Zdaniem wielu autorów, pisarzy, czy dziennikarzy obecne czasy są wprost idealne, by tworzyć. Dzieje się dużo i to na wielu płaszczyznach. Gość Kuby Kukli w "Stacji Kultura" to potwierdza. - Najgorsze dla felietonisty byłyby czasy utopijne, kiedy wszystko jest cudownie, nic złego się nie wydarza i wszyscy naokoło są szczęśliwi. Felietoniści mają to do siebie, że ta złośliwość z nich wychodzi, lubią wbić szpilkę, a ironia to takie podstawowe narzędzie, więc gdyby było tak cudownie, to pewnie bylibyśmy bezrobotni - mówi pisarka.
Z pewnością dla wielu mężczyzn lektura felietonów Agaty Passent może być pouczającym, ale zarazem niezbyt miłym doświadczeniem. Facetom się od niej zwyczajnie dość często dostaje i wspomniana wcześniej ironia właśnie płeć mniej piękną bierze sobie za cel. - Panowie są bardzo wrażliwi na swoim punkcie i chyba trudniej znoszą ironię, takie mam wrażenie. I rzeczywiście w jednym z moich tekstów dostaje się mężczyznom, którzy nie czytają, ale to przecież tylko potwierdzenie badań, które ewidentnie ukazują, że kobiety czytają znacznie więcej książek. Trudno więc z tym dyskutować - przyznaje ze śmiechem gość Czwórki.

Agata Passent, Kuba Kukla; foto: Wojciech Kusiński / PR

Wydawnictwo przypadnie do gustu osobom, które podobnie jak Agata Passent żyją w Warszawie i kochają to miasto. Kochają, zauważając jednocześnie wiele jego minusów. - Tak, jest to taka miłość pomimo wad raczej niż za zalety. Jesteśmy miastem po przejściach, na wiecznym zakręcie, bez rynku i tożsamości. Buduje się mnóstwo paskudnych, zamkniętych osiedli, ale z drugiej strony... Jest w Warszawie też wiele piękna, które rekompensuje to zło. Reausumując - miłość do tego miasta jest trudna, ale szczera - tłumaczy Passent.
Lektura felietonów składających się na książkę "Kto to pani zrobił?", może doprowadzić do ważnego wniosku - nie narzekajmy. Pomimo podszczypywania obu płci, punktowania wad Warszawy, autorka namawia do pozytywnego myślenia. - Ja jestem trochę taką depresyjną katastrofistką, więc możliwe, że sama siebie mobilizuje tymi hasłami. Ponieważ miałam szczęście chodzić do szkoły i kończyć studia w Stanach Zjednoczonych, pewnie udzieliło mi się to ich podejście i zaklinanie rzeczywistości. Jeśli wierzysz, że będzie dobrze, to musi się to spełnić. Jesteśmy społeczeństwem, które za łatwo odpuszcza, zamiast stawiać czoło problemom i chyba warto to zmienić - zapewnia w "Stacji Kultura" Agata Passent.
(ac/kd)

Joris Luyendijk nie czuł się dziennikarzem, do momentu, gdy znalazł się w sytuacji, w której musiał tę rolę podjąć. Jako korespondent relacjonował sytuacje w Sudanie, Iraku czy Jordanii.

- Nie byłem szkolony jako dziennikarz, więc ciągle zaskakiwano mnie jakimiś rzeczami, które dla innych reporterów były oczywiste - mówi holenderski reporter. - Pracowałem dla radia, gdy zaczął się wielki kryzys w Iraku i musiałem go dla nich relacjonować. Nie dostałem wizy do tego kraju, więc pojechałem do Jordanii, która leży bok. Zameldowałem się, w hotelu i co godzinę relacjonowałem to, co widzę w telewizji. Udawałem superbohatera w samym centrum wojny. To mnie bardzo zaskoczyło - opowiada.

Joris Luyendijk fot. Wikipedia/GNU

W "Szokujących faktach z życia reportera" dziennikarz wyjaśnia, że nie zawsze da się stworzyć obiektywną informację na temat tego, co dzieje się w danej chwili. - Czasem sami dziennikarze nie znają prawdy o sytuacji, w której się znaleźli. To trochę jak u Kapuścińskiego, dla mnie był on mistrzem w mówieniu wyłącznie tego, czego jest się pewnym.

Przeczytaj: Dla dziennikarzy IAR nic nie jest niemożliwe
Joris Luyendijk ujawnia też powiązania świata dziennikarskiego i polityki. - Tam każdy ma jakiś układ. Zdałem sobie sprawę, że potrzebujemy dziennikarstwa nie politycznego, ale dziennikarstwa o dziennikarzach. Dlatego zdecydowałem się pokazać kulisy pracy korespondenta, a te okazały się niezgodne z oczekiwaniami odbiorców, słuchaczy czy telewidzów.
"Szokujące fakty z życia reportera" to obraz dziennikarstwa, które powinno wyglądać trochę inaczej, pełne są gorzkiej refleksji, ale też propozycji zmian.
(pj/kd)

Na pomysł, by napisać tę książkę, wpadł właśnie prof. Bralczyk. On również był pomysłodawcą konwencji, w jakiej została ona utrzymana, czyli po prostu rozmowy. Bo dla prof. Bralczyka rozmowa najczęściej jest przyjemnością. - Zajmuję się rozmową od niepamiętnych czasów. Zdaje mi się też, że zawsze coś pięknego może z niej wyniknąć, a cóż może być piękniejszego od książki - pyta retorycznie gość Czwórki.

"Wszystko zależy od przyimka" to lektura pełna pytań, bo, jak przyznaje prof. Bralczyk, pytania zwykle są ciekawsze niż odpowiedzi. - Jeden z filozofów, który spotkał się z jakimś trudnym pytaniem, mawiał "to jest tak dobre pytanie, że nie chcę go psuć swoją odpowiedzią" - tłumaczy żartobliwie gość "Stacji Kultura" i dodaje, że odpowiedzi na pytania, "jak się mówi”, "jak się pisze” są właściwie tożsame: mówi się tak, jak mówią ludzie. Po prostu. - Ale w językoznawstwie są też pytania rzetelne: skąd się wzięła dana forma i co ona wyraża? - mówi prof. Bralczyk. - I odpowiedzi na nie poszerzają naszą wiedzę, a co za tym idzie - nasz świat.

Prof. Jerzy Bralczyk w Czwórce/fot. Wojciech Kusiński/PR

Zdaniem eksperta, "za językiem jest świat". Warto więc zajmować się nie tylko suchą analizą konstrukcji języka i jego form, ale także, a może przede wszystkim tym, co kryje się między słowami. - Dopiero, gdy dojrzymy to, co kryje się pod treścią, jeśli zastanowimy się, jak z gramatyki danego języka możemy wnioskować coś o sposobie widzenia świata przez dany naród, wówczas zaczyna się robić naprawdę ciekawi - mówi Bralczyk.

Dlatego też w książce "Wszystko zależy od przyimka" pojawia się mnóstwo pytań: m.in. czy istnieje żeńska odmiana słów "detektyw" albo "szpieg". I którą wersję wybrać: szpieżyca, szpieżka, a może detektywka? Autorzy raczą nas ciekawostkami, dotyczącymi naszej ojczystej mowy. Okazuje się na przykład, że polski jest jedynym na świecie językiem, w którym gramatycznie wyrażona została różnica między "dwoma kochankami", a "dwojgiem kochanków".

(kd/pj)