Gość "Stacji Kultura" pomimo młodego wieku ma już za sobą bagaż artystycznych doświadczeń. Nie może to jednak dziwić, gdy prześledzimy jego życiorys. Absolwent Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem 2003), ukończył też z najwyższą oceną studia kompozytorskie w Juilliard School of Music w Nowym Jorku. W 2003 został stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej, a także otrzymał stypendium Witolda Lutosławskiego.
Na temat ścieżek dźwiękowych do filmów ma jasno sprecyzowany pogląd. - Muzyka filmowa nie musi być subtelna, w sensie delikatniutka i cichutka, ale chodzi o to, by się nie narzucała. Nie powinna manipulować emocjami widza w taki sposób, żeby nie miał on wyboru, co w danym momencie czuć. Mi takie podejście nie pasuje, to nie dla mnie - deklaruje Duszyński. - Rolą twórcy muzyki filmowej czy teatralnej, jest dostosować się do sztuki, a nie kreować jej na pierwszy plan. Powinien on najlepiej wyrzucić swoje ego, albo zdusić je.

PRZECZYTAJ: Historyczne spojrzenie na "Jacka Stronga" <<<
W środowisku artystycznym krążą plotki, że współpraca kompozytorów z reżyserami nie należy do najłatwiejszych, przede wszystkim ze względu na podejście tych drugich. Pokutuje przekonanie o narzucaniu przez nich własnych wizji i pomysłów, które przez twórców muzyki bywają niemożliwe do realizacji, a już na pewno firmowania własnym nazwiskiem. Duszyński nie do końca się z tym zgadza: - Na pewno tak nie jest w przypadku Władysława Pasikowskiego, bo on muzykę lubi, ma dosyć dużą płytotekę i z nim rozmawia się o muzyce dobrze, bo zwyczajnie się na niej zna. To wcale nie ułatwia sprawy, bo nie da się go tym samym nabrać na to, że kontrabas to wiolonczela - przyznaje ze śmiechem.
Dla Duszyńskiego współpraca z Pasikowskim przy filmie "Jack Strong" była w pewnym stopniu kontynuacją tego, co rozpoczęli przy "Pokłosiu". - Nas łączy tylko i wyłącznie praca i te dwa filmy, przy których miałem szczęście współpracować. Nie ośmieliłbym się powiedzieć, że łączy nas coś więcej - mówi kompozytor.

Fragment plakatu filmu "Jack Strong"

Obecnie uwagę przyciąga oczywiście praca Duszyńskiego przy muzyce do filmu "Jack Strong". Co zapamiętał z tych nagrań i co zapamięta widz wychodząc z kina, bądź też słuchając albumu ze ścieżką dźwiękową? - Wydaje mi się, że zapamięta się dźwięki trąbki solo. Ona łączy się z postacią i pojawia się kilka razy w filmie i na płycie. Występuje też fortepian. To moim zdaniem chyba najbardziej zapada w pamięć - sugeruje.
Zapraszamy do wysłuchania i obejrzenia pełnej wersji wywiadu z Janem Duszyńskim z audycji "Stacja Kultura".
(ac/kd)

- Jestem kobietą pracującą, która żadnej pracy się nie boi - przedstawiła się z humorem słuchaczom Czwórki Maria Sadowska. - W tej chwili całe moje życie kręci się jednak wokół muzyki, film zszedł zdecydowanie na dalszy plan.

Dotychczasowe dokonania Sadowskiej na niwie filmowej były przyjęte przez krytykę bardzo ciepło. Ostatnia jej produkcja, "Dzień kobiet", miała swoją festiwalową premierę podczas 37. Gdynia Film Festival, do którego została nominowana w konkursie głównym. Obraz zakwalifikował się także do Konkursu Głównego 31. Festiwalu Młodzi i Film w Koszalinie, gdzie zdobył "Jantara 2012".

- Rzeczywiście przyjęcie było bardzo dobre, ale jednak trochę mnie to zmęczyło. Chciałam wrócić do muzyki. Tęskniłam za tą energią abstrakcyjną, którą daje muzyka. W filmie jednak musisz mieć konkret - opowieść, temat, bohater, tym bardziej, że lubię kino realistyczne. Ono wymaga mocnego stąpania po ziemi. Musiałam od tego odbić - opowiada w "EX Magazine" artystka.

Okładka płyty "Jazz na ulicach"

Najnowsza propozycja Sadowskiej to longplay "Jazz na ulicach". Tytuł płyty całkiem dobrze oddaje jej charakter. Stanowi ona połączenie klasycznych inspiracji artystki oraz jej fascynacji nowszymi brzmieniami. Przełożyło się to na mocno rozbujany materiał, który szczególnie dobrze wypada na żywo. - Ja właściwie sobie nie wyobrażam, żeby ktoś siedział na moich koncertach. Nagrywaliśmy tę płytę po to, żeby występować i dawać ludziom zabawę, dobry nastrój. Kochamy grać, to nasz prawdziwy żywioł i zdecydowanie najlepsza możliwość, żeby przekonać się, jak ludzie naprawdę odbierają muzykę - zapewnia Sadowska.

Artystka poza własną twórczością, ocenia także pracę innych. Od niespełna roku jest związana z programem "The Voice of Poland", w którym pełni rolę jurorki. - Oczywiście, że trafiają się się uczestnicy nastawieni tylko na sukces, ale wiadomo, że oni do mnie nie przemawiają i jeśli szybko nie uda się przestawić takiego człowieka na to, żeby myślał o muzyce, a nie sławie, kończymy współpracę. To jednak zdecydowanie mniejsza grupa. Przeważają ludzie, którzy mają ciekawe inspiracje, dobre głosy i po prostu chcą realizować swoją pasję, spełniać marzenia. Może ja po prostu przyciągam właśnie takich ludzi - mówi ze śmiechem Maria.

Zapraszamy do obejrzenia i wysłuchania w całości rozmowy Uli Kaczyńskiej z Marią Sadowską.

(ac/bch)

Jak opowiadał Czwórce aktor, przygotowania do spektakli teatralnych kosztują wiele wysiłku i - zanim widzowie będą mogli podziwiać na scenie znakomitą grę aktorską - musi minąć sporo czasu.

- Najpierw zawsze jest scenariusz. Jeśli jest dobry, jest łatwiej. Potem trzeba się mozolnie uczyć tekstu na pamięć - opowiada Braciak w "Stacji Kultura". - Do tego dochodzi cały proces psychologiczny i emocjonalny, który trzeba powołać do życia. Musi się znaleźć w naszym organizmie i jest powtarzalny.

Jacek Braciak w Czwórce/screen wideo

Niebawem widzowie będą mogli zobaczyć Jacka Braciaka w sztuce "Jakobi i Leidental" w reżyserii Marcina Hycnara, na deskach teatru Powszechnego w Warszawie. I tu, jak przyznaje Braciak, scenariusz był dobry. Co nie znaczy, że pracy przy przygotowaniach do roli było mniej.

- Próby są po to, żeby próbować. Trzeba znaleźć w sobie odwagę, by się mylić, a czasem nawet robić to z premedytacją. Chodzi o to, by nie iść cały czas utartym torem - mówi aktor.

Dlatego w pracy Jacek Braciak stara się wciąż rozwijać. - Umiejętnością nadrzędną w naszym zawodzie jest to, by przy każdym powtórzeniu kwestii umieć zachować świeżość i otwartość. Traktować rolę tak, jakby to, co mówimy, działo się tu i teraz - mówi aktor.

(kd/pj)