego dramatu Goethe napisał w wieku lat dwudziestu.

To właśnie w tamtym okresie pisarz wyrwał się z domu i pojechał na studia prawnicze do Lipska. Czas ten przypłacił jednak załamaniem nerwowym. "Fausta" zakończył dopiero u kresu życia. Dramat ten jest najwybitniejszym z dzieł Goethego, choć jego obszerność powoduje, że uznaje się je za niesceniczne.

Goethe a jego bohaterowie

W swojej twórczości często nawiązywał do historii własnych niespełnionych miłości. W wieku 22 lat był zakochany w młodszej o trzy lata Charlotcie Buff, którą uczynił bohaterką swojej książki "Cierpienia młodego Wertera". Stał się dla ówczesnych europejskich pisarzy uosobieniem epoki, choć sam nie był twórcą romantycznym. Przez jego dom przewijały się tłumy gości. Wśród nich znalazł się nawet polski romantyk Adam Mickiewicz.

– W jego biografii jest tak naprawdę kilka biografii i tak chyba należy na to wszystko patrzeć – zaznaczył dr Tomasz Kubikowski. – Pisarz był jest ten wyniosłym, oschłym olimpijczykiem, który królował na swoim tronie w Weimarze. Pół Europy starało się o audiencję u niego – dodał.

mb

Bruno Schulz jako nauczyciel w Drohobyczu. Zobacz zdjęcia dawnego świata Żydów

Czarny czwartek

W istniejącym od jesieni 1941 roku drohobyckim getcie Bruno Schulz był "pod opieką" naczelnika Gestapo Feliksa Landaua, jednego z najokrutniejszych zbrodniarzy nazistowskich i morderców Żydów. Artysta wykonywał dla swojego "protektora" wiele prac malarskich, m.in. jego portrety i zdobienia wnętrz budynków. Był w istocie własnością Landaua, chronionym przez Niemca tak długo, jak długo mógł być przezeń wykorzystywany. Chciał uciec.

Latem 1942 roku warszawscy przyjaciele Schulza podjęli działania w celu uwolnienia pisarza z Drohobycza. Ucieczkę miano zorganizować w listopadzie. Nagłe wypadki w getcie pokrzyżowały te plany. 19 listopada, w odwecie za postrzelenie Niemca, gestapowcy wyszli na ulice i strzelali do wybranych Żydów. Dzień, który przeszedł do historii Drohobycza jako "czarny czwartek", był ostatnim dniem życia Brunona Schulza.

"Zabiłem twojego Żyda"

Legenda głosi, że pisarz zginął w wyniku porachunków między Feliksem Landauem i innym esesmanem Karlem Guentherem. Kilka dni wcześniej Landau upokorzył Guenthera, zabijając dwóch jego protegowanych. Ten drugi 19 listopada miał szukać Brunona Schulza, by zemścić się na rywalu. Odnalazł go na ulicy, niosącego pod pachą świeżo zakupiony chleb, i zastrzelił. Według świadków mówił potem Landauowi: "zabiłeś mojego Żyda, więc zastrzeliłem twojego".

Kilka osób przyznawało się do grzebania zwłok Brunona Schulza, podając zupełnie rozbieżne okoliczności i miejsce pogrzebu. Faktem jest, że jego ciała nigdy nie odnaleziono. Przypuszczalnie został pochowany w zbiorowej mogile, w której spoczęły inne ofiary Niemców.

Schulz uprowadzony

Poza opublikowanymi książkami - słynnymi zbiorami opowiadań "Sklepy cynamonowe" oraz "Sanatorium pod klepsydrą" - i rozproszonymi przedwojennymi tekstami, nie zachowały się prawie żadne rękopisy Schulza. Zaginęła powieść "Mesjasz", dzieło-legenda, mające być najważniejszym w dorobku pisarza. Ocalał jeden obraz olejny. Jerzemu Ficowskiemu, po wojnie niestrudzenie odwiedzającemu przyjaciół i znajomych artysty, zawdzięczamy przetrwanie kilkuset rysunków i ponad stu listów. Do pewnego momentu wydawało się, że nie zostało już nic do odkrycia.

W lutym 2001 roku w willi należącej podczas wojny do Feliksa Landaua odkryto freski malowane ręką Brunona Schulza. Na żądanie gestapowca 60 lat wcześniej artysta ozdobił scenami z bajek ściany pokoju dziecięcego. Autentyczność znaleziska potwierdzili m.in. rzeczoznawcy z Muzeum Narodowego w Warszawie. Tymczasem w maju w willi zjawili się przedstawiciele Yad Vashem i w niejasnych okolicznościach wywieźli pięć z dziesięciu fragmentów malowidła do Izraela.

Pozostałe pięć malunków znajduje się w Muzeum Krajoznawczym "Drohobyczyna". Polskiej publiczności zaprezentowano je w 2003 r. na wystawie "Bruno Schulz. Republika Marzeń" w Warszawie, Wrocławiu i Gdańsku.

mc