Nagroda ustanowiona przez Fundację Herberta jest przyznawana w dziedzinie poezji, autorowi żyjącemu, za całokształt jego twórczości.
Wybór Simicia tak uzasadnił członek jury, Jarosław Mikołajewski: - zwyciężyła prostota. Jest to poeta zrozumiały. Pisze tak, żeby bez problemu trafić do każdego czytelnika. To widać po jego strofach, jak on buduje swoje przesłanie. Jest przy tym niezwykle szczery, czym uwiarygadnia swoją poezję. Zarazem mówiąc o sobie nie jest ostentacyjnie egoistyczny - zaznacza rozmówca "Stacji Kultura".
Nie bez znaczenia przy wyborze nagrodzonego był też fakt, że w jego twórczości możemy znaleźć wiele odniesień do Herberta. - Charles Simic jest najbardziej herbertowskim z poetów. Jest mu najbardziej bliski jeśli chodzi o styl i wartości, jakie mu przyświecają. Prezentuje taki awangardowy klasycyzm - zaznacza Edward Hirsch, ceniony amerykański poeta i krytyk literacki.
Laureat został wyłoniony w wyniku obrad siedmioosobowego jury, w skład którego weszli: Lidija Dimkovska (Macedonia/Słowenia), Edward Hirsch (USA), Wolfgang Matz (Niemcy), Jarosław Mikołajewski (Polska), Agneta Pleijel (Szwecja), Jaume Vallcorba Plana (Hiszpania) oraz Tomas Venclova (Litwa/USA).
(ac/kul)

Aneta Jadowska z wykształcenia jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Jednak, jak przyznaje, podczas pisania swych powieści, nie zawraca sobie głowy swoim wykształceniem. Korzysta z umiejętności wyszukiwania informacji, robienia notatek w taki sposób, by można było ich użyć za 5 lat.
- Fantastyka nie ma szczególnego poważania wśród literaturoznawców. Moim zdaniem niesłusznie - mówi autorka. - W dodatku, jeśli ktoś z tego środowiska lubi fantastykę, to szczególnie tę nudną.

Okładka książki "Wszysto zostaje w rodzinie"

Literaturoznawcy raczej nie sięgają po prozę swojej koleżanki po fachu, mimo to jej opowieści o Dorze Wilk znajdują się na szczytach list bestsellerów. - Na pewno sprzedają się lepiej niż mój doktorat - dodaje ze śmiechem Aneta Jadowska. - Te książki nie udają czegoś, czym nie są.

Drugi i trzeci tom przygód bohaterki wykreowanej przez gościa "Stacji Kultura" to opowieść o bardzo poważnych przeżyciach, na które narażona była Dora Wilk. Czwarta część "Wszystko zostaje w rodzinie" to pewne uspokojenie, wprowadzanie porządków na "własnym podwórku". Autorka w ten świat wplata również rozterki sercowe bohaterki.

Sprawdź, co Aneta Jadowska mówiła o trzecim tomie przygód Dory Wilk.

Myślę, że ludzie pokochali Dorę Wilk, bo jest bardzo bezpośrednią osobą. Robi to, co musi, zostawiając gdzieś margines na wyrzuty sumienia - mówi autorka. - Z nią nie można się nudzić. Ma tendencje do przyciągania kłopotów, ale jednocześnie dobrze sobie z nimi radzi - dodaje i zapowiada ostatnie dwa tomy sagi, a później...: - Potem Witkacy - pobawimy się w szamańskiego bluesa.

Książka "Wszystko zostaje w rodzinie" ukazała się pod Czwórkowym patronatem.

Sprawdź, co się dzieje pod Czwórkowym patronatem.

(pj/kd)

"Nieszpory", to kolejna, po "Paris London Dachau", "Dla mnie to samo" i "Teraz" powieść Drotkiewicz. Jak przyznaje pisarka, tytuł ten niewiele ma jednak wspólnego z religijnością. Więcej z muzyką. Przygotowując się do napisania tej powieści autorka spacerowała bowiem po nadmorskiej plaży i nagrywała kolejne fragmenty na dyktafon.

- Choć wątek boski pojawia się w książce, słowo "Nieszpory" odnosi się do utworu Monteverdiego - tłumaczy gość "Kontrkultury". - Odnoszę wrażenie, że Warszawa, goniące mnie terminy, tempo tutejszego życia, to wszystko nie sprzyja medytacji, skupieniu. Wynajęłam więc od koleżanki mieszkanie w Gdyni i pojechałam tam. Był to mroźny marzec, plaża wyglądała pięknie. Duże fragmenty tej powieści "przyszły" do mnie same, podczas moich spacerów wzdłuż wybrzeża. Do tej pory uważam, że część, która powstała nad morzem jest najmocniejsza, na mnie samej robi największe wrażenie.

Okładka książki "Nieszpory"

Agnieszki Drotkiewicz

"Nieszpory" to historia czterech osób: wypalonej zawodowo Joanny, jej matki Sylwii bez pamięci zakochanej w Romanie, który jest malarzem. Kwartetu dopełnia przyjaciółka mamy, Helena, prowadząca nudne, szare życie warszawianka, marząca o podróży do Paryża, który jest dla niej synonimem wszystkiego, co w życiu piękne.

- Można odczytywać tych bohaterów jako różne oblicza jednej osoby - przyznaje Drotkiewicz. - Bardziej jednak postaci te składają się na wspólny utwór muzyczny, wspólny śpiew. W pieśniach Monteverdiego bardzo ważny jest męski głos, który splata się z żeńskim. To bardzo ciekawe muzycznie i myślę, że moich bohaterów można nazwać kwartetem na trzy głosy żeńskie i jeden męski.

Piątym bohaterem powieści "Nieszpory" jest Paryż, który ukazany został jako symbol marzeń o lepszym, piękniejszym świecie. - To metafora wspaniałości życia, które jest gdzie indziej, a nie tu i teraz. Metafora ekstazy, bardzo intensywnych emocji - mówi Drotkiewicz.

(kd/ag)