Szefowa Polskiej Akcji Humanitarnej przyznaje, że nie ma jednej ulubionej książki. Tych tytułów jest znacznie więcej. - W mojej biblioteczce najwięcej miejsca zajmuje literatura faktu. Jest też proza Wiesław Myśliwski - mówi Janina Ochojska. - Ale najchętniej i najczęściej wracam do "Czarodziejskiej góry" Tomasza Manna.

Co w wakacje czyta Magdalena Różczka? >>>>

Dwutomowa powieść niemieckiego pisarza ukazała się w 1924 roku. Pierwotnie "Czarodziejska góra" zakrojona była na krótkie opowiadanie, po dwunastu latach pracy i przemyśleń autora, stała się jednym z najważniejszych głosów na temat kondycji moralnej i intelektualnej Europy XX wieku.

Czytaj także: Magda Mołek kocha reportaże >>>

- Po raz pierwszy z tym tytułem zetknęłam się na studiach - wspomina bohaterka cyklu "Gorące strony". - To było moje objawienie. Jako, że jestem niepełnosprawna, z chorowaniem i pobytem w szpitalu miałam dużo do czynienia. To pozwoliło mi jeszcze bardziej zidentyfikować się z głównym bohaterem.

Okładka książki

W "Czarodziejskiej górze" jest nim Hans Castorp, młody Niemiec z Hamburga, który przybywa do sanatorium "Berghof" w Szwajcarii, w odwiedziny do swego kuzyna. Zaplanowany na trzy tygodnie pobyt przedłuża się do siedmiu lat, a przerywa go wybuch I wojny światowej. Przez cały ten czas Castorp jest uważnym obserwatorem sanatoryjnego życia. - Ta opowieść natchnęła mnie do rozmyślań o człowieku chorym. O jego roli w świecie. Ale też o możliwościach, jakie ta choroba mu stwarza - opowiadaOchojska. - Książka napisana jest pięknym językiem, a niektóre frazy zostaną ze mną na zawsze.

Dzieło Tomasza Manna doczekało się także filmowej adaptacji. W 1982 roku "Czarodziejską górę" na duży ekran przeniósł Hans W. Geissendörfer, twórca m. in. nominowanego do nagrody Złoty Niedźwiedź obrazu "Gudrun".

Cykl "Gorące strony" gości w "Stacji Kultura" w każdy poniedziałek.

(kul/kd)

Zanim w pełni oddał się pracy dziennikarskiej, Hugo-Bader zajmował się w życiu wieloma rzeczami. Ukończył studia pedagogiczne. Pracował jako nauczyciel, pedagog szkolny i socjoterapeuta, a także jako ładowacz na kolei, wagowy w punkcie skupu trzody chlewnej, szef kolportażu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej, podziemnej struktury "Solidarności" czy sprzedawca w sklepie spożywczym.
PRZECZYTAJ: Jacek Hugo-Bader: na tej wyprawie byłem kronikarzem

To jednak tworzenie, operowanie słowem i obserwacja ludzi stały się dla niego istotą życia. Dziennikarstwo daje mu pełne zadowolenie. - Gdyby ktoś zadał mi pytanie, co jest człowiekowi potrzebne do szczęścia, powiedziałbym, że wolność i miłość. Nie ma trzeciej rzeczy. Tylko ten zawód daje mi to. Próbowałem w życiu wielu prac, ale to dziennikarstwo było moim przeznaczeniem - powiedział gość audycji "Pani Tomu".
Pomimo dość krytycznego stosunku do Rosjan, Hugo-Bader nie ukrywa zarazem fascynacji tym krajem i ludźmi. - Ta krytyka odnosi się do pojedynczych sytuacji, zachowań, bo moje uczucia do nich są tylko ciepłe i pozytywne. Ja do nich ciągle jeżdżę i za nimi tęsknię. Kocham Rosję prawie tak samo, jak Polskę - przekonywał dziennikarz.
ZOBACZ TEŻ: Jacek Hugo-Bader: można mnie zrzucić w Rosji na chybił trafił

Tegoroczne wydawnictwo firmowane przez Hugo-Badera, "Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak", wywołało dużo kontrowersji. Na autora, którego dotąd spotykały głównie pochlebne recenzje, spłynęło tym razem wiele krytycznych słów. - Mnie zaintrygował wątek, którym wcześniej nigdy się nie zajmowałem. Nie pozowałem na specjalistę w temacie gór. Wydaje mi się, że część tej krytyki wynikała z braku zrozumienia dla mojego podejścia - wyjaśnił.
A co konkretnie zarzucono Hugo-Baderowi i jak teraz się odnosi do tej krytyki? Jakie są jego kolejne plany? Zapraszamy do wysłuchania nagrania audycji "Pani Tomu".
ac/kd

Jak przyznaje dr Agnieszka White, nauczycielka, kanon lektur szkolnych obejmuje pozycje literacko-historyczne, wśród których, poza "obowiązkowymi" pozycjami, znajdują się także te wybierane przez nauczycieli.

- Są w liście lektur książki "z gwiazdką", których przy omawianiu pomijać nie wolno. Są to m.in. "Dziady", czy "Pan Tadeusz", czyli pozycje, które funkcjonują w kulturze masowej, są nośnymi tekstami i trzeba je znać. Te teksty pokazują także, jak konkretne motywy funkcjonują w literaturze generalnie, można do nich wiele rzeczy później odnosić - opowiada. - Wybór pozostałych książek należy do osoby prowadzącej lekcje.

Czytaj także Michał Piróg: Sienkiewicz ukształtował mój charakter <<<

Zdaniem ekspertki obowiązujący kanon lektur szkolnych uczy młodych ludzi m.in. dostrzegania i rozróżniania archetypów. - Te książki uczą postrzegania różnych rzeczy "całościowo". Omawiające je, niekoniecznie trzeba pozostawać w świecie, wykreowanym przez autora książki, można to, co się w nim dzieje, odnosić także do wydarzeń współczesnych - mówi White.

Zobacz także: Arkadiusz Jakubik: "Trylogię" czytałem, czytam i będę czytał <<<

Choć w książkach, ukazujących się w XXI w. niewielu młodych ludzi widzi "kandydatów do lektur szkolnych”, wśród istniejących już lektur, młodzież dostrzega naprawdę dobre pozycje. – Choćby "Mistrz i Małgorzata" to bardzo dobra książka! - przekonują Justyna Łaba, Piotr Pluta licealiści.

Czy szkolne lektury uczą niedzi "niewłaściwych stereotypów"? Czy należy zmienić kanon lektur, usuwając z niego na przykład "Lalkę"? Którzy uczniowie nie lubią czytać i dlaczego? Zapraszamy do wysłuchania nagrania rozmowy z audycji "Się mówi".

(kd, ac)