– Polska zawsze uchodziła za kraj, gdzie panuje duża zaściankowość, duże poczucie wstydu i brak swobody cielesnej. Obecnie nagość jako środek szokujący już się wytarła – przekonuje aktor Mateusz Grydlik.

Gość "Kontrkultury" zgadza się, że nagość jest nierozerwalnie związana z ciałem, w końcu rodzimy się nadzy. Operowanie nagością na scenie nie musi gwałcić dobrego smaku, o ile odbywa się z pewnym poczuciem estetyki. – Odbiór nagości w dużym stopniu zależy od sposobu jej pokazania – podkreśla Mateusz Grydlik.

Aktor przyznaje, że często nagość na scenie służy jedynie temu, by zaszokować i zgorszyć widza. Takie epatowanie golizną zniesmacza najbardziej i bywa, że całkowicie odwraca uwagę od treści sztuki.

– Teatr jest po to, by mówić ludziom, jacy są. Jeśli na scenie chcemy tę prawdę ukazać, musimy sięgnąć po jedyne narzędzie, jakim aktor operuje: jego własne ciało – uważa Mateusz Grydlik. A skoro nagość jest składową prawdy o nas samych, niezależnie od tego, jakimi drogami aktor dąży się do prawdy: czy słowem, czy gestem, czy nagością, jest to w pełni usprawiedliwione – podkreśla gość "Kontrkultury. Zauważa ponadto, że w sztuce często pojawiają się postaci w stanie absolutnego rozchwiania. – Takie role, jeśli grane prawdziwie i z zaangażowaniem, poruszają widza nie mniej niż sceny erotyczne na scenie – mówi.

– To, jak odbieramy nagość w sztuce, zdradza również nasz stosunek do własnej cielesności – zauważa Mateusz Grydlik. Widz jest ponadto w stanie ocenić, jak własne ciało traktuje aktor, który nim gra. – Im więcej naturalności w operowaniu nagością, tym jest ona lepiej przyswajana i zrozumiała dla widza – twierdzi aktor.

Am

– Refleksja, że to kot przejmuje kontrolę, pojawia się w większości rozmów. Wprawdzie jest uzależniony od swojego właściciela, ale w sensie psychologicznym nigdy się nie podporządkuje – przekonuje Andżelika Piechowiak, autorka książki „Koty i ich sławni ludzie” - zbioru wywiadów z celebrytami znanymi z miłości do kotów.

Gość „Magazynu” sama jest właścicielką trzech kotów: Fiony, Bazyla i Klaksona. Jako pierwsza w jej życiu pojawiła się Fiona. Była prezentem urodzinowym. – Potem było pisanie do miesięcznika „Kocie sprawy”, przeprowadzanie wywiadów ze znanymi „kociarzami”. Po trzech latach pojawił się pomysł opublikowania tych rozmów w formie książki – zdradza Andżelika Piechowiak.

Dlaczego „koty i ICH ludzie”, a nie na odwrót? - Koty, w przeciwieństwie do psów, nie oczekują, że będziemy „przewodnikami stada”. Same są dla siebie sterem, żeglarzem, okrętem. Trzeba to zaakceptować – tłumaczy autorka.

Andżelika Piechowiak podkreśla, że sławni kociarze, których prosiła o rozmowę na temat kotów, chętnie wyrażali zgodę. Spośród wszystkich zamieszczonych w książce rozmów największe kontrowersje może wzbudzić wywiad z Wojciechem Mannem. – Już sam tytuł – „Futrzany kretyn” – wskazuje, że nie będzie litości. Myślałam, że czytelnicy odczytają dystans Wojciecha Manna i poznają się na jego wspaniałym poczuciu humoru. Tymczasem po wydrukowaniu wywiadu w „Kocich sprawach” do redakcji dotarło wiele sygnałów od czytelników, oburzonych, że można mówić o kocie w taki sposób – zdradza gość Justyny Dżbik.

Czy z opublikowanych w książce rozmów płynie jakiś wspólny wniosek? Okazuje się, że tak! – Wielu moich rozmówców i ja sama byliśmy kiedyś przekonani, że kot nie potrafi kochać, że bardziej przywiązuje się do miejsca niż do właściciela. Tymczasem już po miesiącu mieszkania z kotem pod jednym dachem wszyscy przekonaliśmy się, że nie wolno wierzyć stereotypom – puentuje gość „Magazynu”.

Posłuchaj fragmentów „Magazynu”.

ŁSz

W obsadzie m.in. Marta Żmuda Trzebiatowska i Borys Szyc. Do komedii Aleksandra Fredry, z akcją w pierwszej połowie XIX wieku, reżyser wprowadził elementy współczesne.

Bohaterowie filmu - pani Dobrójska, Radost, Klara - w wielu scenach rozmawiają np. przez telefony komórkowe. "Do prostej adaptacji lektury szkolnej trudno byłoby mnie namówić" - powiedział Bajon na poniedziałkowej konferencji prasowej w Warszawie.
Zaznaczył, że wprowadzenie do "Ślubów panieńskich" telefonów komórkowych "nie jest próbą przyciągnięcia młodej widowni", lecz "sprawdzenia, czy Fredro obroni się+ w dzisiejszych czasach, czy przedstawiona przez niego historia może przylegać do współczesnych relacji damsko-męskich".

Reżyser jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć zapowiadał, że adaptacja "Ślubów..." - historii o kobietach, które przysięgają nienawidzić mężczyzn i nigdy nie wyjść za mąż - będzie "próbą współczesnego odczytania sztuki, jak również odkrycia w niej ścieżek współczesnej psychologii i erotyki".

W filmie wystąpili: Borys Szyc - jako wzdychający z miłości Albin, Maciej Stuhr - jako Gustaw, trzpiot i wesołek, Anna Cieślak - jako rozsądna i spokojna Aniela, Marta Żmuda Trzebiatowska - jako zbuntowana, niezależna Klara, Edyta Olszówka - jako stateczna pani Dobrójska oraz Robert Więckiewicz - w roli wuja Radosta, którego sprytne działania napędzają miłosną intrygę. Drugoplanowe postaci zagrali m.in.: Wiktor Zborowski, Andrzej Grabowski, Daniel Olbrychski.

Odtwórcy głównych ról ocenili na konferencji, że dużym wyzwaniem było dla nich mówienie wierszem. "To nie jest proste. Na początku wiersz przeszkadza. Dopiero, gdy się solidnie popracuje, przychodzi moment, gdy wiersz zaczyna aktorowi pomagać a nie przeszkadzać. Naszą ambicją było mówić wierszem klasycznie, według zasad. Jednocześnie staraliśmy się, by wypowiedzi bohaterów brzmiały współcześnie" - mówił Stuhr.

Żmuda Trzebiatowska przyznała, że bardzo dobrze czuje się w filmie kostiumowym. Dziękowała Bajonowi. "Cieszę się, że było mi dane zmierzyć się z Fredrą, że ktoś mi zaufał, dał szansę" - powiedziała.

Więckiewicz żartował z kolei, że "Fredro był totalnym świntuchem". "Pewne rzeczy są u niego zakamuflowane. Wielką przyjemność sprawiało nam rozszyfrowywanie tych znaczeń" - opowiadał filmowy Radost.

Producent filmu, Zbigniew Domagalski, poinformował, że "Śluby..." trafią do dystrybucji także w Stanach Zjednoczonych - 17 października odbędzie się premiera w Chicago, a 23 października w Nowym Jorku, na Manhattanie.

W dniu 11.10.2010 r. odbędzie się premiera płyty ze znakomitą  muzyką Michała Lorenca do filmu „Śluby Panieńskie” . Nowe wydawnictwo Agencji Fonograficznej Polskiego Radia S.A. zawiera kompozycje będące pastiszem muzyki epoki, w której rozgrywa się akcja filmu, będącego adaptacją klasycznej komedii autorstwa Aleksandra Fredry. Michał Lorenc wykorzystuje współczesne środki do przekazania ówczesnych trendów muzycznych : kadryla, oberka, kujawiaka.

dp