Aleksander Dumas (ojciec) urodził się 24 lipca 1802 roku. Pod względem liczby wydawanych tomów zajmuje II miejsce na świecie. Jest autorem 600 powieści. Pisał szybko, obficie i wcale nie sam. Mówi się, że tworzył we współpracy z całą stajnią literacką.

Romans i intryga

O twórczości autora "Trzech muszkieterów" opowiadał krytyk literacki, Tadeusz Lewandowski w rozmowie z Anną Stempniak w audycji z cyklu "Moje książki" nadanej w sierpniu 2011 roku.

- To jest człowiek, który nawiązywał do pewnego typu powieści, którą określało się "powieścią płaszcza i szpady". Wszystko w niej dzieje się szybko, błyskawicznie i niekoniecznie w zgodzie z historią - mówił Tadeusz Lewandowski.

Zapatrzony w dziadka

Aleksander Dumas jako dziecko oglądał schyłek epoki napoleońskiej, jako młody człowiek brał udział w rewolucji lipcowej, był też świadkiem Wiosny Ludów. Urodził się w posiadłości Dumas Davy de la Pailleterie w Villers-Cotterêts w departamencie Aisne, około 80 km na północny wschód od Paryża. Jego dziadek, markiz Antoni Aleksander Davy de la Pailleterie, dawny pułkownik i generalny komisarz artylerii, kupił w 1760 r. plantację na San Domingo (obecnie Dominikana) i osiadł na wyspie. Dwa lata później czarna niewolnica Marie-Céssette, urodziła mu syna, Tomasza Aleksandra. Po jej śmierci markiz z synem wrócił do kraju. Ojciec pisarza Tomasz zaciągnął się do armii, tu zrobił karierę, zostając w wieku 31 lat generałem.

Kariera pisarska

A jak potoczyły się losy samego Aleksandra Dumas? - Nie wiadomo, co sprawiło, że syn generała, dworski urzędnik w kancelarii księcia orleańskiego, późniejszego króla Filipa Ludwika, nie stroniący od zawiłych spraw polityki, zszedł na drogę działalności literackiej - słyszymy w felietonie poświęconym autorowi sagi o muszkieterach.

Wiadomo natomiast, że pisał nie tylko powieści. Uznanie i rozgłos przynosiły mu za życia również dramaty. Okres największej świetności twórczej Dumasa otwiera książka "Trzej muszkieterowie" napisana w latach 1844-1845.

- Jej autor miał wiele wspólnego z bohaterami swych powieści - słyszymy w komentarzu - a życie pisarza obfitowało w perypetie godne jego dzieła.

"Czterej muszkieterowie" - rysunek Maurice'a Leloira (1894). Wikimedia Commons/dp

Pieniądze i sława

Aleksander Dumas kochał, politykował i podróżował. W 1846 r. wraz z całą świtą wyjechał do Algieru, kilkanaście lat później odwiedził Rosję. Dotarł aż do Astrachania, a z całej podróży słał sążniste listy, pełne szczegółów, nie zawsze prawdziwych, ale zawsze malowniczych. Był we Włoszech, prowadził prace wykopaliskowe w Pompejach.

Na książce "Hrabia Monte Christo" zarobił fortunę, uzyskane ze sprzedaży książki pieniądze utopił jednak w budowie wielkiego zamczyska pod Paryżem. Na jego otwarcie zaprosił 600 osób.        

- Wszystkie te książki pisane były bardzo szybko, pod zamówienie, najpierw do prasy, a potem drukowane - mówił Tadeusz Lewandowski.  

Skąd bierze się niezwykła popularność tej powieści? – pytała Anna Stępniak. - Dumas jest autorem, w którego powieściach wszystko jest jasne – stwierdził krytyk. - Tam wiadomo, co jest dobrem, a co złem. Nad wieloma aspektami się nie zastanawiamy, ta fabuła jest po prostu porywająca, znakomicie napisana, urzeka do dziś.

Wielka proza późnego romantyka

"Trzej muszkieterowie" to pierwsza z części trylogii o czterech muszkieterach gwardii królewskiej – Atosie, Portosie, Aramisie i d’Artagnanie. Kolejne części to: "W dwadzieścia lat później" oraz "Wicehrabia de Bragelonne". Akcja powieści jest osadzona w pierwszej połowie XVII wieku we Francji i Anglii.

Książka jest jedną z najsłynniejszych powieści Aleksandra Dumasa. Została wielokrotnie zekranizowana i przetłumaczona na wiele języków. Równie wielką popularnością cieszyło się inne dzieło tego autora, "Hrabia Monte Christo", uważane za najwybitniejszy utwór w ogromnym dorobku pisarza.

Prawda czy fikcja?

Aleksander Dumas studiował historię, podczas pisania korzystał z pomocy dokumentalistów. Czy z punktu widzenia historii te książki wiele przekłamują?

- Sporo - stwierdził Tadeusz Lewandowski. - Przede wszystkim nadają rzeczywistości rys romantyczny, tzn. odchodzą od twardych realiów życia. Nie o historię tu jednak chodzi, ale o romans, o szybkość, o intrygę, o błysk szpady, o ten sztych, którym niszczy się przeciwnika, powalając go oczywiście w uczciwej walce.  

Aleksander Dumas zmarł 5 grudnia 1870. Został pochowany tam, gdzie się urodził – w Villers-Cotterêts. W 2002 roku na wniosek prezydenta Francji jego ciało przeniesiono do Panteonu w Paryżu. Jego dom, Château Monte Cristo, został odrestaurowany i otwarty dla zwiedzających.

bs

Alfred Dreyfus urodził się w 1859 roku w żydowskiej rodzinie w Alzacji. Po klęsce Francji w wojnie z Prusami, w wyniku której Francja utraciła Alzację i Lotaryngię, wraz z rodziną wyjechał do Paryża. Tam studiował i podjął karierę wojskową. Nie mając skończonych 30 lat, w 1889 roku, był już kapitanem i ukończył z wyróżnieniem studia w Wyższej Szkole Wojskowej. Skierowano go do pracy w sztabie generalnym. Tu zaczął się jego dramat. W 1894 roku Dreyfus został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec na podstawie spreparowanych dowodów i niesłusznie skazany za zdradę państwa.

Feralny list

Nie było jednoznacznych dowodów na winę Dreyfusa, a jednak sąd wojskowy skazał go na dożywotnie zesłanie na Wyspę Diabelską w Gujanie Francuskiej. Uzasadnieniem wyroku był odręczny list agenta do niemieckiego attaché wojskowego, znaleziony przez sprzątaczkę w koszu na śmieci w ambasadzie Cesarstwa Niemieckiego w Paryżu.

Z listu wynikało, że francuski zdrajca przekazywał materiały dotyczące artylerii. Zaczęto więc w sztabie szukać oficera artylerzysty. Żydowskie pochodzenie przesądziło o wyborze Dreyfusa. Była to wielka antysemicka, nacjonalistyczna kampania francuskiej skrajnej prawicy.

Brytyjski historyk Hugh Seton-Watson napisał, że afera Dreyfusa była prawdopodobnie największym wydarzeniem antysemickim w XIX wiecznej Europie.

– Przeprowadzono analizę grafologiczną, która ani nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła, że autorem listu był Dreyfus. Francuski sąd wojskowy nie wykorzystał przywileju wykorzystywania wątpliwości na korzyść oskarżonego – zaznaczył prof. Jerzy Eisler.

Podzielone zdania opinii publicznej

Sprawa Alfreda Dreyfusa przez kilka lat wzbudzała niebywałe namiętności we Francji. Powodowała podział społeczeństwa i polityczne perturbacje. Odbiciem tych sporów jest wielka liczba pism polemicznych, artykułów i manifestów.

13 stycznia 1898 francuski pisarz Émile Zola w sprawie afery Dreyfusa opublikował słynny list "J’Acusse…!". Na łamach czasopisma "L’Aurore" pisał:

Cóż za obyczaje z czasów inkwizycji i tyranów. Jaka samowola kilku wygalowanych osobników, którzy butami depcą swój naród. Dławią go, wciskają mu z powrotem w gardło jego wołanie o prawdę i sprawiedliwość pod kłamliwym i bluźnierczym pretekstem rzekomej racji stanu(…). Powiedziałem to już gdzie indziej i powtarzam tutaj – kiedy się zakopuje prawdę pod ziemię, ona tam tężeje i nabiera takiej mocy eksplodującej, że wybuch jej wysadza wszystko w powietrze. Czas pokaże, czy nie przygotowano na przyszłość najgłośniejszej z katastrof.

– Oskarżył tych wszystkich, którzy w imię źle pojętej wielkości Francji i francuskiej armii gotowi byli przejść do porządku dziennego nad ludzką krzywdą. Oskarżył cały ten system – mówił prof. Jerzy Eisler, gość Andrzeja Sowy w audycji "Dźwiękowy przewodnik po historii najnowszej".

Walka o dobre imię

Sprawa przerosła indywidualny wymiar losu niewinnie skazanego człowieka. Walka rodziny o obronę skazanego wywołała żywe nastroje antysemickie.

– To była sprawa, która wykraczała poza szeregi armii. To był kryzys polityczny pokazujący słabość III Republiki – tłumaczył historyk. – Pokazał on też niezdrowe prądy, które w XX wieku tak fatalnie się rozwinęły. Na czele z nacjonalizmem, antysemityzmem i szowinizmem.

Dreyfus prawie pięć lat spędził na zesłaniu. Dość szybko okazało się, że nie on był owym agentem, ale major Ferdinand Walsin Esterhazy. Jednak wyrok został wydany, a honor armii i wymiaru sprawiedliwości nie mógł być splamiony pomyłką.

Od artykułu Zoli do momentu zwolnienia Dreyfusa z Île du Diable minęły prawie dwa lata. Przez następnych kilka musiał walczyć o pełną rehabilitację. Dopiero w 1906 roku przywrócono go do wojska oraz awansowano na stopień majora i odznaczono Legią Honorową.

Długofalowe skutki

Afera Dreyfusa utrwaliła podział francuskiej sceny politycznej na prawicę i lewicę. Do dziś francuska lewica przypomina sprawę, jako przykład skandalicznej pomyłki sądowej i bezprzykładnej kampanii antysemickiej. Natomiast dla wielu ludzi prawicy nie wszystko jest jasne i Dreyfus, pomimo uniewinnienia, pozostaje postacią podejrzaną.

Alfred Dreyfus zmarł w Paryżu w 1935 roku, i już chyba na zawsze pozostanie postacią symboliczną.

mjm

Tą relacją coraz częściej interesuje się kultura popularna, teatr i film. Na ekrany polskich kin wkracza właśnie obraz Margareth von Trotty zatytułowany "Hanna Arendt". W repertuarze Teatru Dramatycznego w Warszawie od stycznia jest spektakl "Rzecz o banalności miłości" w reżyserii Wawrzyńca Kostrzewskiego. A na rynku księgarskim pojawiło się polskie wydanie pracy "Hannah Arendt i Martin Heidegger" Antonii Grunenberg, z którego tłumaczem Bogdanem Baranem Witolda Malesa rozmawiał w "Notatniku Dwójki".

Przypomnijmy: 18-letnia Hannah Arendt poznała 35-letniego Martina Heideggera w chwili, gdy ten pracował nad książką "Bycie i czas", której publikacja i związany z nią rozgłos zapewniły mu tytuł najwybitniejszego filozofa XX wieku. Ona - badała korzenie totalitaryzmu i dowodziła banalności zła. On - zajmował się analizą jestestwa i bycia-w-świecie. Wstąpienie Heideggera do NSDAP i konieczność ucieczki Arendt (z pochodzenia Żydówki) z Niemiec przerwały ich przyjaźń, która odrodziła się po latach.

- Trudno podejrzewać, by 18-letnia Arendt dawała dojrzałemu już intelektualnie Heideggerowi konkretne impulsy filozoficzne. Zwłaszcza, że obszar jej zainteresowań był raczej odmienny - mówiła w audycji Barbary Schabowskiej doktor Karolina Wigura. - Z drugiej strony warto pamiętać, że według samego Heideggera myślenie skądś do nas przychodzi. Być może człowiek potrzebuje być prowadzony przez Erosa - zastanawiała się.

- Niewykluczone, że taką samą pożywką "z samego wnętrza istnienia", jaką stanowił wcześniej dla wybitnego filozofa związek z Arendt, stał się potem dla niego narodowy socjalizm - uważa z kolei profesor Robert Piłat. - Trudno powiedzieć, że Heidegger dał się uwieść tej filozofii, bo to w ogóle nie jest filozofia. Narodowy socjalizm to czysta, witalna forma, którą on zdecydował się wypełnić własną myślą. W pewnym sensie padł ofiarą nihilizmu wpisanego w ideę całkowitej odnowy myślenia. Po odrzuceniu tradycji pozostała pustka, którą trzeba było czymś zapełnić - diagnozuje.
- Na tej samej zasadzie jednemu czy drugiemu totalitaryzmowi dało się w XX wieku ukąsić wielu wybitnych intelektualistów. Rozczarowanie światem sprawia, że nic nie trzyma nas przy moralności - podsumowuje doktor Wigura. - Znakomicie opisuje to Czesław Miłosz w "Zniewolonym umyśle"...
Więcej o wojennych i powojennych doświadczeniach Martina Heideggera oraz Hannah Arendt w załączonym nagraniu "Sezonu na Dwójkę".